Van binnen blijf ik huilen...

Geschreven op 24 juli 2009

Het is zo mooi geworden


16 juli 2009…wat een moeilijke dag is dit geweest.
Zo vroeg was ik al wakker, zo vroeg was ik al bij Jordy om bloemen bij hem neer te zetten, een kaarsje aan te steken, een zelfgeschreven brief bij hem te brengen, een nieuwe lantaarn te plaatsen. 20 jaar geleden, 05.38 uur, wat was het anders, wat moest ik hieraan terugdenken.

Voor mezelf had ik de dag ingevuld, ik wist precies wat ik ging doen. Heel goed had ik erover nagedacht, er veel met Peter over gesproken, maar ook met Jeroen. Peter stond helemaal achter me en vond het een mooie gedachte, Jeroen vond het ook een geweldig plan.

16 juli 2009, 11.00 uur. Daar stond ik dan, midden in Alphen, zenuwachtig over de plek waar ik terecht zou komen. Nog nooit had ik met die wereld te maken gehad, altijd heb ik gezegd dat ik dit echt nooit zou doen. Foeilelijk heb ik het altijd gevonden, eigenlijk vind ik dat nog steeds, behalve datgene wat ik van plan was. Ondanks de zenuwen wist ik nu heel zeker, ik ga het wel doen.

Met lood in mijn schoenen ben ik naar binnen gegaan. Een ontwerp was zo gemaakt, want ik wist wat ik wilde. Op mijn aanwijzingen werd het precies zoals ik het in mijn gedachten had. Even een proefje om te kijken of alles helemaal naar wens was en toen ging het echt gebeuren.
Met toenemende nervositeit keek ik toe hoe alles werd klaargezet. Gelukkig kon ik constateren dat er zorgvuldig, schoon en netjes werd gewerkt, die opluchting was er vast. Uiteindelijk kon ik plaats nemen en liet ik me met een zucht achterover in de stoel zakken. Ik besloot op dat moment mezelf er maar helemaal aan over te geven. Wel moest ik constant aan Jordy denken en wat zijn reactie geweest zou zijn. Dat idee bracht toch echt een lach rond mijn mond, ik weet zeker dat hij het niet had kunnen geloven. Misschien dat hij zich wel rollebollend van pret heeft omgedraaid. Zijn moeder, die daar altijd zo’n hekel aan had en het verfoeide, zij zit daar en doet dit!
Van te voren had ik nog gevraagd of het zeer zou doen (toch een beetje bang, hé maar ik kreeg te horen dat het alleen een beetje irritant zou zijn. Dat viel een beetje tegen, maar echt waar, de tandarts is erger. Overigens werd de irritatie gaandeweg ook minder, het is ook een kwestie van wennen denk ik. Tijdens het werken wilde Ed graag weten hoe de dag verder ingevuld ging worden. De meesten weten inmiddels wel dat ik erg graag en herhaaldelijk praat over de gebeurtenissen vanaf 11 mei tot nu toe, dus ik vertelde volop. Op sommige momenten kreeg Ed even kippenvel, gewoon van het idee en hoe emotievol het zou gaan worden.
Voor ik het wist was het werk gedaan en kon ik in de spiegel het resultaat gaan bewonderen. Ondanks dat ik het natuurlijk in spiegelbeeld zie terwijl jullie het allemaal wel goed kunnen zien, was ik er erg blij mee. Precies wat ik wilde en waar ik het wilde. Prachtig is het geworden.

Ed, je hebt mooi werk verricht, dank je wel. Van afrekenen, wat toch normaal zou zijn geweest, wilde je in dit geval niets weten. Wel bood je mij je sterke schouder aan. Tot mijn verbazing stond ik daar, huilend en wel, tegen diezelfde sterke schouder met je armen om me heen. Ik, die niet van Harley Davidson figuren houdt, die daar vaak met een grote bocht omheen gaat, die dit liever altijd maar mijdt. Zo… wordt ik even op mijn plaats gezet met mijn vooroordelen. Want daar stond ik dan, bij een alleraardigste man die mij zo erg lief heeft geholpen.

Vijf minuten later ging ik weg, trots als een pauw, mijn shirt extra naar beneden trekkend zodat iedereen kan zien wat ontzettend mooi het is geworden. Op mijn hart, mijn Jordy, voor altijd bij me! En uiteraard ben ik gelijk weer naar Jordy zijn graf gegaan, heb ik toch een beetje het idee dat hij het ook heeft gezien en weet dat zijn moeder toch af en toe een beetje erg gek kan doen.

Als je ook wilt zien hoe mijn mooie tatoo eruit ziet, kijk je maar even op de foto!