Onze drie 'wildvreemde' maar oh zo vertrouwde mannen

Soms kan het leven je ook goede dingen brengen. Waarbij je je mag afvragen wat 'goed' is, want als Jordy niet was doodgegaan, hadden wij nooit de drie mensen leren kennen die ons zo dierbaar zijn geworden. In de week van Jordy stonden zij voor ons klaar, hebben ze ons heel veel geholpen en met raad en daad terzijde gestaan. Zij zijn degenen geweest die ervoor hebben gezorgd dat Jordy de uitvaart kreeg die hem toekwam, zij hebben ervoor gezorgd dat het defensieapparaat in werking trad waardoor vele collega's van Jordy aanwezig konden zijn en zij hem hun laatste eer konden bewijzen.
Toch komt er dan een moment dat je ook weer afscheid moet nemen. Ik durf te zeggen dat dit verschrikkelijk moeilijk is.
Op dinsdagavond waren Peter en ik eindelijk thuis, s'nachts kwam Jordy naar huis. Ons hele leven stond op zijn kop, het huis was middenin de nacht gevuld met jongelui die Jordy thuis welkom kwamen heten, ons huis was ons huis niet meer maar werd gedeeld met iedereen. Slapen lukte die nacht nauwelijks, je beseft amper wat er allemaal op dat moment gebeurt behalve dat je je er heel goed van bewust bent dat je zoon een verdieping hoger dood op zijn eigen bed ligt. En als je dan in de ochtend weer beneden komt staan daar ineens die drie voor ons wildvreemde mannen in huis die gezag uitstraalden doordat ze gekleed waren in hun uniform. Zij waren ineens in ons huis, ineens stonden zij, die voor ons drie wildvreemde mannen, klaar om ons te ondersteunen in de allermoeilijkste periode die je maar kan meemaken. En zoals jullie dat hebben gedaan, het was geweldig. Jullie uniformen, ach, al heel snel zagen we die niet meer, al heel snel waren we zo vertrouwd met jullie.

Maar het was niet alleen zo moeilijk, het was ook heel intiem. Als je kind geboren wordt, zijn dat zulke mooie intieme momenten. Als je ziet hoe je kind voor het eerst de wereld inkijkt, zijn eerste oogcontact maakt, zijn eerste geluidjes maakt. Het zijn beelden die elke moeder voor altijd op haar netvlies heeft staan. Nooit had ik kunnen bevroeden dat er nog zo’n enorm intieme periode bestaat. Maar die is er wel, als je kind nooit meer in de wereld kan kijken, nooit meer oogcontact kan maken, nooit meer geluiden kan voortbrengen. Als je kind doodgaat, deel je met al zijn dierbaren de intiemste periode die er bestaat.

Als dan blijkt dat je al heel snel ook met drie voor ons op dat moment vreemde mannen die periode kan delen, dat je hun hulp zonder enig voorbehoud kan aanvaarden, dat zij voor ons een enorme steun zijn gebleken, dan ben je intens dankbaar dat zij die ochtend ineens in de kamer stonden.
Welke vragen wij ook hadden, wat we ook wilden, alles was bespreekbaar. Voor iedereen die kwam hadden zij een bemoedigend of troostend woord. Het voelde alsof we elkaar al heel lang kenden. Het was eigenlijk gewoon logisch dat ze er waren.
Toch komt er dan een moment dat je weer afscheid moet nemen van elkaar. Door de samenhang van alles, door het delen van het verdriet, vergeet je soms dat het voor hun bij het werk en de functie hoorde hoewel wij ons niet kunnen voorstellen dat dit ook door hen constant zo werd gezien. Daarvoor waren zij alledrie veel te begaan. Maar vanuit het defensieapparaat werkt dat natuurlijk wel zo.

Kap. Kuipers (inmiddels majoor), we hebben elkaar op 16 juli voor het laatst gezien. Maar nog steeds mogen we je bellen als er iets is en nog steeds zet je je in voor zaken die nog niet zijn afgerond. Al je inzet, het ondersteunen, je mooie verhalen en fijne herinneringen aan Jordy, we zullen het nooit vergeten.
Elnt Nooitmeer, nog steeds hebben we af en toe contact door alles wat nog geregeld moet worden. Daardoor zullen wij elkaar nog wel ontmoeten. Met jouw rustige uitstraling was je toen en ben je nu nog steeds een geweldig baken voor ons.
Ds. Schutte, gisteravond was er een afsluitend gesprek. Wat zullen wij die gesprekken gaan missen, wat zou ik ze graag voortzetten, maar ik weet dat dit niet kan. Ik had nooit gedacht dat ik, als ongelovige in kerkelijke rituelen, zo snel vertrouwd zou raken met een dominee. Van huis uit ben ik katholiek opgevoed en daar wil ik nu niets meer van weten, maar je hebt mij op sympathieke manier zo enorm diep geraakt. Voor altijd een zoete herinnering en steunpunt om aan terug te denken.

Bas, Stanley en Ties, voor altijd een heel dankbare herinnering aan die drie ‘wildvreemde’ mannen die nu voor ons zo dierbaar en vertrouwd zijn geworden. Altijd zullen jullie voor ons als dierbare vrienden voelen, ook als we elkaar nooit meer zouden ontmoeten. Wij zullen jullie nooit vergeten.