(Nog) geen nieuws

Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid lezers op mijn blog. Er gebeurt momenteel weinig, lopende zaken staan een beetje stil dus daar valt ook niets nieuws over te melden, het is momenteel even afwachten op wat anderen doen met de problemen die er liggen. We duimen alleen heel hard dat het allemaal in den minne en voor ons naar tevredenheid zal aflopen en dat Jordy dan eindelijk zijn plekje heeft zoals het hoort. En dat bij mij dan de nachtmerries misschien wel zullen stoppen. En dat het misschien ook wel de onrust bij Jeroen weg zal halen.
Niet echt een reden dus om een blog te schrijven.
Wat ik wel doe is heel veel voor mezelf schrijven maar al die verhalen zet ik niet op internet, die hou ik vooralsnog gewoon privé. Inmiddels is het zoveel dat ik er echt letterlijk een boek van zou kunnen maken.

Het leven sukkelt verder een beetje door. We vullen de dagen met werken, zoveel als kan genieten van elkaar en helaas nog steeds slecht slapen waardoor we alsmaar vermoeider raken. Ach, ook dat zal wel weer een keer een wending nemen. Het lukt ons sinds een paar weken weer om wat geregelder te gaan eten, dus dat is al heel wat.
Toch voelde ik me een beetje verplicht tegenover alle trouwe lezers om nu toch een blogje te schrijven. Waarbij je dat woord 'verplicht' niet al te letterlijk moet nemen, want wat is er nou mooier dan schrijven voor publiek en dan merken dat het aanslaat? Dat het veel bekeken wordt? Dan rest me niets anders dan toch een stukje te schrijven over hoe het nu allemaal verder loopt en jullie op de hoogte te houden.

Gisteren zijn we weer even bij Jordy geweest. Het was hard nodig om weer even op te ruimen en alles netjes te maken. Ondanks dat er veel oude bloemen zijn weggegooid, staat het opnieuw nog steeds vol. Ik keek gisteren een keertje heel bewust rond op de begraafplaats en dan is en blijft het wonderbaarlijk, bij Jordy staat er zoveel!

Vandaag ben ik begonnen met het nalezen van alle condoleances en kaarten die we hebben gehad. Geloof me, daar heb ik een dagtaak aan! Het is zoveel, en van zovelen heb ik geen adres. Heel veel mensen die hier thuis zijn geweest, velen die ook op de begrafenis zijn geweest, maar niet in het condoleanceboek hebben getekend. Ik hoop dat ik het de volgende maand allemaal een beetje goed ga doen, maar ik ben bang dat er tussen jullie mensen zijn waarvan ik geen adres heb. Ongetwijfeld zal ik niet iedereen persoonlijk kunnen bereiken, maar gezien het aantal lezers van deze blog gaat het vast wel goedkomen. Mijn persoonlijke bericht komt nog wel voor iedereen.

De website voor Jordy vordert gestaag, ik ben niet zo snel tevreden dus steeds weer begin ik opnieuw. Toch zal deze site er nog komen, er wordt aan gewerkt. Jullie zijn er wel benieuwd naar, dat kan ik zien aan de hoeveelheid 'tikken' die er op zijn site plaatsvinden. Ik kan alleen maar zeggen Hou vol!, binnenkort verschijnt er echt meer.

Inmiddels naderen we eind november, met gemengde gevoelens zullen we de maand december ingaan. Ook weer zo'n vraagstuk, hoe ga je daar mee om? Hoe ga je die dagen vullen? Het liefste zou ik me verstoppen in een hoekje en daar wachten tot het 2 januari is, maar ik weet dat dit niet kan.
Dus hebben we onze eigen invulling gemaakt op die komende dagen. Hoe? Dat horen jullie nog wel, binnenkort maak ik daar meer over bekend.