Vandaag is het eerste kerstdag. Gisteren, op kerstavond, kon ik ondanks dat de kinderen er allemaal waren, de gedachte aan Jordy niet loslaten. Ik dwaalde vaak af en het gesprek dat werd gevoerd hoorde ik dikwijls niet eens. De herinneringen bestormden me, van binnen kon ik wel gillen. Gelijkertijd besef je dat dit geen zin heeft, dat het geen enkele zin heeft om je zo in jezelf terug te trekken. Maar op een of andere manier ontbrak me de energie om die gedachtengang te doorbreken, om net te doen alsof, zoals zo vaak het geval is.
Van buiten probeer je zo normaal mogelijk te doen, meestal lukt me dat wel. Gisteren even niet.
Er was maar één ding dat mij bezig hield. Waarmee ik tekort deed aan de andere kinderen en aan Peter. Er was maar één ding waarover ik wilde praten, maar niet heb gedaan.
Maar soms zijn er van die momenten dat het niet lukt om herinneringen die je bestormen los te laten.
En nu is het eerste kerstdag. Ik voel de tranen prikken en probeer uit alle macht om gewoon te doen, te proberen mee te doen aan een dag die voor iedereen gezellig hoort te zijn.
Waarom lijkt het nu veel moeilijker dan vorig jaar? Dat is iets wat ik me afvraag, hoewel ik ook van andere moeders hoor dat zij het in het tweede jaar veel lastiger vinden dan de eerste keer. Zou het de roes zijn waarin vorig jaar nog werd geleefd? En dit jaar het besef van 'het is echt'?
Het gemis van Jordy doet zo'n pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd