Heel lange tijd keken we uit naar onze vakantie. Welverdiend, dachten we zo, er was immers hard genoeg gewerkt en veel rust en verwennerij zou nu wel op zijn plaats zijn. Na onze dramatische terugkomst van 3,5 jaar geleden na slechts twee dagen vakantie mocht een luxe verblijf ons nu wel een keer toekomen.
Dus besloten we onszelf te trakteren op een hotel met vijf sterren, waarbij ons werd beloofd dat we 24 uur per dag op onze wenken bediend zouden worden. Het informeren vooraf en bekijken van alle mooie plaatjes deden ons watertanden. Dit zou het helemaal gaan worden.
Thuis was alles geregeld en met ingepakte koffers vertrokken we middenin de nacht naar het vliegveld. Tot aan de aankomst in het hotel is alles perfect verlopen, er kon zo niets meer mis gaan, dachten we. Maar toen begon het! De kamer viel tegen, behalve het uitzicht, die was magnifiek te noemen. Inmiddels was de lunchtijd aangebroken, dus togen we naar het restaurant. Oei, waar waren al die mooie buffetten die zo schitterend waren aangeprezen? En zoveel keus was er ook niet. Vast een missertje, dachten we nog. Maar in de avond bleek hetzelfde, alles droop van het vet en zelfs kleine beestjes op de gerechten onder het afdekplastic, zo uit de keuken aangevoerd, ontbraken niet. Op onze hoede hebben we gerechten gekozen die er nog enigszins veilig uitzagen, want we hadden honger. Een beetje rijst en witte brood durfden we nog wel aan. De volgende dag al moesten we de tol betalen voor onze buitenissige maaltijd van die vorige dag. Om beurten hebben we de badkamer met regelmaat uitgebreid kunnen bekijken en namen we ons voor om niets meer in dit hotel te nemen. Maar het was al te laat. Onze honger naar rust en verwennerij hebben we moeten afdoen met maar liefst tien dagen ziek zijn. Gebracht door een ambulance met gillende sirenes hebben we twee Turkse ziekenhuizen van binnen mogen bekijken, we weten nu zelfs hoe de nachtdienst daar zijn werk doet. Het hele scala hebben we mogen meemaken, van infusen, medicatie, echo’s, een scopie en CT-scans aan toe. Er waren gesprekken in het Turks inclusief een tolk met verschillende specialisten. Ik moest heel erg oppassen, want het liefst hadden ze me en passant ook nog maar even op de operatietafel gelegd.
Maar, het moet toch even worden gezegd, we werden verwend en er was een hoop luxe, want we lagen in een privékliniek. Er was een balzaal van een kamer op de intensive-care afdeling voor ons alleen, een jacuzzi en een ploeg verpleegsters die onmiddellijk kwamen aanrennen zodra we op het belletje drukten. Ons eten werd keurig geserveerd, zonder beestjes en vet, maar helaas wel enkel bestaand uit droog brood, een banaan en een ondefinieerbaar soepje waar we tot op heden nog steeds geen naam voor hebben kunnen verzinnen. Tussen de opnames door waren we nog een paar dagen in het hotel. Daar konden we met lede ogen toezien hoe het hotel vast in wintertijd werd gebracht. Lege terrassen zonder tafels en stoelen, geen personeel waardoor je zelf maar je drinken achter de bar moest zoeken, een zwembad dat niet werd schoongemaakt, nog slechter eten en nog veel meer ellende. Als wij denken aan luxe en verwennerij hebben we er toch een andere voorstelling bij. Nu, inmiddels zes weken verder, zijn we beiden nog steeds onder huisartscontrole en zijn we nog niet van de medicatie af.
Bij thuiskomst wachtte ons nog een tegenvaller. Ondanks alles bleken we geen gram te zijn afgevallen!
Gelukkig hadden we vooraf al besloten om ter plekke een tandarts te bezoeken en daar reeds afspraken voor gemaakt. Een voorcontrole in Nederland met afspraken om in Turkije onder behandeling te gaan heeft ons slechts twee middagen aldaar gekost en we zijn beiden een stralend gebit verder voor een fractie van wat we hier aan euro's hadden moeten neerleggen. Heeft de vakantie tenminste toch nog iets opgeleverd!
PS Reacties en tips voor hotels ZONDER beestjes zijn van harte welkom! Iets minder verwennerij nemen we desnoods op de koop toe.
