Ik ga mijn eigen weg

Soms moet mij wel eens even iets van het hart.

Opnieuw krijg ik vanuit verschillende kanalen de vraag of ik niet teveel blijf hangen in mijn verdriet.
Beste mensen, het antwoord is een duidelijk NEE! Maar ik ga wel mijn eigen weg en ik doe zoals ik denk dat goed voor mij is.
Ik kan jullie verklappen dat er inmiddels een site is waar wij moeders van overleden kinderen in dezelfde leeftijdsgroep ons hebben verzameld. Jullie hoeven er niet naar te zoeken, want we hebben deze stevig afgegrendeld en is voor niemand zonder uitnodiging te vinden of te lezen. In tijd van een week zaten we al op bijna 30 leden! Het is voor ons een medium waar we ons, zonder oordeel van die buitenwereld, begrepen voelen en waar we onze frustraties en gevoelens heerlijk kunnen uiten. Tegelijkertijd is het ook een manier om je eigen gevoel te relativeren, iets wat ik dan ook zeker doe. Het is mij wel gebleken dat vrijwel elke moeder er anders mee omgaat, ondanks dat onze gevoelens van heimwee en verdriet hetzelfde zijn. Of het nu 2, 3, 5, 10 jaar of nog langer geleden is, het blijkt niet uit te maken.
Nog heel recent sprak ik een moeder uit mijn eigen woonomgeving in Kaag en Braassem, voor haar is het al wat jaartjes langer geleden. En toch ook weer diezelfde gevoelens en het gevoel van onbegrip vanuit je sociale omgeving. Wij maken wat dat betreft allemaal hetzelfde mee.
Waar je met een ander verlies na verloop van tijd weer verder kan, op welke manier dan ook, is dat hiermee onmogelijk. Ons kind is onvervangbaar en de moederliefde die je nog voor je kind had zal altijd in je lijf blijven hangen, dat is op geen enkele manier meer weg te geven, ook niet aan je andere kinderen want die zouden daarmee worden overvoerd en dat is ook niet goed.

Wat het voor onszelf nu, na 4,5 jaar, lastiger en moeilijker maakt om deze tijden door te komen, is het gegeven dat we nog steeds strijd voeren. Onze pogingen om de dader zijn verantwoording te moeten laten afleggen voor ons rechtssysteem, blijft onverminderd voortduren. Het kost ons meer in verschillende opzichten dan menigeen zich kan voorstellen. Voor de meesten zal na zo’n lange tijd de periode van herdenken, gedenken en verwerken zijn aangebroken, voor zover je dit verdriet ooit kan verwerken. Gezien onze strijd ziet het ernaar uit dat die tijd voor ons nog lang wegblijft, want de huidige strijd is hard en lang, veel te lang. Na alle strijd die al gestreden is!
Het enige wat ik mezelf nu heb gegund is enige tijd van rust en bezinning, ik geef eerlijk toe dat dit nodig was. Noodgedwongen begonnen door lichamelijke problemen, maar de bijkomstigheid van rust krijgen is zeker in deze maand wel even lekker.
De decembermaand komen we op onze eigen manier wel door, maar eerlijk is eerlijk, we zijn blij als het weer januari zal zijn. De feestelijkheden mogen wat ons betreft snel voorbij vliegen. Niettemin maken we er op onze manier toch fijne dagen van, zonder somberheid maar wel met een fijn gezins- en vrienden gevoel voor wie dat wil.
Maar voor wie nog steeds twijfelt of ik niet teveel blijf hangen, ik kan jullie zeggen dat wij het verder goed hebben. We zijn beiden nog steeds gezegend met werk, hebben het samen naar ons zin, als we uit willen gaan dan doen we dat, we lachen veel, we weten dat het met onze andere kinderen goed gaat, we hebben een paar goede vrienden en we maken zelfs alweer toekomstplannen. Wordt er nog meer van ons verlangt?

Lieve mensen, sluit voor een paar momenten je ogen en probeer je voor te stellen dat je je kind al zolang niet meer hebt kunnen zien of omhelzen. Voel je het? Kan je je er iets, heel ietsje bij voorstellen? Dan benader je heel misschien een heel klein beetje het gevoel wat wij moeders van overleden kinderen constant voelen.
En dat is geen hangen in je verdriet, dat is gewoon hebben van verdriet dat nooit meer over zal gaan.

Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist!