9 maanden lang draag je je kind in je buik, koester je het, krijg je er een binding mee, hou je al onvoorwaardelijk van je kind.
Je voelt je kind bewegen, soms schoppen, of in het geval van Jordy heel veel schoppen. Naarmate de maanden vormen kan je soms de voetjes door je buikwand heen zien.
Je droomt van een zonnige toekomst waarbij je kind een gelukkig leven zal gaan opbouwen, hoe zal het leven eruit gaan zien?
Ik kan me nog herinneren dat ik op het laatst ongeduldig werd, dat Jordy wat mij betreft geboren mocht worden. Hoewel ik toen nog niet wist dat het Jordy zou zijn, want het was onbekend of ik een meisje of een jongen in mij droeg. Benieuwd was ik, ik wilde nu wel eens weten hoe mijn kind eruit zag. Jordy werd geboren, lekker thuis in mijn eigen bed. Het mooiste kind dat ooit geboren is.
Het eerste wat ik zag waren zijn mooie ogen, die eerste prachtige nieuwsgierige blik in de wijde wereld, een blik die ik nooit meer zal vergeten, een oogopslag die ik koester in mijn hart.
Vandaag is het precies 9 maanden geleden dat Jordy zo abrupt afscheid van ons moest nemen. Zijn laatste blik in de wereld, die heb ik niet kunnen zien. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, zomaar ineens was mijn kind er gewoon niet meer.
Dit keer ben ik helemaal niet ongeduldig, deze 9 maanden hadden voor mij nog veel langer mogen duren. De tijd zou voor mij best wel eens stil mogen staan.
Vandaag, 11 februari 2010, heeft Jordy eindelijk de plek gekregen waar hij recht op heeft. Hebben ook wij eindelijk de plek gekregen waar wij recht op hebben. Peter, Jeroen en ik waren erbij, we weten nu dat alles goed ligt.
9 maanden lang hebben we erop moeten wachten, hebben we een enorme verbale strijd moeten voeren, zijn er zaken gepasseerd die normaal gesproken nooit hadden mogen gebeuren, zijn de frustraties soms tot ongekende proporties opgelopen. Waarmee we er nog steeds niet zijn, maar de rest wachten we nog maar even af.
Misschien krijgen we nu wel iets meer rust.
Zijn graf kunnen we nog steeds niet opknappen, het is wachten tot het niet meer zal sneeuwen en de dooi met zekerheid gaat invallen.
Met smart wacht ik nu die dag af.
Wat is het fijn dat Jordy eindelijk zijn plaats heeft die voor/van hem is.
BeantwoordenVerwijderenWeer een stuk wat jullie voor hem en voor jezelf
hebben gedaan het is een klein stapje maar het is er weer een,zoals ik je al eens heb gezegd accepteren zal en hoef je het ook nooit,maar je zal er mee leren leven en dat zal tijd nodig zijn.
Liefs Francis