Zomers eten

Koken in de zomer...ben ik nou de enige die daar vaak moeite mee heeft? Het is nog niet eens zo erg om iets klaar te maken, maar het verzinnen van de maaltijd als het buiten zo warm is vind ik elke dag weer lastig. Iedere dag gebakken aardappels met sla en een stukje vlees gaat uiteindelijk ook vervelen.
Daarbij komt dat ik graag wat makkelijke maaltijden in de vriezer heb liggen voor die dagen dat je eigenlijk geen tijd hebt om te koken. Nu heb ik twee vriezers staan en er ligt genoeg in, maar die bewuste makkelijke maaltijden zijn allemaal op. En met de (hopelijk meerdere) komende voetbalwedstrijden in het verschiet, is het echt wel handig om een gezonde, verantwoorde (ja, we denken ook maar aan de gezondheid) maar oh zo makkelijke maaltijd neer te kunnen zetten.
Dus ben ik gisteren begonnen om mijn grootste pan met pasta te maken. En geloof me, dat is echt een grote pan. De pasta die ze hier allemaal erg lekker vinden. Zelfs Jordy, die toch altijd een moeilijke eter was, vond dit heerlijk hoewel hij er altijd de voorkeur aangaf dat ik de groente achterwege liet. Wat uiteraard niet gebeurde.
Eerst naar de supermarkt, daarna ben ik begonnen. Voor ik het wist was mijn keuken één grote puinhoop geworden, maar twee uurtjes later had ik het toch voor elkaar. Maar liefst 15 maaltijden stonden klaar, 12 om in te vriezen, de andere drie zouden we gisteravond nuttigen. Zoals bijna iedereen wel weet, moeten de maaltijden eerst afkoelen voor je de invrieszakjes dicht kan maken en in de vriezer kan leggen.
De drie borden voor s'avonds stonden ook klaar, alles was keurig afgedekt met folie om ellende te voorkomen.
Tegen zessen kwam Jeroen thuis vanuit zijn vakantiebaan en de eerste vraag die hij (bijna) altijd stelt is of het eten al klaar is. Altijd hongerig, altijd trek, eten is voor Jeroen een belangrijk moment van de dag. Zou het daarom komen dat hij zo lang is geworden? Soms denk ik wel eens dat hij nog steeds aan het groeien is. Maar dat zal wel komen omdat wij, Peter en ik, inmiddels hebben ontdekt dat het erop lijkt dat we kleiner aan het worden zijn. Tja, dat krijg je als je ouder wordt.
De maaltijd van gisteren was dus erg eenvoudig. Kwestie van bord opwarmen in de magnetron en smullen maar. Dachten we... Jeroen pakte gelijk een bord en vroeg mij wat er op het eten zat. In eerste instantie dacht ik dat hij me in de maling nam en een beetje geraspte kaas erop had gedaan. Maar nee, nader onderzoek liet zien dat, ondanks de voorzorgsmaatregelen van het eten afdekken enzo, een vlieg de pasta ook erg lekker vond. Op zich wel aardig dat mijn kookkunsten zo worden gewaardeerd, maar dat die vlieg zijn handtekening in de vorm van maden op ons eten had achter gelaten vond ik niet zo geweldig.
Inspectie van de klaarstaande maaltijden voor de vriezer lieten eenzelfde resultaat zien.
Het gevolg was dat binnen vijf minuten alles in de klikobak lag. 2 zakken penne, 1 1/2 kilo gehakt, 2 pakken groente, 4 potten saus, voor ik het wist was alles verdwenen. Voor de zekerheid is alles afgedekt met een flinke schep zand, want het toeval wil dat de kliko gisterochtend is geleegd en we het nu veertien dagen moeten zien vol te houden voordat we onze rotzooi weer aan de vuilnismannen kwijt kunnen.
Ik was blij dat de vriezer in elk geval voldoende was gevuld met pizza's, friet en meer van dat soort zaken. Hadden we toch nog iets makkelijks te eten!
Het ergste van dit hele verhaal vond ik nog niet eens de kosten, hoewel het altijd erg zonde is, maar wel het werk dat ik eraan heb gehad. Boodschappen doen (twee keer omdat ik natuurlijk weer iets vergeten was), koken in fasen anders paste niet alles in de wokpan, afwassen omdat de pannen te groot zijn voor afwasmachine,  alle maaltijden goed verdelen en in vrieszakjes doen.
Maar misschien nog wel erger is dat ikzelf, toen ik alles klaar had, mijn lekkere trek niet kon bedwingen en dus vast in mijn eentje een bord had leeggegeten! Tjonge, wat hebben ze om mij gelachen toen ik mij dat realiseerde en het met afgrijzen aan de mannen vertelde.
En wat zou Jordy hierom verschrikkelijk gelachen hebben! Hem kennende had hij naar alle waarschijnlijkheid de schuld aan de groentes proberen te geven en mij daarmee getracht over te halen die er voortaan toch echt niet meer in te doen. Dit is humor die echt op zijn lijf geschreven was.