Al vier weken!

Oei! Wat valt het tegen…wat in eerste instantie maar een week zou duren, heeft zich nu al uitgebreid naar vier weken voornamelijk zitvlees kweken. Lopen gaat me nog steeds niet goed af, ondanks alle oefeningen die ik van de fysio krijg en trouw uitvoer. Overigens wel gezellig als je zelf niet de deur uit kan, als je tenminste een fysiotherapeute hebt met wie je het goed kan vinden. Al een paar keer is haar bezoek in plaats van het gebruikelijke halfuurtje uitgelopen op een ietsiepietsie langere tijd, waarbij we van alles bespreken. Zo is zij niet alleen op de hoogte van ons lief en leed, maar ben ik dat inmiddels ook van haar lief en leed. En dat is wel zo gezellig, onze relatie is niet louter patiënt/therapeut, maar gebaseerd op meer. Vriendschap gaat misschien te ver, hoewel sommigen het wel misschien zo zouden noemen, maar een zekere vertrouwensrelatie gericht naar beide zijden is zeker wel aanwezig. Zeker weten dat we allebei dat absoluut niet doen naar iedere cliënt waar we komen, want een zekere relatie in de werksfeer hebben we gezien ons beider beroep, in onze omgeving, natuurlijk ook. Dat kan je ook niet maken, je hoort natuurlijk wel een bepaald zakelijk onderhoud te hebben. Ik durf te stellen dat wij dat niet hebben en veel verder gaan dan dat. Hoe zou zoiets dan eigenlijk ontstaan? Het is toch een bepaalde klik die er is, die zomaar ontstaat. Best grappig eigenlijk.

Maar ook heel leuk, het zijn van die momenten waar ik ook naar kan uitzien. Want in ons persoonlijke verdriet is zij wel één van die weinige buitenstaanders van het gezin of naaste familie die er een buitengewoon gevoelig oor voor heeft en graag luistert naar mijn verhaal. Waar tegenover staat dat ik ook haar verhaal graag aanhoor. Want zo is het toch hoe het hoort te gaan als je een goede relatie hebt met elkaar. Waarmee gezegd dat het erg fijn is om toch een aantal mensen om je heen te hebben met wie je lief en leed kan delen, van beider zijden.

Waardoor de volgende uitspraak slechts beperkt is tot die momenten van de week dat het echt stil is.
‘Uit pure eenzaamheid belde ik mezelf op. Gelukkig was ik in gesprek’.