Het is een raar weekend geweest gevuld met zoveel verschillende emoties. Op zaterdag waren we al vroeg op weg om naar de begrafenis te gaan, het is ruim een uur rijden en uiteraard wilden we absoluut op tijd zijn. Het was ontzettend druk, het leek wel of het hele dorp was uitgelopen. Ondanks dat alles wat hier gebeurde anders was dan bij ons, werden er vele gevoelens opgeroepen.
Herinneringen die onwillekeurig toch omhoog kwamen, het zien, bijna tastbaar voelen van het verdriet van de nabestaanden, de tranen die ongewild bleven vloeien.
De afstand tussen kerk en begraafplaats was groot, er moest veel worden gelopen en stilgestaan. Ik was blij dat ik mijn kruk had mee genomen. Ondanks dat ik nu soms ook zonder dit hulpmiddel weer kleine afstanden kan lopen, had ik hem nu hard nodig. Om te kunnen condoleren hebben we maar liefst anderhalf uur in de rij moeten staan wachten.
Zoals zo vaak gebeurd op begrafenissen en bruiloften, waren er ook nu weer velen die elkaar na jaren voor het eerst weer troffen. Dus hebben ook wij, nadat we eigenlijk wilden vertrekken, ons over laten halen om iets te drinken met een groep mensen die elkaar al 20 jaar niet had gezien. De aanleiding voor deze ontmoeting en hernieuwde kennismaking is alleen zo triest.
Rond 15.00 uur hebben Peter en ik besloten om weg te gaan, het was genoeg zo. Vanaf 08.00 uur waren we hiermee bezig, het ging toen niet meer. We voelden ons allebei uitgeput, vol emoties, en voelden dat we onze gedachten nu echt moesten gaan verzetten.
Opnieuw vijf kwartier in de auto om naar Waalwijk te komen, waar we een kamer in een hotel hadden besproken. Het was de bedoeling dat we daar vlakbij s’avonds naar een concert zouden gaan, die tot 03.00 uur s’nachts zou gaan duren. Al tijden hadden we deze kaarten in huis, het hotel was al weken geleden besproken.
Dat ons weekendje uit op deze manier zou beginnen konden wij toen nog niet bevroeden.
Naar het concert zijn we niet meer geweest. Mijn been wilde niet meer, het vele staan en lopen van die dag had teveel energie gekost en we wisten dat tijdens het concert er alleen maar staanplaatsen waren. We hebben ons er niet meer aan gewaagd, het was duidelijk dat het niet meer kon. Aangezien ik erg graag wil gaan werken omdat ik het in mijn eentje thuis zitten meer dan zat ben, was het niet verstandig om mijn been met zo’n avond te belasten. De pijn werd teveel, er was rust nodig.
Erg jammer, we hadden ons er al weken op verheugd.
Toch hebben we er samen een gezellige avond van gemaakt en hebben onszelf op een heerlijk diner getrakteerd. Uren hebben we aan tafel gezeten, het eten was uitstekend, een heerlijke fles wijn erbij, de avond was zo ook goed. Onwillekeurig is ons gesprek toch steeds afgedwaald naar de gebeurtenissen van die dag, maar vooral naar de gebeurtenissen die ons zelf zijn overkomen en die nog steeds een grote rol spelen in ons leven.
Als afsluiter zijn we de volgende dag doorgereden naar Limburg, waar we op familiebezoek zijn geweest. De terugrit naar huis was toen lang, maar rond 19.00 uur stapten we weer naar binnen.
Vermoeid, maar toch met een goed gevoel dat we een triest weekend grotendeels voor onszelf in een ontspannen avond en dag hebben kunnen omzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd