Altijd zal je mijn kind zijn en blijven

Een nieuwe site is verschenen op hyves, "Altijd zal je mijn kind zijn en blijven".
Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die zich afvragen waarom er een nieuwe site is gekomen voor lotgenoten. Er zijn er al zoveel en dat valt ook door mij niet te ontkennen.

Toch is deze site opgericht met een andere insteek dan al die ander sites die er al zijn.
Voor iedereen die met een intens verdriet te maken heeft gehad is er wel iets te vinden waar je je verdriet kan delen, je verhaal kwijt kan of ervaringen kan uit wisselen. Veel sites zijn gericht op ouders die hun kindje tijdens de zwangerschap, geboorte of vlak daarna zijn verloren. Of op jongere leeftijd. Er zijn ook veel mogelijkheden als je je partner of ouders bent verloren.
Voor alle ouders die hun kind op de weg naar volwassenheid en zelfstandigheid zijn verloren is echter heel weinig te vinden, behalve dat je wel in al die andere sites een zekere troost kan proberen te zoeken.
Het verdriet is voor iedereen enorm, maar gelijkertijd ook weer zo anders. Het maakt wel degelijk verschil of je je kind bent verloren, of dat je het over ouders of een partner hebt. Waarbij niets wordt gebagatelliseerd, want voor niemand valt het gevoel van verdriet en de omgang daarmee volgens regeltjes in te vullen.
Je kind verliezen is het ergste dat je kan overkomen, zo wordt wel gezegd. En dat is maar al te waar! Op welke leeftijd je kind ook was, het stukje dat in jezelf is doodgegaan zal nooit meer kunnen worden geheeld. Maar toch is er weer verschil te vinden in hoe je omgaat met het verliezen van je kind. Veel factoren zijn afhankelijk van de leeftijd en de wijze waarop het verlies heeft plaatsgevonden. Maar ook je omgeving heeft veel invloed.
Het is me opgevallen dat vooral moeders troost zoeken bij elkaar, zelfs als je elkaar helemaal niet kent. Het hebben van hetzelfde verdriet, zoveel herinneringen, verhalen, foto’s, het kennen van grote vriendengroepen, de ontplooiing naar volwassenheid zien ontluiken. Jarenlang die vaste plek aan tafel, die vrolijke stem die door het huis heen schalt, de spontane lach die nooit meer wordt gehoord. De arm om je heen, het opkijken naar je kind omdat hij of zij ineens langer is dan jezelf ooit zal worden, de verstandige beredeneringen en gesprekken die zomaar ontstaan omdat de puberteit nu echt voorbij is. De keuze voor de toekomst, een huis vol vrienden. Ineens is dat alles weg. Ineens zijn het alleen nog herinneringen. Die wij als moeders koesteren en voor altijd vast willen blijven houden.