Overdenkingen

Acht december, nog twee weken en de kortste dag van het jaar is er dan alweer. De regen, hagel en storm van de laatste tijd hebben ook het mooie plekje van Jordy niet onberoerd gelaten.

Sinterklaasavond is voorbij, een avond met veel terugdenken en verdriet om wat is geweest en niet meer terugkomt. Een groot nostalgiegevoel, met herinneringen die ik niet kon delen, omdat Peter en ik immers die jaren van pakjesavond met de kinderen nooit samen hebben meegemaakt. Het denken aan de mooie en leuke avonden die gezinnen en families met elkaar hebben doorgebracht, gaven mij een erg emotioneel gevoel. Maar ik heb me getroost met de gedachten dat er nog veel ergere dingen kunnen zijn, vooral gingen mijn gedachten uit naar al die kinderen die deze avond, om wat voor reden dan ook, moeten missen en helaas niets in hun schoentje hebben gevonden.
Inmiddels zie je de kerstversieringen overal tevoorschijn schieten, kerstboomverkooppunten zie je overal, de ene kerstshow na de andere worden door bekende winkelketens nog weer grootster opgezet dan andere jaren, zo lijkt het althans in mijn beleving.

Dit jaar lijkt het voor mij of het nog zwaarder voelt dan voorgaande jaren om de feestdagen te zien naderen. Daar zijn allerlei redenen voor, maar het meeste is toch wel dat het nu voor het eerst ook een triest lustrum is. Vijf jaar geleden gingen de feestdagen allemaal nog als in een waas voorbij, nu ben ik me er maar al te goed van bewust hoeveel er wel niet is veranderd. Nooit had ik kunnen bedenken dat we een lustrumjaar aangaande deze decembermaand op de manier zouden gaan doorbrengen zoals deze nu in het verschiet liggen. Hopelijk zal het echte lustrum, in mei 2014, toch enige verandering in de situatie van tegenwoordig hebben gebracht.

Maar nu, in deze maand, rest mij vaak de overdenkingen en gedachten aan wat was en niet meer is. Teveel tijd om na te denken en teveel tijd om herinneringen op te halen. Dat krijg je als je aan huis gebonden bent. Wat zou ik graag willen weten hoe het leven eruit had gezien als alles nog normaal was geweest. Zou Jordy nog steeds in dienst hebben gezeten? Verkering, samenwonend, of meer? Een leuk huisje voor zichzelf, net zoals zijn broer dit nu heeft? Bij hem op visite kunnen komen en hij bij ons? Vol met toekomstplannen? Het blijven de rest van mijn leven open vragen.

Vanavond zet ik ook mijn kaarsje neer om 19.00 uur i.v.m. wereld lichtjes dag. Ik heb besloten om thuis te blijven en niet naar een samenkomst te gaan. Ik blijf thuis en heb mijn eigen overpeinzingen. Een tweede kaars zal ik neerzetten voor de 12-jarige zoon van Tilly, een mede-moeder uit onze groep van moeders, die vorige week bij een noodlottige brand is omgekomen, nadat ze vorig jaar haar oudste zoon door zijn eigen keus al is verloren. Tilly zelf vecht nog steeds voor haar leven. Mijn gedachten gaan zeker ook naar haar en haar zoons uit.