Van binnen blijf ik huilen...

Geschreven op 11 september 2009

Brief aan Veldhuis en Kemper

Veldhuis en Kemper, wie heeft de blog niet gelezen die ik hierover al had geschreven? En onze verhalen hierover gehoord?

Gisteren, 10 september, was het zover. Best een beetje nerveus was ik, want wat kan je verwachten? Een geweldige avond, dat was al via het impresariaat beloofd. En eigenlijk hadden wij daar met zijn allen best zin in. Een avond vol humor en muziek, ontspanning dus. Een avond waar door ons naar is uitgekeken, een avond die ook beladen zou zijn. Een ontspannen avond, ik zeg het nog maar een keer, zou dat gaan lukken? Steeds heb ik mezelf afgevraagd of ik wel zou kunnen genieten. Zou ik echt kunnen genieten van een avondje uit? Wat ik nog belangrijker vond, zou Jeroen kunnen genieten? Uiteindelijk draaide de avond om hem.
Die vraag is nu beantwoord en tot mijn eigen verbazing heb ik inderdaad genoten. En heeft Jeroen genoten. Het was een mooie avond. Het was een avond die niet vergeten zal worden.

Heerlijk dat het in een openluchttheater was, zo kon ik af en toe stiekem even naar boven kijken en de sterren zien glinsteren. Ik weet dat er een ster bij zit die voor Jordy is. Zo was Jordy er voor mijn gevoel ook bij en kon hij ons zien. Zo kon Jordy meegenieten. Zo kon Jordy mij de troost blijven geven die ik ook deze avond weer nodig had. Want tussen alle humor in, een traantje kwam er af en toe toch. Bij sommige muziekteksten kon het niet uitblijven, de teksten waren af en toe zo raak, de uitvoering gevoelig en vol harmonie tussen jullie. En zo blijft Jordy via die ster heel dicht bij me. Is dat gek? Sommigen vinden misschien van wel maar dat maakt niet uit.

Het lied van Jeroen wat zo’n belangrijke betekenis heeft gekregen, het werd als laatste gezongen door de heren, uitgevoerd met een vette knipoog naar de humor waar zij vol van zitten. De hele avond weet je dat het gaat komen, je weet dat het de afsluiter gaat worden. Je probeert je erop voor te bereiden zodat je kan luisteren, kijken, genieten van dit mooie lied, zonder tranen. Dat is dus niet gelukt. Bij de aankondiging al gingen de tranen stromen, het was niet tegen te houden. Maar wat was het mooi!

Remco en Richard, in woorden zal ik de dank nooit kunnen uitspreken die ik hierbij voel. Voor mij, voor ons, maar bovenal voor Jeroen, zal het altijd een speciale betekenis blijven houden. Inmiddels weten wij dat jullie echt nooit op verzoeken ingaan als jullie deze krijgen. Backstage hebben jullie dit nogmaals aan ons bevestigd. Maar jullie en wij weten dat wij geen verzoek hadden ingediend, maar dat deze avond op een andere, bijzondere manier tot stand is gekomen. Nooit had ik durven hopen en mogen verwachten dat het contact dat is gelegd uiteindelijk tot dit resultaat zou gaan leiden.
En wat zijn jullie een stel geweldige mannen. Belangstellend, en heerlijke gewone mannen, zo bleek later toen wij even hebben staan praten. Jullie muzikale cabaretavond, jullie thema over de rolverdeling van mannen en vrouwen, jullie rake zelfspot over slappe mannen, jullie geweldige spot over de vrouwen die de broek hebben aangetrokken…laat ik jullie mogen zeggen dat ik, en om maar bij jullie eigen thema te blijven weliswaar als vrouw, bij deze een diepe, respectvolle buiging maak voor jullie beide heren.