Geschreven op 28 juni 2009
Trots moederhart
Soms zijn er van die momenten, zomaar, geheel onverwachts dat die brok in je keel toeslaat. Daar heb ik altijd al een beetje last van gehad, maar sinds 11 mei zijn deze momenten ontelbaar en niet meer bij te houden.
Een geur, een blik in de ogen, een flash-back, soms zelfs de smaak van iets, het herinnert je aan tijden die nooit meer terugkomen.
En toch, de verhalen die ik nu krijg, zoveel lofzang, mijn hart zwelt letterlijk steeds weer van trots. Maar eerlijk is eerlijk, er waren toch ook wel minder leuke dingen? Of durft niemand dit hardop te zeggen, of is iedereen door het verdriet volledig verblind geraakt, of wil ik het misschien wel gewoon helemaal niet horen?
Ach, kan mij het eigenlijk schelen, mijn beide zoons zijn gewoon kanjers, de beste die er zijn, en laat niemand, en dat meen ik, niemand daar ook maar iets negatiefs over zeggen want dan gaat mijn moederhart zeer heftig kloppen en geloof me, de confrontatie met mij ga je dan echt liever uit de weg. Dwars door alles ga ik heen, zoals ik vroeger ook al kon als het nodig was, geen deur blijft ongeopend en je moet wel van heel goede huize komen om mij tegen te kunnen houden.
Die brok in je keel, zomaar tranen in je ogen, je kan er niets aan doen, het gebeurt gewoon. Terwijl ik soms toch ook heel dapper en nuchter over Jordy kan praten, hoewel, altijd wel met heel veel trots natuurlijk. Maar steeds vaker merk ik dat het mij nu ook bij andere dingen gebeurt. Zomaar een lieve of aardige opmerking over Jeroen, Manon of Patriek, zomaar een aai over mijn wang, die lieve dagelijkse telefoontjes van mijn zus Syl, zomaar die onverwachtse maar oh zo liefdevolle blik van mijn lieve Peter, dan kan ik ineens en plotseling zonder aanwijsbare reden gaan zitten janken.
En dan nu vanmiddag, het gebeurde me weer. Komt Jeroen thuis van de laatste dag van het zwemseizoen, heeft hij een grote beker bij zich. Dé Sportiviteitsbeker van het seizoen 2008-2009 van AZC EN een medaille omdat hij bij de beste 10 zwemmers van de Kring behoort. Daar kan ik dan als een klein kind om gaan zitten grienen. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar inderdaad, je kan het al raden, mijn moederhart begint aan alle kanten te kloppen en te zwellen van trots. Mijn jongens zijn niet alleen de knapste gozers op deze aardbol, ze zijn ook nog eens de meest sociale, sportieve, geweldige kanjers die mijn moederhart steeds op hol laat slaan.
En bij één van die twee, daar komt in de toekomst nog zoveel trots bij.
En de ander, daar zal altijd met zoveel trots als ik maar dragen kan op worden teruggekeken.
Die tranen, ach, ze prikken alweer, zoals zo vaak de laatste tijd. Soms geef ik me eraan over en laat ik de tranen gewoon maar even lopen…..zoals op zo vele momenten heb ik het ook vandaag weer niet droog kunnen houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd