Rommelig maar verzorgd

Eindelijk! De sneeuw is weg, het ziet ernaar uit dat de vorst ook voorlopig wegblijft, misschien zelfs wel niet meer terugkomt dit jaar. Voor mij is die opluchting groot, op een andere manier dan je zou verwachten.
Om me heen hoor ik geluiden van de meeste mensen dat ze het winterweer zat zijn, om redenen die logisch klinken. De gladheid, het krabben van je autoramen, de kou...dit duurt al sinds de week voor de kerst. Het gros van de mensen verlangt naar het zonnetje, wat hogere temperaturen.
Ik ook, dat zeker, maar voor mij is belangrijker dat het nu eindelijk weer mogelijk is om bij Jordy de boel een beetje op te knappen. Oude planten die inmiddels verrot zijn zitten niet meer vastgevroren, dus kunnen ze worden weggehaald. Verse bloemen neerzetten kan ook weer, met de wetenschap dat ze weer langere tijd mooi blijven en niet binnen een dag bevroren of anderszins verpieterd zijn.
Zijn kaars die altijd brand, doet het nu ook weer beter. Ondanks dat deze kaars in een lantaarn staat zag je het vlammetje nauwelijks, door de kou brandde hij steeds naar binnen toe op en bleef aan de randen het gestolde kaarsvet zitten. Nu kan je het vlammetje weer goed zien.
Het is vreemd maar op een of andere manier is dit voor mij zo belangrijk geworden. En dan heb ik het er niet over dat alles keurig netjes in een rijtje moet staan. Nee, het mag best rommelig, in wezen hoort dat ook een beetje bij Jordy. Rommelig maar wel verzorgd, en als het even lukt een beetje vrolijk wat al snel door de verse bloemen wordt uitgestraald.
Er is nu voldoende plek, we kunnen nu ook meer kwijt. We weten nu zeker dat alles wat bij Jordy is neergezet ook echt bij hem staat en niet bij zijn 'buren'. Hierdoor toont het anders, voelt het anders.
Momenteel kom ik dagelijks bij Jordy langs, noodzakelijk wegens een cliënt die op die route woont. Iedere dag opnieuw zag ik weer dat het zo somber was bij hem, kon ik de kaars niet zien branden terwijl ik zeker wist dat hij wel aan was.
Sinds een paar dagen zie ik nu weer de bloemen staan die ik heb neergezet zodra het betere weer dit toeliet, zie ik zijn kaars vanaf de weg alweer branden. Het is het enige wat er nog is, het enige wat je nog kan doen. Zorgen dat er steeds verse bloemen staan, zorgen dat de kaars blijft branden. Gelukkig lukt dat goed, want de reservekaars die er altijd staat, wordt willekeurig door wie er op dat moment is aangestoken zodra de oude is opgebrand.
Zijn lichtje moet blijven schijnen, zo is hij toch een beetje bij ons.