Een stille week ligt achter mij. Er moest veel gewerkt worden door Peter, voor Jeroen was het een week vol toetsen en dus ook heel veel leren.
Nu heb ik in de ochtenden ook wel gewerkt, dus de grootste stilte viel eigenlijk op zaterdag. De hele dag heb ik in mijn eentje gezeten, de rest was werken. Een dag waarbij ik alles nog een keer de revue heb laten passeren en veel heb teruggedacht aan alles wat er is gebeurt.
Zittend in het zonnetje heb ik herinneringen opgehaald, veel zitten schrijven en (opnieuw) weer wat traantjes weggepinkt.
'Ze' zeggen dat het beter zal gaan als het eerste jaar voorbij is. Als je alle dagen hebt gehad waar een herinnering aan vast zit. Niets is minder waar. Op een of andere vreemde manier word ik me alleen maar bewuster van de grote leegte, de stilte die Jordy heeft achtergelaten. De gelatenheid, de zwaarmoedigheid, de desinteresse in allerlei dingen die me steeds vaker plotseling overvalt en me als een zware deken omhult maakt me steeds meer bewuster van het feit dat het niet allemaal een slechte film is, dat het geen boze droom is waaruit ik eens zal ontwaken.
Steeds meer besef ik dat het allemaal echt is. Steeds meer raak ook ik ervan overtuigd dat Jordy echt niet meer terugkomt, dat ik hem in dit aardse leven nooit meer zal kunnen zien, spreken of vasthouden. Dat ik hem niet ouder zal zien worden, dat ik het moet doen met alle herinneringen die ik zo innig koester.
Niemand, zelfs mijn geliefden niet, kan weten hoe erg ik hem mis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd