Gedeeld verdriet

Laatst zat ik weer eens te rommelen in oude fotoboeken en kwam een foto van mezelf tegen. Ik zal niet ouder dan een jaar of elf zijn geweest, gekleed in een keurig jurkje met lakschoentjes aan en opgestoken haren. Zoals in die tijd gewoon was als je er op je 'zondags' of feestelijk uit moest zien. Bij het zien van dit beeld kwamen de herinneringen naar boven. Het was de dag van de eerste communie van mijn jongere zusje, waarvan een feest werd gemaakt. Eerst natuurlijk de kerkdienst, maar daarna veel visite en vooral cadeautjes. Of ik ooit de echte betekenis ervan heb geweten? Ik betwijfel het zelf ten sterkste, maar weet wel dat het voor mij nu slechts een herinnering is aan een feestdag zonder enige waardevolle inhoud.

In de jaren waarin ik opgroeide en de lagere schoolleeftijd had, was het heel normaal dat wij met regelmaat met het hele gezin naar de kerk gingen. Binnen de familie waren er ook de doopfeesten, communiefeesten en wat er meer mag zijn. Tijdens de kerst waren we altijd aanwezig. Vaak zaten we dan voorin de kerk, middenin Utrecht waar mijn grootouders woonden. Want dat was de kerk waar we het meeste kwamen, liefst met meerdere leden van de familie. Mijn opa was een actief lid, is jarenlang koster geweest en zorgde er altijd voor dat wij als familie vooraan in de kerk zaten. Een zus van mijn vader zat in het jongerenkoor, dat was zo'n beetje het enige wat ik leuk vond omdat zij toen al op hun eigen wijze op een voor die tijd eigenzinnige manier hun muziek brachten. Ik denk dat je het in die periode behoorlijk vrijzinnig genoemd zou hebben. Waarbij we vooral niet te laat mochten komen, want dan werd je publiekelijk door opa naar voren gehaald en neergezet in de voorste kerkbanken die 'gereserveerd' waren. Standaard volgde daarna het kopje koffie bij mijn grootouders thuis. En uiteraard ook dan op je zondags gekleed.

Zo ligt het in mijn herinnering, ongetwijfeld is deze vervormd tot wat ik in mijn geheugen heb opgeslagen maar deze beelden kwamen allen naar boven bij het zien van de al eerder genoemde foto.
Waarbij ik me afvraag wat geloven nu eigenlijk is. Zelf kom ik al jaren niet meer in de kerk, ik heb er gewoon helemaal niks mee. Vanuit de opvoeding ben ik nog wel altijd lid van de parochie, ik vraag me één keer per jaar af waarom eigenlijk. Dat is op de dag dat de acceptgiro door de bus valt waarin om een bijdrage voor de kerk wordt gevraagd. Telkens weer neem ik me dan voor om dit lidmaatschap op te zeggen waarbij ik het vervolgens toch weer niet doe. Terwijl geloven voor mij absoluut taboe is geworden.
Jarenlang heeft het op de achtergrond nog wel iets gesluimerd, maar op de dag dat Jordy is overleden, is voor mij ook dat allerlaatste kleine beetje geloof verdwenen. Niemand die mij uit kan leggen wat de zin van dit gebeuren is geweest. Mensen die wel geloven gaan er vanuit dat het een betekenis heeft, dat het ergens goed voor moet zijn geweest. Hier kan ik heel lang over nadenken, maar die uitleg zal voor mij nooit het antwoord opleveren waarmee ik me uiteindelijk neer zal kunnen leggen bij de dood van Jordy.

Nu kom ik in het dorp op verschillende plekken steeds posters tegen waarin allerzielen wordt aangekondigd. Op 2 november zal er vroeg in de avond een kerkdienst zijn, met daarna een samenkomst op de begraafplaats. Wie daarbij wil zijn is vrij om erheen te gaan. Dit brengt mij tot de vraag wat ikzelf hier dit jaar mee ga doen. Tot anderhalf jaar terug wist ik niet eens van het bestaan van deze dag af. Maar vorig jaar ben ik er wel heen geweest, niet naar de kerkdienst, wel naar de latere samenkomst. Dit jaar heb ik besloten om er opnieuw heen te gaan. Ook omdat mij inmiddels is gebleken dat op deze dag niet enkel meer door de katholieke kerk de overledenen worden herdacht, maar dat deze samenkomsten tegenwoordig ook op algemene begraafplaatsen worden gehouden. Waarmee het specifieke van dit geloof er voor mij een beetje is afgehaald.

Het mooie van deze avond op de begraafplaats is de samenkomst van zoveel mensen, het branden van zo ongelooflijk veel kaarsen op al die graven en de indrukwekkende stilte die er dan heerst. In de duisternis van de avond heb ik nog nooit zoveel mensen in stilte en rust bij elkaar gezien en gevoeld. Het gedeelde verdriet van iedereen die een geliefde is verloren, het is als het ware tastbaar. Voelbaar tot diep in je botten. En dat delen van dit intense verdriet zou ik niet willen missen. Op een vreemde, niet uit te leggen manier geeft het een rustgevend gevoel. Dus zal ik ook dit jaar op 2 november aanwezig zijn. De kerkdienst sla ik over, maar eensgezind met iedereen die zijn of haar verdriet wil delen bij hun eigen geliefde zal ik in de avond bij het graf van Jordy te vinden zijn, samen met de geliefden die dicht om mij heenstaan en ook aanwezig willen zijn.

Steeds meer komt het besef naar boven dat Jordy er echt niet meer is. Dat de achterdeur echt nooit meer door hem geopend zal worden en hij met zijn glinsterende ogen en vrolijke lach thuis zal komen. Met zijn bekende 'Hoi mam! Ik ben er weer'.
De toekomst zal voor altijd vol zitten met herinneringen die nooit meer aangevuld zullen worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Hier kan worden gereageerd