Met de verwachtingen van vorig jaar ben ik afgelopen dinsdagavond naar het kerkhof gegaan. Dat het niet helemaal hetzelfde zou zijn wist ik van tevoren, er was immers al aangekondigd dat er ook muziek en zang zou zijn. Ook wist ik op voorhand al, zonder dat dit me overigens was verteld, dat er in ons groepje mensen zouden ontbreken die vorig jaar toch vaak een belangrijke rol hebben gespeeld. Gezien de oorzaak is dat op zich al een triest gegeven.
Toch leek het me wel mooi, met al die mensen het delen van verdriet, extra stilstaan bij je geliefde met op de achtergrond zacht het geluid van bijpassende muziek.
Velen zullen het mooi hebben gevonden. Helaas voor mij was het een tegenvaller.
Op de begraafplaats stonden verschillende tenten verspreid neergezet. Je kon er koffie en wijn krijgen, je kon er dingen kopen. Er was veel (ook elektrische) verlichting. De mensen krioelden door elkaar heen. Het geroezemoes was enorm. De stilte ontbrak. Je moest bijna vechten om je plekje bij je eigen geliefde in te kunnen nemen. Met elleboogwerk werd er door anderen een plaats bemachtigd, waardoor ik bijna languit op het graf van Jordy terecht kwam. Slechts op verzoek werden nu graven gezegend, waarbij de tekst van een briefje moest worden afgelezen. Dit verzoek hebben wij niet ingediend, maar voor iedereen die het troost geeft als er langs alle graven wordt gelopen moet dit bijna wel teleurstellend zijn geweest.
Op deze avond liep er ook een fotograaf rond, die willekeurig foto's (met flits!) maakte van treurende families. Ikzelf heb dit als zeer storend ervaren.
Dit alles is natuurlijk een persoonlijke ervaring. De organisator van deze avond zal ongetwijfeld blij zijn geweest met de komst van zoveel mensen en het vanuit zijn/haar hart hebben gedaan met de allerbeste bedoelingen en beweegredenen. En voor iedereen die 2 november als het feest voor de overledenen ziet zal het een positieve avond zijn geweest, want dat er een feestje werd gevierd met weliswaar aangepaste muziek maar ook drank, was duidelijk.
Als het overgrote deel van de mensen deze keuze maakt, zal ik de laatste zijn om er hierna nog iets over te zeggen. Dat zal ik dus gewoon respecteren.
Maar mijn voorkeur blijft toch uitgaan naar de indrukwekkende stilte met zovelen, enkel de kaarsverlichting, het samenhorige gevoel dat hierdoor als vanzelf ontstaat, het geen onderscheid maken van graven maar vanuit de kerk bij allen langslopen, gelovigen en niet-gelovigen. Alle mensen zijn toch gelijk en dienen met hetzelfde respect behandeld te worden, is dit niet één van de uitgangspunten van waaruit ook de kerk behoort te werken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd