Alweer bijna anderhalf jaar

Het is zondagmorgen, voor het eerst in weken zijn we samen een dagje thuis en hoeven we niet te werken.
Dat voelt wel lekker, zo op je gemak aan een broodje en koffie, nou ja, voor mij is er uiteraard speciaal een grote pot thee gezet, met de krant voor Peter en ik tegenover hem op de laptop aan de eettafel. De inmiddels bekende eettafel, waaraan zo ongelooflijk veel is besproken, gehuild en gelachen in de laatste achttien maanden.
Alle mails die ik moest beantwoorden of schrijven zijn nu verwerkt en alle wel bekende sites die gerelateerd zijn aan Jordy heb ik zojuist opnieuw zitten bekijken. Waarbij het niet kon uitblijven dat ik de gebeurtenissen van de afgelopen week weer even de revue heb laten passeren. Want dat er weer veel is gebeurd staat vast. Waarbij opnieuw vele vragen zijn gerezen omtrent alles wat er op en na 11 mei 2009 is gepasseerd. Antwoorden hebben we (nog) niet, dus er valt op dit moment nog niets naders over te vertellen behalve dat vast staat dat het de gemoederen hier in huis opnieuw flink bezig houdt.
En dan te bedenken dat het komende donderdag alweer anderhalf jaar geleden is dat Jordy het ongeluk heeft gekregen. Het is bijna niet te geloven, maar toch blijkt het mogelijk te zijn dat er na zo'n periode nog telkens weer puzzelstukjes komen die wij beantwoord willen zien en dat er nog steeds problemen zijn die opgelost moeten worden. Waarbij het van belang is dat anderen zich achter hun oren gaan krabben en ons als ouders en broer gewoon antwoorden gaan geven en hun werk op de juiste manier gaan uitvoeren.

Bijna anderhalf jaar geleden veranderde ons leven voorgoed, het is niet te geloven hoe snel de tijd blijft gaan. Terwijl de klok toch voor mij zo vaak blijft stilstaan...