Barre weersomstandigheden

Het huidige weer, voor de één heel leuk, voor de ander een gruwel. Als je de deur uit moet en het openbaar vervoer nodig hebt, dan kan dat momenteel veel problemen opleveren. Over het spoor- en vliegverkeer wil ik het niet hebben, daar heb ik te weinig verstand van. Maar de bussen leveren ook grote problemen op. Hulde aan die chauffeurs die afgelopen vrijdag toch nog vele passagiers hebben afgeleverd op hun eindbestemming. Weliswaar met drie tot vier uur vertraging, maar toch. Peter maakte er op zijn manier maar een humorvolle rit van en vond het een uitdaging om met een afgeladen bus vol mensen zonder slippartijen het centraal van Amsterdam af te komen richting Uithoorn. Waar personenwagens de bruggen over de grachten niet haalden, kon hij er met de nodige stuurmanskunst wel overheen komen. Blije mensen dat ze toch thuis konden komen waren zijn deel.
Deze week is de bus alweer verleden tijd en zijn de vrachtwagens met winkelvoorraad aan de beurt.
Iedereen zal toch graag zijn boodschappen willen doen met oog op het komende kerstweekend. Dat betekent dat de winkels toch bevoorraad moeten worden. Wat is het dan jammer dat je in de media die vele klachten hoort over het vrachtverkeer. Het zou wijzer zijn van die vele bestuurders van personenwagens om rekening te houden met het gewicht en remafstand van zo’n zware vrachtwagen. Zeker op de huidige supergladde wegen. Want iedereen die zijn inkopen wil doen, heeft dat te danken aan die vrachtwagenchauffeurs die toch door blijven rijden, ondanks de barre omstandigheden. Inmiddels is Peter vandaag al 14 uur onderweg om een bekende supermarktketen van zijn voorraad te voorzien en zojuist, het is inmiddels 20.00 uur, kreeg ik een telefoontje dat het nog wel even zal duren voor hij thuis is. Morgenochtend moet hij wel even zo vrolijk in alle vroegte om 06.00 uur weer gaan laden. Maar hij is uiteraard de enige niet. En dat allemaal omdat wij met zijn allen zo graag lekker en uitgebreid willen eten met de kerst en mopperen als de winkels niet voldoende bevoorraad zijn. Wat een luxe probleem hebben we toch!
Zelf zit ik me dan thuis te verbijten, nog steeds met het pootje omhoog, soms klungelend met mijn krukken. Veel meer dan de tuin, waar inmiddels een aardige hoeveelheid sneeuw in is verzameld, kan ik niet zien. De rest van de wereld volg ik momenteel via de televisie, sinds drie weken mijn enige verbintenis met de buitenwereld.
Denkend aan mijn collega’s die hier in de omtrek de routes rijden, dwars door de polders en kleine dorpjes heen. Slippend om het erf van een boerderij op of af te komen, verwoede pogingen ondernemend om door de kleine dorpen heen te komen waar geen sneeuw is geschoven en waar niet is gestrooid. Zich bewust van onze verantwoordelijkheid om zieke mensen ook onder deze omstandigheden gewoon te blijven voorzien van de nodige hulp. Ongetwijfeld dat ook dit de nodige problemen op zal leveren.

Maar er zijn ook wel voordelen voor ons uit dit weer te halen. We weten zeker dat onder de sneeuw het asfalt ongelooflijk kapot gaat met dit weer. Samen met de wetenschap dat er veel wegen aangelegd zullen gaan worden betekent dit wel de zekerheid dat Peter opnieuw in het komende jaar een maand of tien met zijn eigen wagen voor de bekende firma in de wegenbouw kan rijden, het werk dat hij toch het liefste doet. En zieke mensen zullen er altijd blijven, dus ongetwijfeld dat ik ook weer aan het werk kan zodra mijn been het toelaat.
Aan de nodige werkzaamheden zal het ons in de toekomst dus niet ontbreken.