Inmiddels is het alweer bijna half januari van het nieuwe jaar. Het is een jaar geweest welke niet snel uit mijn geheugen zal verdwijnen. Terugdenkend is het bijna niet te geloven dat er zoveel dingen kunnen gebeuren in slechts één jaar tijd. Waarbij allerlei emoties een rol hebben gespeeld.
In het algemeen kan je denk ik wel zeggen dat het voor iedereen een bewogen jaar is geweest. Er zijn opnieuw veel rampen gebeurd op allerlei plekken in de wereld, waardoor ongelooflijk veel mensen in een onmenselijk verdriet zijn gedompeld. Grote rampen, maar ook kleine rampen kunnen een enorme impact maken, waar we vaak geen weet van hebben. Aardbevingen, tsunami’s, vulkaanuitbarstingen waar we zelfs bij ons in ons vlakke landje last van hadden doordat het vliegverkeer plat kwam te liggen. Olierampen maken onze natuur en dieren kapot. We hebben een politieke aardverschuiving in ons land meegemaakt, we zien wisselingen van de wacht in de politieke kopstukken zoals niet eerder in zo’n korte tijd is voorgekomen. Grote feesten die voor iedereen zouden moeten zijn zien we verdwijnen of verkleinen doordat er teveel uit de hand zijn gelopen, algemene herdenkingen kunnen een stille mensenmassa door slechts één schreeuw op de dam in een paniekerige massa veranderen. Steeds vaker zien we dat hulpverlenende instanties tijdens hun werkzaamheden worden bedreigd, en steeds meer bekende Nederlanders hebben beveiliging nodig. De crisis lijken we een beetje te gaan vergeten, als je tenminste kijkt naar wat we met zijn allen in de maand december hebben uitgegeven tijdens de feestdagen. Gelukkig levert die lichte vooruitgang in de economie ook weer steeds meer banen op. De voetbalgekte zal niet snel vergeten worden, de verkeerde afslag van Sven op de Olympische spelen ook niet. En niet te vergeten de zedenzaken die in dit jaar aan het licht zijn gekomen. Binnen de katholieke kerk, maar ook bij de kinderopvang. Ik ben bang dat dit slechts het topje van de bekende ijsberg zal blijken te zijn.
Persoonlijk is het ook een bewogen jaar geweest, ongetwijfeld zal dit bij vele anderen ook zo zijn. De eerste maanden waren nog de dagen dat Jordy er voor het eerst niet bij was. Ze zeggen dat het daarna makkelijker wordt om mee om te gaan. Ik weet niet wie die uitspraak ooit verzonnen heeft, maar neem van mij maar aan dat dit absoluut niet waar is. Het wordt alleen maar moeilijker en lastiger hanteerbaar. Daar hebben we als gezin een weg in moeten zoeken die niet altijd even makkelijk is te vinden. We hebben ook te maken gekregen met voortschrijdende ernstige ziekte binnen de naaste kring, er is ongelooflijk veel gebeurd rondom zaken die met Jordy te maken hebben. Negatieve, maar gek genoeg ook mooie dingen.
We hebben in het afgelopen jaar de meest uiteenlopende reacties meegemaakt op allerlei zaken die met Jordy hebben te maken. Triest genoeg zaten daar onbegrijpelijke reacties bij die zelfs onze naasten, professionals en lotgenoten niet kunnen plaatsen. Maar ook mooie dingen zijn ons ten deel gevallen. Een dierbare herinnering zal 16 mei blijven, toen er veel van jullie zijn geweest om de herdenking samen met ons mee te maken.
De wetenschap dat er altijd nog een paar mensen zijn die ons blijven steunen en met wie we regelmatig een goed contact hebben, geeft ons een fijn gevoel. Het is slechts een klein clubje, zeker als je dat vergelijkt met iedereen die ooit beloofde nog eens langs te komen en die allemaal zijn geweest in 'de week van Jordy', maar wel een gezelschap bij wie het uit het hart komt en voor wie wij warme gevoelens koesteren.
In het jaar dat nu voor ons ligt hopen wij dat er veel recht gezet zal worden en dat er meer bekend zal worden over juridische zaken die nog steeds spelen. Ook voor ons is dat nog spannend, want ondanks dat wij, maar ook anderen nu wel weten wat er op 11 mei 2009 is gebeurd, moet dit nu nog juridisch worden vastgelegd en herzien. En dat is met de huidige bureaucratie niet eenvoudig.
Spannend blijft ook of het monumentje dat wij voor Jordy hebben ontworpen nu eindelijk eens in orde zal gaan komen. Hopelijk kan ik binnenkort een blog schrijven waarin ik bekend zal kunnen maken dat het is geplaatst, waarbij gelijkertijd aangegeven kan worden dat nu alles rondom zijn graf in orde is. Uit eerdere geschreven blogs weten de vaste lezers zich ongetwijfeld wel te herinneren dat niet alles is zoals het hoort te zijn. Hoopvolle gesprekken die eerder maar ook nu nog steeds worden gevoerd geven de verwachting dat het op kort termijn wel in orde zal komen.
2011 zal ook het jaar worden waarin ik mijn boek af zal gaan ronden. Het herschrijven is begonnen, veel moet ik verbeteren of veranderen. Wijzigingen in mijn teksten vinden veelvuldig plaats, mede gezien de laatste ontwikkelingen die ook daarin beschreven zullen worden.
In eerste instantie heb ik het jammer gevonden dat ik geen reguliere uitgever heb kunnen vinden. Met name doordat ik dan de steun van een redacteur moet missen. Inmiddels denk ik daar heel anders over, want er zijn genoeg mogelijkheden om toch tot uitgave te komen, zo heb ik nu wel ontdekt. En een redacteur die mijn schrijffouten en zinsbouw verbetert? Die heb ik natuurlijk heel dichtbij zitten, daar heb ik helemaal geen vreemde voor nodig, zo is wel gebleken. Ieder zijn vak, zeggen ze wel eens, en mijn zus is uitstekend onderricht in de Nederlandse taal, zoals velen wel weten. Heerlijk, ze heeft me beloofd om als mijn redacteur op te treden zodra de teksten echt klaar zijn en zo houden we alles dus echt heel dichtbij. Op die manier wordt het boek niet alleen van mij, maar ook een beetje van ons.
Mooier kan het eigenlijk niet.
Heel misschien dat ik daarna een beetje berusting zal kunnen vinden in het lot dat ons heeft getroffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd