Vanmorgen ben ik gebeld, omdat de uitslag van de x-foto binnen was die eindelijk, acht weken na mijn ongelukkige val op 30 november, op ons aandringen is gemaakt. Ik mocht gelijk door naar het ziekenhuis, naar de orthopeed. Daar aangekomen is gebleken dat ik al die tijd al met een scheur in het dijbeenbot rondloop, precies in de ruimte binnen de kop van de heup. Geen wonder dat de pijn blijft. En ik maar denken dat ik me blijkbaar aanstel en door blijf lopen omdat er volgens de deskundigen niets aan de hand zou zijn.
Hoe dit verder afloopt mag ik afwachten, volgende week wordt er een scan gemaakt om te kunnen bepalen of het genezingsproces verloopt zoals zou moeten. Waarschijnlijk heb ik de afgelopen tijden teveel gelopen en mijn been teveel belast.
Dus zit ik hier maar weer braaf op mijn stoel en gun mijn been maar de rust die het nodig heeft. Terwijl ik stiekem had gehoopt volgende week eindelijk weer eens aan het werk te kunnen gaan. Het zit er de komende weken nog niet in, valt vies tegen!
Bijkomend nadeel is dat ik nu door te weinig beweging inmiddels al aardig wat kilootjes ben gegroeid. Mijn spijkerbroeken pas ik echt niet meer, het gaan eten en snoepen uit frustratie omdat je niks te doen hebt is voor mij een bekend fenomeen aan het worden. Gaat nog een harde dobber worden straks, want al die kilo's wil ik er toch weer af hebben. Ik ga maar vast een plan van aanpak bedenken.
Ben benieuwd wie me s'morgens een keer komt verrassen om met een kopje koffie (zonder lekkers graag, ik ben al genoeg gegroeid) en een kletspraatje de tijd door te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd