Vanmorgen werd ik wakker met het heerlijke gevoel dat ik even rustig aan kon doen. Een lekkere vrije dag staat me te wachten, waar ik echt zin in heb. Inmiddels heb ik er alweer genoeg achter elkaar gewerkt. En nu betekent een vrije dag ook echt dat dit zo is, in tegenstelling tot het afgelopen half jaar.
Het plan was om de reis die Peter en ik ons hebben voorgenomen uit te gaan zoeken en eventueel vast te gaan boeken. Het wordt de hoogste tijd dat dit gaat gebeuren, dat we alle emoties van drie jaar geleden nog een keer doorlopen. Anderen vinden dit misschien vreemd, maar zeker voor ons is het heel belangrijk.
Voor ik daadwerkelijk opstond, keek ik eerst nog even naar teletekst. Waarmee de plannen direct in het water vielen.
'Avondklok in een aantal steden in Tunesië is ingesteld', las ik in één van de koppen. Doordat we ons op de hoogte hielden van de situatie aldaar via de berichten van Mo, hadden we de indruk dat het weer redelijk veilig was om erheen te gaan. Het toerisme nam weer toe en het was weer vrij rustig in het land geworden. Dat is nu dus weer drastisch gewijzigd. Aangezien Tunesië een vrij groot land is, wilde ik toch eerst nog even weten in welk gebied de onrust is toegenomen. Enig gezoek op internet liet me weten dat ook de steden Sousse en Monastir onder de avondklok vallen. Het is het gebied waar wij heen willen, waar we drie jaar geleden ooit onze reis zijn begonnen en die we nu willen gaan afmaken.
Het was moeilijk om het besluit te nemen om terug te gaan. Toen het vorige week eenmaal was genomen, heb ik me erin vastgebeten. Wetende dat we dan door veel emoties zullen gaan, zegt iets van binnen tegen me dat het nodig is om dit te doen. Ik denk dat we het nu toch opnieuw moeten gaan uitstellen. Het heeft geen zin om nog meer ellende op te zoeken. Straks ga ik eerst Mo maar eens schrijven, even horen hoe de situatie nu echt is.
