Het is zo raar. Ik wil graag een beetje leuk schrijven, het positieve erin houden. Maar momenteel lukt me dat dus gewoon echt niet. Inmiddels heb ik wel veel rust gevonden in mijn werk, wat, zoals mij nu is gebleken, ruim vijf maanden lang zoveel verantwoordelijkheden op mijn schouders heeft gedrukt. Veel teveel, zoals ik nu merk, waardoor ik andere zaken die echt belangrijk zijn voor je eigen leven, opzij gezet schijn te hebben. Te weinig is door anderen van me afgehaald, iedereen vond het maar 'normaal' dat ik dit allemaal deed. Onbewust natuurlijk, de verantwoording voor alles wat je op dat moment droeg was gewoon even te belangrijk. Ik ging maar door, en maar door, tot ik door een gebeurtenis waar ik buiten stond werd gedwongen om ermee te stoppen. Achteraf erg goed voor me. Pas nu dringt het tot me door wat er allemaal is gebeurd. Dat mijn moeder idd gewoon nooit meer bij me kan komen. Dat ze er sinds 29 april niet meer is. Dat ik aan haar bed gewoon door ging met werken, wie verzint het? Zo belachelijk als ik eraan terugdenk, maar geen opdrachtgever die me tegenhield. Op 4 mei, de dag dat we afscheid van haar moesten nemen, zullen we haar blijven herdenken. Dodenherdenking zal bij onze familie altijd een extra dimensie blijven geven.
Maar ook dat mijn lieve Jordy er nu ruim drie jaar al niet meer is. Goh, wat doet dat toch allemaal zeer, aan niemand verder uit te leggen. Het voelt gewoon lijfelijk, de maand mei, het blijft onbeschrijfelijk.
Ik zag vanavond de strijd van al die fietsers op d'alpe huez. Ongelooflijk, al die verhalen. Wat heb ik erbij moeten huilen. Want dan is het misschien bij ons niet kanker geweest die mijn moeder en Jordy uit ons leven heeft weggerukt, feit is dat wel mijn vader er nu mee te maken heeft door de hersentumor die er nu zit.
Het lijkt wel of het nu pas allemaal tot me doordringt. Er zijn dagen dat het lijkt of ik niet meer kan stoppen met huilen. Behalve als ik werk, want we blijven natuurlijk professionals. Al zo vaak heb ik in de afgelopen drie jaar gezegd dat mijn grenzen nu echt overschreden waren, blijkbaar kan er toch altijd nog weer een lijntje bij.
Lieve lezers, de volgende keer weer een wat positiever stukje, maar dit moest even worden gezegd. Het is nu gewoon even teveel. Een mens heeft zijn grenzen. Ik ga er vast nog wel weer een keer overheen, zoals steeds. Ongetwijfeld gaat dat dit jaar nog een keer gebeuren, want we hebben een besluit genomen. In het najaar gaan Peter en ik de reis afmaken die we drie jaar geleden waren begonnen. Toen moesten we na twee dagen alweer naar huis. Nu is de tijd gekomen om diezelfde reis af te gaan maken.
