Het blijft vreemd. Zolang heb ik geen blogs geschreven en nu ik weer ben begonnen blijken zoveel mensen het te lezen. Het geeft tegelijkertijd ook een fijn gevoel. Daaruit blijkt dat er heel velen zijn die nog steeds belangstellend zijn, die nog steeds willen weten hoe het mij en ons als gezin gaat.
Gek is dat toch, de reacties die je krijgt. Jullie lezers die nu, drie jaar na dato, nog altijd hun belangstelling hebben. En oprecht, neem ik aan, want als het uit sensatie zou zijn had je het lezen en volgen van mijn blogs nu toch wel eens opgegeven, lijkt mij.
Terwijl er daarnaast mensen zijn waarvan je dacht dat het je maatje was, mogelijk zelfs een vriendin, die je dan keihard zwart op wit in een mail durft te zeggen dat ik toch wel erg zielig ben omdat ik wat mij en ons is overkomen het ergste vindt wat een mens kan overkomen. Nou, hierbij laat ik de wereld weten dat het ook echt het ergste is. En ja, het kan altijd nog erger. Maar dit is voor ons het ergste en je gunt het je ergste vijand niet. Elk kind is het ergste, het is altijd het ergste. Erger dan wat je je ook maar kan voorstellen. Dan stopt gewoon het intense geluk dat je ooit nog zou kunnen beleven. Het snijd je ziel doormidden en je leven zal nooit meer zijn zoals het was. En dan heb ik het nog niet eens over alles wat er daarna nog is gebeurd binnen onze familie.
Iedereen die mij een beetje beter kent weet dat mijn leven niet over rozen is gegaan. Dat er veel narigheid is geweest en dat er dingen zijn gebeurd die de meesten nooit zullen overkomen. En daarmee denk ik niet dat ik overdrijf.
Maar de mening van die anderen maakt mij inmiddels niet zo heel veel uit. Het maakt alleen maar weer duidelijk dat je niet teveel vertrouwen aan iemand moet geven, want er komt een dag dat je erop wordt afgerekend en opnieuw wordt beschadigd. Ik hoop hiermee andermaal een wijze les te hebben geleerd, want telkens opnieuw probeer ik het weer en blijkt het vertrouwen dat je geeft meestal misplaatst te zijn.
Gelukkig heb ik het geluk weer gevonden en heb ik mijn eigen persoonlijke maatje. En laat iedereen die mij ervan verdenkt dat ik mezelf zo zielig vind omdat ik een zoon in de bloei van zijn leven heb verloren dat dan maar denken. Zij zijn niet wijzer. Ik wel, door te hopen dat het hun nooit zal overkomen en dat ze dus nooit zullen voelen wat ik de rest van mijn leven altijd blijven zal voelen. Hoeven ze zich tenminste ook niet 'zielig' te vinden.....
