Van binnen blijf ik huilen...

Geschreven op 24 augustus 2009

Mag ik...?


Soms denk ik wel eens…mag ik even tijd voor mezelf? Het is inmiddels alweer 3 ½ maand geleden dat die fatale dag er was. Sindsdien is er zoveel gebeurd, veel meer dan wie dan ook maar weet, meer dan wie dan ook maar kan bedenken. Ik weet het zeker, als ik echt alles op zou schrijven en bekend zou maken, er een boek over zou schrijven of over alle gebeurtenissen zou een film gemaakt worden, dan weet ik het heel erg zeker…wat zou het lezende of filmkijkende publiek het overdreven vinden. Absoluut zou er gezegd worden dat de zaken ook wel iets minder overdreven hadden mogen worden, dat het onmogelijk is dat er zoveel onwaarschijnlijke en onbedenkbare dingen kunnen gebeuren, zeker in zo’n korte tijd.

Maar het kan wel, hier gebeurt het wel. En telkens als je denkt ‘okee…nu mag ik aan mezelf denken’ en de tijd nemen om te rouwen (wat dat dan ook is, ik heb nog steeds geen idee), gebeurt er weer iets waardoor je toch weer je aandacht op andere zaken moet richten. En het kan van alles zijn. Ik heb het niet alleen over de nodige afhandelingen die noodgedwongen moeten plaatsvinden, zodat de officiële regelingen misschien ooit een keer in orde komen. Daarin gaat veel fout vanuit de betrokken instanties, dat is zonder meer waar. Maar de rest, ook dat blijft verkeerd lopen. Mijn boosheid, die ik al eerder heb beschreven, hij neemt niet af, ik merk dat het alleen maar toeneemt. Zoveel mensen die op het geschrevene hebben gereageerd, zoveel mensen die er begrip voor hadden. Zeggen ze. Alleen niemand doet er iets mee en ik weet zeker dat als je tussen de regels doorleest er mensen zijn die best weten waar ik het over heb of wat ik bedoel. Neem als voorbeeld de foto’s en filmpjes, maar zo zou ik nog veel meer kunnen noemen.

Inmiddels, opnieuw die 3 ½ maand verder, lijkt het wel of ook ik maar weer gewoon moet doen. Maar wat is gewoon? Kan iemand mij dat uitleggen of vertellen? Kan iemand mij uitleggen waarom ik mij weer druk moet maken om in mijn ogen kleine dingen, die in andermans ogen duidelijk heel veel zwaarder wegen? Kan iemand mij uitleggen waarom sommige zaken niet opzij gezet kunnen worden? Is er iemand die mij kan uitleggen dat dit soort zaken blijkbaar de waarde van het leven vertegenwoordigen, ondanks dat het ons en onze directe omgeving nu toch wel heel duidelijk is dat het leven zo kort kan zijn en zo plotseling, zonder afscheid van elkaar te kunnen nemen, afgebroken kan worden? Is er iemand die mij kan vertellen waarom ik mij ook nu telkens weer zo geconfronteerd voel met leed dat buiten mijn eigen gezin valt, maar waar ik wel heel direct bij betrokken ben? Waar ik ook iedere keer weer in meegezogen wordt en waarvan verwacht wordt dat ook ik hierin meedenk en er iets mee doe? En geloof me, dat kan van alles zijn…belangrijke, maar soms ook onbelangrijke voorvallen.

Als wij één ding hebben geleerd; ga nooit de deur uit zonder elkaar gedag te zeggen, ongeacht je stemming, ongeacht je gevoel. Gelukkig hebben Jordy en Jeroen samen een heel gezellige laatste zondagmiddag gehad. Gelukkig hebben Peter en ik zaterdagsavonds een fijn afscheid kunnen nemen van Jordy. Maar hoeveel mensen doen dit niet? Hoeveel mensen voelen zich soms beledigd en, terecht of onterecht, onheus behandeld? En gaan daarom met een rotgevoel en zonder gedag te zeggen de deur uit? Daar kan je toch zoveel spijt van krijgen…

Maar we hebben nog iets geleerd…doe in dit soort situaties nooit geen nietszeggende beloftes meer, en vraag niet teveel van iemands incasseringsvermogen. Iedereen heeft zijn grens, al vele malen is die bij mij overschreden. Mag ik daar nu alsjeblieft een beetje begrip voor?