Van binnen blijf ik huilen...

Geschreven op 3 augustus 2009

Minuten lijken uren te worden


Inmiddels zitten we alweer in de maand augustus. Als ik daaraan denk besef ik dat de tijd nog steeds snel gaat.
Hoewel ik me gelijktijdig niets daarbij kan voorstellen, de dagen kruipen echt voorbij voor mijn gevoel en steeds vaker moet ik me letterlijk door de dag heen worstelen en kruipen de minuten als lange uren voorbij.
Gek is dat eigenlijk, je denkt dat je het ergste hebt gehad, de schok van die boodschap die we in Tunesie moesten ontvangen, die helse rit naar huis en die week die daarop volgde.

Nu blijkt dat dit helemaal niet zo is, het lijkt zelfs wel of het besef steeds erger wordt. Hoewel...nog steeds hoop ik elke vrijdagavond weer dat de achterdeur opengaat en dat Jordy binnen zal stappen. Nog steeds hoop ik dat we in die verkeerde foute film zitten en dat er een keer een aftiteling zal komen. Helaas zal dat voor altijd ijdele hoop blijven.
De weekenden blijven nog steeds het heftigst, dan mis ik Jordy zo vreselijk, normaal gesproken zou hij dan thuis zijn.

Zijn stem, zijn geur, zijn vragen, zijn vrolijkheid, zijn grappen, zijn enorme en prachtige groei naar volwassen man, zijn ontwikkeling in zijn werk als soldaat, zijn trots, zijn volledige aanwezigheid, ik ga het steeds meer missen.

Ik merk ook dat ik boos ben en steeds bozer wordt. Op iedereen, terecht of onterecht, ik ben gewoon boos, zo ontzettend boos. Om alles wat verkeerd is gegaan, om alles wat nog steeds verkeerd gaat, om alle afhandelingen vanuit instanties die totaal onfatsoenlijk en niet-correct verlopen, om idiote reacties die je soms krijgt, om de niet-reacties die je veel te veel hebt ondanks gedane beloftes, om de spullen van Jordy die we nog steeds niet hebben gekregen ondanks gedane beloftes, om foto's en filmpjes die nog steeds niet zijn binnengekomen ondanks gedane beloftes, om het nog steeds 'niet-weten' van de oorzaak van het ongeluk, om de nooit gekregen reactie van de tegenpartij al zou het maar een anonieme boodschap zijn geweest, om de drempel die voor veel mensen bij ons te hoog blijkt te liggen, om het verdriet wat Jeroen is aangedaan, om het verdriet wat hem nog steeds af en toe wordt aangedaan, om de teleurstellingen die we hier in het gezin te verstouwen krijgen, omdat ik er gewoonweg niet was op die bewuste avond, omdat ik zo nodig onze eerste trouwdag ergens anders tijdens een vakantie wilde vieren, omdat ik niet bij Jeroen kon zijn op die verschrikkelijke avond, omdat ik Jordy alleen moest laten, omdat ik Jordy alleen nog door de telefoon vanuit de woestijn een laatste woordje kon influisteren terwijl hij al een paar uur dood was. Boos, omdat ik het gevoel heb dat ik Jeroen niet genoeg kan ondersteunen. Boos, zo boos dat ik soms met dingen wil gaan gooien, dat ik ergens tegenaan wil slaan, zo boos dat ik zou willen schreeuwen en gillen tot ik geen stem meer over heb. Boos, omdat ik steeds vaker gewoon zomaar loop te huilen. Boos, omdat ik dat niet kan verklaren en al begin te huilen als er alleen maar lief tegen me wordt gedaan. Boos, omdat ik op dat 'lief' doen niet of nauwelijks kan reageren. Boos, omdat ik tegen de rest van het jaar opzie. Boos, omdat ik tegen de rest van het leven opzie. Boos, omdat ik dingen doe die ik niet zou moeten doen, gelijktijdig ben ik boos omdat ik de dingen die ik wel moet doen te vaak laat liggen. Boos, omdat de dingen die verkeerd zijn gegaan alle goede dingen die er toch ook zijn geweest in mijn gedachten gaan overheersen. Boos, omdat ik zo graag wil praten, steeds maar wil praten en herhalen, en dit vaak toch ook weer niet kan. Boos, om alle vervlogen toekomstdromen en plannen. Boos, omdat ik je graf mooi vind maar dit eigenlijk helemaal niet wil zien. Boos, omdat je graf nog steeds zo druk bezocht wordt en heel vol met bloemen, planten en cadeau's staat en ik dit mooi vind terwijl het eigenlijk helemaal niet zo had mogen zijn. Boos, omdat je graf verkeerd lag en daar zo lakoniek door de grafdelvers mee wordt omgegaan. Boos, omdat we zelf met een meetlint op de begraafplaats moesten lopen. Boos, omdat wijzelf moesten zien te ontdekken waar je nu precies ligt.

De 'waarom' vragen, die ik niet eerder heb gesteld, spoken nu toch steeds door mijn hoofd. Het heeft geen zin, dat weet ik ook wel, niemand zal er een antwoord op kunnen geven.

Lieve Jordy, waar je ook bent, misschien is er wel iets, ergens, misschien ook niet, het antwoord zullen wij hier nooit krijgen. Maar als er iets is, dan hoop ik met mijn hele hart dat je nu gelukkig bent. Hopelijk kan je dat engeltje op de schouder van je broer Jeroen zijn, hij zal dat hard nodig hebben.
Ik zal altijd je moeder zijn en blijven, voor altijd ben en blijf je mijn oudste zoon waar ik nog steeds zo enorm trots op ben en waar ik zo zielsveel van hou.

Ik mis je zo.....