Gisteren...

Gisteren was een dag vol herinneringen. Geen leuke, maar afschuwelijke herinneringen. Wat waren we ver weg...wat zijn we nu opnieuw zover weg.
Ik kon de moed niet opbrengen om iets te schrijven, het was een dag vol verdriet die diep van binnen zat. Ik kon aan niets anders denken dan aan die fatale dag, precies vijf maanden geleden.
En terwijl de dag doorsijpelde, lagen we gewoon op het strand, in de zon met 30 graden, ga je lekker eten, doe je vrolijk, laat je niet merken wat er zich van binnen bij mij afspeelt.
Stiekem heb ik in gedachten heel veel met Jordy gepraat, hij voelde heel dichtbij. Elke avond steek ik een kaarsje aan als we op de kamer zijn. Ook hier staat zijn foto naast mijn bed, maar ook een foto onder de tv. Gelukkig had ik genoeg lichtjes bij me, ze hebben steeds kunnen branden.

We hebben wel Manon even gebeld, zij was gisteren jarig. Als ik haar stem goed hoorde, klonk ook daar het verdriet weer in door en haar verhaal aan mij liet blijken hoe zeer het ook bij hun nog steeds speelt. Maar ik kan haar niet helpen, net zo goed als ik Syl en Patriek en Quint en mijn ouders en Don en Steffen en Jesper niet kan helpen, hoe graag ik het ook zou willen. Zelfs Jeroen en Peter kan ik niet helpen, we moeten het allemaal op onze eigen manier doen.

Gisteren...ik heb niet kunnen schrijven. Als ik gewild had wel, dan had ik me even terug getrokken van de anderen, maar ik kon het zelf gewoon niet opbrengen. Nu hebben we net ontbeten en gaan we zo nog een dagje de zon in. De behoefte om nu wel te schrijven was erg groot, dus dat ben ik nu eerst gaan doen.
Straks, als ik rustig zit, praat ik op mijn eigen manier weer even met Jordy....
en zal ik hem de groetjes van jullie allemaal doen.


Angela