De onrust blijft

Het is even stil geweest, de laatste keer dat ik heb geschreven (althans voor dit blog) was nog tijdens ons verblijf in Turkije. Nu zijn we inmiddels alweer 14 dagen thuis en is het ‘gewone’ leven weer in volle gang. Het is mooi om te zien dat Jeroen veel kracht heeft opgedaan in de vakantie, hij heeft ervan genoten en het lijkt erop dat hij nu het dagelijkse leven weer iets beter aankan. Dat is prachtig en doet me veel goed.
Nu, terugkijkend op die twee weken, is gebleken dat het een heel goede zet was om met zijn vijven weg te gaan. Tenslotte zijn Jos en Desiree ook heel betrokken en gezamenlijk hebben we zo onze terugblikken, maar gelukkig ook veel ontspanning gehad.

Zelf had ik gedacht, en met mij vele anderen, dat het na de vakantie wat beter zou gaan. We hebben twee heerlijke weken gehad, waarbij we hebben genoten van het mooie weer, de andere en schitterende omgeving, het prachtige gastvrije hotel. Maar ook hebben we onze overpeinzingen gehad, we hebben gelachen, gehuild, herinneringen opgehaald, veel verhalen over vroeger verteld. Veel dagen hebben we gewoon doorgebracht zonder over Jordy te praten, in gedachten was hij er toch wel constant bij. De sterrenhemel schitterde elke avond, ik weet zeker dat ook Jordy zijn ster hier voor ons straalde. Het was voor deze dagen goed voor zover dat tenminste mogelijk was.

De thuiskomst was minder, het huis voelde zo koud, zo kil aan. De stilte stormde ons tegemoet. We hebben onze koffers letterlijk middenin de huiskamer gezet, waarna onze eerste gang direct naar Jordy was. Overigens had ik het gevoel dat hij ons al een welkomstgroet had gegeven, bij de aanvliegroute voor de landing kwamen we vlak over ons mooie dorp Leimuiden heen en zagen we vanuit het vliegtuig de begraafplaats liggen. Peter heeft bij Jordy de vlinder opgehangen die ik voor hem had meegenomen. De rest van die dag voelde heel triest aan, het fijne ontspannen gevoel dat wij s’morgens nog hadden, was heel ver te zoeken. Jeroen verwerkte deze dag op zijn eigen manier, Peter en ik hebben samen veel nagepraat waarbij we toch weer enkele tranen hadden. Heel fijn was het wel dat Manon in de middag gelijk kwam en in de avond is Syl nog geweest. Dat was heel troostrijk en voelde ontzettend goed aan.

In de afgelopen twee weken dat wij weer thuis zijn, zijn er veel slechte dagen geweest. Meer dan we van tevoren hadden kunnen bedenken. Het gemis lijkt alleen maar groter te worden. Zou dat in de toekomst beter gaan worden? Misschien kan het pas ietsje beter gaan als alle andere zaken op orde zijn. Als iedereen die vanuit een werkfunctie betrokken is geweest zijn werk goed gaat doen en de fouten die zijn gemaakt zal herstellen op een respectvolle manier.
Dat laatste zal in elk geval wel veel van de nu gevoelde onrust wegnemen, ik hoop maar dat ‘men’ luistert en zal doen wat er is beloofd.