Gisteravond hadden Syl en ik weer eens een heel fijn gesprek met elkaar. Zoals zo vaak trouwens tegenwoordig. We kunnen elkaar natuurlijk niet elke dag opzoeken, maar gelukkig leven we in een tijd met (mobiele) telefoons, email, internetsites, etc. Het zal niet lang meer duren, dan zullen we elkaar ook kunnen zien als we gewoon gaan bellen via beeldtelefoon, dat zou wel makkelijk zijn! Velen zullen nu reageren met de gedachte dat je via internet en webcams elkaar ook al kan zien. Dat is maar al te waar, alleen maken Syl en ik daar nooit gebruik van. Is ook lastig als je zus je belt als je al op bed ligt. En zo laat belde ze niet, maar gezien de zeer weinige uurtjes dat ik (soms droomloos) kan slapen en het hele vroege tijdstip dat ik alweer rechtop in mijn bed zit, meestal zo rond de klok van vier uur of zo, is het niet zo gek dat ik s'avonds al heel vroeg mijn nestje opzoek. Komt bij dat Peter momenteel ook heel lange dagen maakt, meestal is hij rond vijf uur de deur al uit tot een uur of zes of zeven s'avonds, dus dat vroege naar bed gaan is voor ons een aardig patroon aan het worden. Het moet ook wel, anders trekken we het beslist niet.
Na eerst weer de aanloop van 'hoe is het' en 'hoe gaat het', waar we inmiddels met de nodige zelfspot mee omgaan want het antwoord weten we beiden ook wel, hebben we ouderwets zitten beppen over van alles. Over dingen waar ik hier niet op in wil gaan, maar ook over deze blogsite. Wij hebben ons samen zitten verbazen over de hoeveelheid bezoekers die blijkbaar worden aangetrokken. Deze blogsite bestaat pas goed vijf weken en het bezoekersaantal staat nu, op 27 oktober, al op bijna 750. Wie, zo vragen wij ons dan af, wie leest het allemaal? Tegelijkertijd is dat ook niet zo interessant, het is en blijft voor mij gewoon een manier om dingen van me af te schrijven. En uit alles wat ik opschrijf, zoek ik kleine stukjes die gepubliceerd mogen worden. Het grappige is dat, nu Syl en ik ons daar voor het eerst over hebben verbaasd, ook zij nu een link hierheen op haar hyves heeft gezet. Dus blijkbaar vinden we het stiekem toch wel belangrijk dat het veel gelezen wordt, alleen waren we ons daar tot gisteravond nog niet van bewust.
Want, alle geachte lezers, ik denk dat jullie je gelukkig mogen prijzen dat lang niet alles voor jullie zichtbaar is. Of mag ik me daar juist gelukkig mee prijzen? Misschien zou het zo schokkend en confronterend zijn dat ik juist daardoor wel veel minder bezoekers zou trekken, dat jullie deze site dan links zouden laten liggen.
Toch blijft de vraag sinds gisteravond in mijn hoofd afspelen. Hier heb ik me geen moment eerder mee bezig gehouden, maar met zoveel lezers, terwijl nergens staat aangekondigd dat er een nieuwe blog is verschenen, moeten er toch veel mensen zijn die met belangstelling (of nieuwsgierigheid?) alles willen volgen. Die met regelmaat een kijkje op deze site nemen. En dat is toch gek, want reacties komen er weinig of niet, ondanks dat er toch ook een gastenboek bestaat waar gebruik van kan worden gemaakt voor wie dat wil. Je hoort enkel een paar mensen, het vaste groepje zeg maar, er rechtstreeks over praten. En dat vaste groepje, beste mensen, dat is echt maar heel klein. Onze wereld is nu eenmaal beperkt geworden sinds 16 mei, inmiddels zijn we eraan gewend. Hoewel, ik denk niet dat dit het goede woord is. Misschien kan ik beter zeggen dat we ons erbij hebben neergelegd. En het gekke is, niet alleen bij ons is dat zo, maar ook bij Syl speelt dit proces zich af. En Jeroen heeft er ook veel last van. Waarbij aangetekend dat een vast klein groepje jongelui, vrienden van Jordy, met regelmaat wel komen en op die manier ons heel veel troost geven. Tel daar een handvol volwassenen bij op die bestaat uit slechts enkele vrienden en zeer weinig familieleden en dan heb je het vaste groepje wel gehad. Gelukkig hebben we onze kinderen en gezinnen die elkaar wel met regelmaat blijven opzoeken en steunen.
Het blijft toch gek, in de week van Jordy hadden we steeds een huis vol met honderden mensen, tijdens de samenkomst moesten belangstellenden zelfs blijven staan wegens te weinig zitplaatsen, en dan nu deze stilte al maandenlang. Vooral die mensen waarvan je mag verwachten dat ze eens contact zouden opnemen, het blijft voor ons vreemd en niet te begrijpen.
Ach, het zal overal wel zo gaan, 'men' is nu eenmaal bang en durft niet naar ons te reageren. Gewoon niets vragen als je elkaar tegenkomt of je hoofd naar beneden houden om oogcontact te vermijden, dat is voor velen blijkbaar de beste oplossing. Een korte vraag naar hoe het ons vergaat lukt soms nog wel, maar de meeste mensen hopen toch dat we dan antwoorden dat het wel goed gaat, dan hoeven ze tenminste geen moeilijk gesprek te voeren en kan je het makkelijk af doen. Want 'men' wil het nu eenmaal niet weten, je wilt niet weten wat er allemaal bij ons gebeurt. Je wilt het ver van jezelf vandaan houden. Want stel je voor, stel je echt eens voor, wij dachten ook altijd dat het ergste leed dat je kan treffen ons huis wel voorbij zou gaan. Dat is niet gebeurt en niemand wil er zelfs maar aan denken dat het ook jou kan overkomen. En om met die gedachtes niet geconfronteerd te worden, om niet de wanhoop van ons te hoeven zien, om niet het verdriet in onze ogen te hoeven lezen, om niet die keiharde wereld te hoeven ontdekken, is het voor velen veel makkelijker om het te negeren.
Gewoon net doen alsof wij niet meer bestaan. En ergens hebben ze of jullie nog gelijk ook! Want wij bestaan inderdaad niet meer, niet meer in de vorm zoals het was. Wij zijn veranderd, voorgoed en voor altijd, en met de paar mensen om ons heen die er wel voor ons zijn zullen we daar een nieuwe weg in moeten zien te vinden.
Vooralsnog bestaat die weg uit het zoeken naar een uitweg voor onze woede. Ongetwijfeld hebben jullie lezers met verbazing de blog over lugubere zaken gelezen. Die woede, dat maakt het allemaal nog veel moeilijker dan het nu al is. Gisteravond heeft Jeroen het ook lekker van zich afgeschreven, zijn woede heeft hij in een eigen blog perfect weergegeven op zijn eigen hyvessite. Heerlijk, zoals hij het kan verwoorden. Zijn taalgebruik zou ik als moeder van Jordy en Jeroen niet in het openbaar durven gebruiken maar oprechter kan het gewoon niet.
En wat 'men' er dan eigenlijk van vind?
Dat kan ons helemaal niks meer schelen! Dat is niet interessant voor ons, wij zoeken onze eigen weg nog wel. We weten alleen nog niet wanneer dat zal kunnen....en waar die weg dan ergens zal liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd