Wie niet sterk is moet slim zijn

Okee, dat is leuk. Geef je aan je zus de inloggegevens zodat ze ook af en toe een blog op deze pagina kan schrijven, laat ze daarin gelijk maar weten dat ik wel over tweede kerstdag zal gaan vertellen (zie blog hieronder).
Iedereen die nu denkt of verwacht dat er een heel triest verhaal gaat komen, raad ik aan om zeker niet verder te lezen. Iedereen die het gek zal vinden dat er nu een prettig verhaal zal volgen, moet ook zeker niet verder lezen. Want triest kon je de sfeer ondanks alles niet noemen, het was juist prettig en fijn.  Vooral de verbondenheid en het delen van deze dag was voor ons goed te noemen.
De dag begon voor mij in elk geval bijtijds, want aangezien we met 12 mensen zouden zijn, wilde ik toch een behoorlijk buffet in elkaar zien te draaien. Nu moeten jullie weten dat ik niet zo'n keukenprinses ben, de aardappels branden nogal eens aan om maar iets te noemen, maar dit keer was het toch allemaal redelijk geslaagd. Weliswaar met de nodige zweetdruppels en nadat ik de tafel drie keer opnieuw had gerangschikt omdat ik niet alles erop kreeg, is het me met hulp van Peter toch gelukt om alles op tijd klaar te hebben. Ik beken het eerlijk, het was een behoorlijke klus! Van te voren ga je bedenken wat je allemaal op tafel wilt zetten. Lekker warm vlees, dat stond al snel vast. Een kippetje, ook altijd lekker. Maar al die arme pootjes moesten in de ouderwetse grill, daar kikken ze hier thuis op. Aangezien ik drie sauzen had bedacht, wilde ik er nog iets bij hebben, dat is gyros geworden. Verder natuurlijk een paar soorten warme groente, verschillende soorten aardappelgerechten, salades, enzovoort. Vis hoort er ook bij, dus daar dan ook maar wat soorten van op een schotel. En dan bedenk ik me dat ook Steffen en Jesper er zijn en die vinden vast een pizza wel lekker.
Als je dit zo leest en je weet hoe klein mijn keuken in wezen is, dan is er misschien een voorstelling van te maken hoe dat hier is gegaan. Het zou teveel schrijfwerk kosten om het precies te beschrijven, want om alles op tijd gaar te hebben was één ding. Moeilijker nog was om alles op tijd en tegelijk warm te krijgen en te houden!
Maar ik ben niet voor één gat te vangen en het is me gelukt. Volgens mij, als ik de uitroepen mag geloven, was het allemaal heerlijk, lekker en geweldig. Geen aangebrande aardappels dit keer, dat scheelde. Kon ook niet, want ik had veiligheidshalve maar voor de frituur gekozen. Het vlees had ik door de slager laten braden, de kip had ik een week daarvoor al gegrilld en hoefde ik alleen maar te ontdooien en op te warmen, de groentes heb ik, heerlijk makkelijk, magnetronklaar gekocht. Salades kan je tegenwoordig op mooie opgemaakte schotels kopen, dus dat was ook snel klaar.
Kortom, het meeste werk zat hem in de tafelschikking en het opwarmen. Okee, ik mag dan misschien geen goede keukenprinses zijn, maar wel slim genoeg om het zo allemaal te bedenken!

Voordat Don en Syl kwamen, zijn Peter en ik nog even bij Jordy geweest. Het is jammer, gezien de mooie en vele bloemen die er tot nu toe altijd bij hem hebben gestaan, was het nu door de vorst en inmiddels ontdooide sneeuw een rotzooi geworden. Deze week nog gaan we het weer even opknappen, dat is hard nodig.
Later in de middag kwamen ook al onze kinderen en mijn ouders.
Voor het eten hebben we met zijn allen geproost op Jordy. Echt heel toevallig, maar oh zo toepasselijk, hadden we op dat moment een lege stoel in ons midden staan. De saamhorigheid, het intieme gevoel, dat was prettig zo met elkaar, ik denk dat ik het zo het beste kan omschrijven.
Met Jordy in onze gedachten hebben we de rest van de avond doorgebracht met lekker smullen en het nuttigen van de nodige drankjes. En als er dan onder ons zijn die behoorlijk wat weg kunnen drinken, of ervoor kiezen om meerdere soorten drankjes door elkaar te drinken, dan denk je op een gegeven moment dat er minstens dertig man in je huis zitten. We hebben het deze avond gepresteerd om maar liefst vier of vijf gesprekken over verschillende onderwerpen tegelijk te voeren, waarbij iedereen zich verstaanbaar wilde maken. Wat uiteraard niet lukte, waardoor iedereen zijn stem tot steeds meer volume aanzette. Ongetwijfeld zijn deze gesprekken voor niemand te volgen geweest, dat kan niet anders.
De avond hebben we heel gezellig doorgebracht, er is zelfs gedanst. Wie oh wie had dat van te voren kunnen bedenken?
Ik weet het zeker, Jordy heeft met een tevreden gevoel en een lach op ons neergekeken. Met opgestoken duim, omdat we met elkaar, voor elkaar én met Jordy in onze gedachten er toch wat van hebben weten te maken.