Vol scepsis, niets verwachtend en toch een sprankje hoop

Haïti, een land verscheurd door armoede en de vreselijke aardbeving die daar op 13 januari heeft plaats gevonden. Haïti, een land waarvoor vele acties zijn gevoerd en veel geld is ingezameld, waarvan alle gevers nu maar hopen dat het geld ook daadwerkelijk daar terecht komt waar het voor bedoeld is.
Zo was er ook een benefiet theatershow waar je je voor kon inschrijven, waarvan alle opbrengsten voor dit doel zouden worden gebruikt. Alle medewerkers van die avond werkten op vrijwillige basis en het theater werd gratis ter beschikking gesteld.
Met zijn drieën, Jeroen, Syl en ik, zijn ook wij daar heen geweest. Vol scepsis, niets verwachtend, maar toch met een sprankje hoop waar we niet aan ontkwamen, was daar gisteravond het optreden van Derek Ogilvie. In een zaal vol met duizend mensen die allemaal dezelfde hoop hadden. Zou hij echt contact kunnen hebben met gene zijde? Is hij echt geen bedrieger? Zou het slechts alleen maar show zijn? Bestaat er echt meer dan wij kunnen zien?

De eerste gedachte die in ons opkwam toen hij zijn show begon was dat het wel leek of we in een sekte terecht waren gekomen. Middels opzwepende muziek en een hoop bombarie trad hij de zaal binnen en wist al heel snel de zaal mee te krijgen. Dat gevoel was gelukkig ook weer snel weg, hier hield hij gauw weer mee op. Wat wij hebben gehoord en gezien gisteravond kan niet alleen maar show, toeval of bedriegerij zijn. Daarvoor had hij te vaak verschillende details goed bij mensen die hij uit het publiek pikte. Wel hebben wij ons de hele avond afgevraagd wat sommige mensen aan de informatie hadden die Derek gaf. Tenslotte zit je er niet om van hem te horen dat je een witte sofa in je kamer hebt staan en meer van dat soort dingen.
Na de pauze kwam hij naar boven, wij zaten op de achterste rij en hij liep daar steeds heen en weer. Ik bleef sceptisch, maar werd toch een beetje onrustig toen hij telkens weer vlak bij mij bleef rondlopen. Syl dacht op een gegeven moment zelfs dat hij het over ons had met de vragen die hij stelde. Nou, dat was dus echt niet zo. Wij zijn gewoon niet aan bod gekomen, er zijn geen televisieopnamen gemaakt voor wie dat nog wilde weten, kortom, we zijn er niks wijzer van geworden. Wel waren we na afloop moe wegens de concentratie die je de hele avond nodig had. Het was voorwaar niet eenvoudig om op een ontspannen manier zijn engels met het schotse accent te verstaan. Vooral niet als hij van wal stak en achter elkaar ging door ratelen. Zijn tempo is soms enorm en daardoor bijna niet te volgen. Wel vinden we het knap dat hij het presteert om een volle zaal de hele avond bezig te houden, zonder muziek (behalve even bij zijn opkomst), zonder decor, zonder hulp van anderen, door alleen maar te praten en daarin heel veel energie te verbruiken.
Ondanks dat wij niets wijzer zijn geworden, waren we toch we ook niet teleurgesteld, de avond was gewoon zoals het was. Jeroen wilde na afloop nog wel een handtekening zien te bemachtigen, dus dat hebben we wel gedaan. Ik moet zeggen dat ik daar wel respect voor heb, deze man zou toch na zijn show gewoon weer weg kunnen gaan, maar hij kiest ervoor om in de foyer te komen en daar te blijven tot iedereen weg is.
De handtekening hebben we, die is gezet op een foto van Jordy. Foto's van ons, samen met Derek, hebben we ook. En een prachtige foto van Jeroen en Derek samen. Inmiddels te zien op de hyvespagina van Jeroen.
(http://jeroenmatthijssen.hyves.nl/)

Mijn persoonlijke mening over de vraag of er meer is na de dood, die laat ik nog even achterwege. Misschien schrijf ik er nog wel een keer een blog over, nu hou ik het liever even voor me. Hoewel de intimi om mij heen wel weten hoe mijn gedachten daarover zijn. Maar om dit nu zo op te schrijven, dat zou mij te ver voeren, daarvoor wil ik eerst zelf alles nog eens eens goed overdenken.