Positief of negatief, zeg het zelf maar...

Met regelmaat hoor ik verschillende reacties op mijn geschreven blogs. Soms rechtstreeks, maar vaker via andere wegen. Deze zijn verschillend van aard.
Positieve, maar ook negatieve reacties.
Vooral aan dat laatste heb ik me een tijdje gestoord, waardoor ik ook minder op deze blogsite ben gaan schrijven. Door deze mening van anderen heb ik me laten beïnvloeden, blijkbaar was mijn schrijfstijl toch niet zoals het van mij werd verwacht. Maar met het vorderen van de dagen, weken en inmiddels maanden ben ik behoorlijk van mening veranderd. Want wie zegt mij wat, hoe en wanneer ik iets moet of mag schrijven? Wie durft mij te zeggen dat ik soms negatief schrijf, dat ik iets positiever de dingen moet gaan beschrijven? Je mag het gerust denken, we leven tenslotte in een vrij land, maar als je dat vindt en je eraan stoort heb ik een hele simpele oplossing. Gewoon deze blog niet meer op je pc openen en je bent er vanaf.

Ik voel het zoals ik het voel, en niemand, helemaal niemand, kan dit gevoel ook maar benaderen. Uitgezonderd misschien al die andere moeders op de hele wereld die ook een kind zijn verloren.
Laat geen buitenstaander van mijn intimi mij meer zeggen wat ik wel of niet zou moeten doen, hoe ik wel of niet in het leven zou moeten staan. Dat is iets wat wij helemaal zelf bepalen, althans binnen huiselijke kring.
Toegegeven, het 'goed houden' lukt me aardig tegenover iedereen die ik zomaar tegenkom, op straat, in de winkel of elders. Als er al iemand is die ik toevallig tegenkom en die mij durft te vragen hoe het met mij gaat, geef ik al een hele tijd geen eerlijk antwoord meer.
'Natuurlijk gaat het best goed met mij, met ons'. Zeg ik dan.
'Natuurlijk redden we het wel, wij allemaal'. Vertel ik dan.
'Uiteindelijk gaat het leven door, nietwaar?' Zegt de buitenwereld dan.
En daar heeft iedereen natuurlijk gelijk in, maar vergeet niet dat het leven doorgaat met een leegte die onvervangbaar is. Daar moeten wij een weg in zien te vinden, een ander leven dan voorheen moeten wij een plek geven. En daar is tijd voor nodig, heel veel tijd, misschien wel zoveel tijd dat we dat nu nog niet eens kunnen bedenken.
Maar stel dat ik wel een eerlijk antwoord zou geven. Stel dat ik wel eerlijk zou toegeven dat het allemaal niet zo goed gaat, dat er slechte dagen zijn, soms hele slechte dagen. Dat er zomaar, soms zonder aanwijsbare reden, van die dagen zijn dat je alleen maar kan huilen. Dan krijg je een schrikreactie en loop ik het risico dat ook deze persoon mij de volgende keer zonder iets te vragen gewoon voorbij gaat, zoals vele mensen al doen sinds wij Jordy hebben moeten begraven.
Nee, dan maar net doen of je al het verdriet al hebt verwerkt, net doen of je niet meer in rouw zit, dan blijven de mogelijkheden tot een praatje nog enigszins open, hoewel het beperkt blijft. Want zo zit onze maatschappij nou eenmaal in elkaar, vooral nooit of zelden je verdriet laten zien en al heel gauw weer net doen alsof er niets aan de hand is.

De enkele familieleden en vrienden die ons zijn blijven bezoeken en die nog steeds met regelmaat komen, de enkele vrienden van Jordy op elke woensdagavond weer, die ben ik eeuwig dankbaar.
En voor wie denkt dat dit dan altijd trieste aangelegenheden zijn, dat is dus niet zo. Deze avonden en soms middagen worden gevuld met veel gezelligheid. Een drankje en een hapje zit er ook altijd wel in. Soms hebben we het niet eens over Jordy, met elkaar denken we er toch wel aan. Maar op onverwachtse momenten kunnen er ook heel diepe gesprekken over alle gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden spontaan ontstaan. Waarna vaak ook weer een ander onderwerp wordt aangesneden en de avond of middag toch altijd weer prettig wordt afgesloten.

Onze eettafel, als die kon praten, het is maar goed dat dit niet kan. Rond deze tafel vindt dit alles plaats. Meestal leuke gesprekken, alles wat je maar kan bezig houden. Soms worden er zelfs de diepste geheimen rond deze tafel aan elkaar toevertrouwd. Maar meestal, bijna altijd, hebben we ook gewoon plezier met elkaar. Er wordt gelachen, gegrinnikt, soms zelfs geschaterd. Er worden anekdotes verteld, de leuke dingen van alledag passeren met regelmaat de revue.
Een sfeer van gemoedelijkheid, van gezelligheid, die is er eigenlijk altijd wel.
Trieste avonden…nee.
Avonden gevuld met herinneringen…ja.
Momenten dat we met elkaar een traantje laten...soms.
Leuke avonden met veel humor en lachen…ja.
En dat is alleen maar fijn, niet alleen voor ons, maar ook voor diegenen die dan bij ons zijn.

Waarmee ik deze blog nu weer heerlijk positief kan afsluiten.