Knopen doorhakken

Eén van de moeilijkste taken die je kan hebben, het uitzoeken en opruimen van de spulletjes van je kind. Toch moet het een keer gebeuren en na heel lang treuzelen, twijfelen, af en toe iets doen, ben ik nu dan toch serieus begonnen.
Gisteren heb ik de kamer leeggeruimd die straks bestemd is voor onze kledingkasten en als strijkkamer zal gaan functioneren. Heel wat dozen zijn er ingepakt en versjouwd. Maar nu heb ik wel een hoop ruimte om tas voor tas, doos voor doos, la voor la, map na map, kast voor kast, alles van Jordy uit te gaan zoeken. Dat is dan nog niet eens het allerergste, dat komt daarna pas. Want dan moet ik gaan beslissen wat ik zelf wil houden, Jeroen moet het een en ander uitzoeken en daarna moeten de knopen worden doorgehakt met de overblijvende spullen.
Het is ondoenlijk om alles te houden. Dan zou ik zijn kamer in ere moeten houden en dat is nu precies wat wij hier niet willen. Het idee van een soort 'museum' wat er dan zou ontstaan, dat is wat ons betreft geen optie. Gelukkig waren we het daar hier in huis gelijk allen over eens.
Wel zal Jordy zijn eigen hoekje krijgen, een eigen kleine ruimte blijft voor hem. De kamer die nu nog door Jeroen wordt bewoond, zal straks een andere bestemming gaan krijgen. En in die kamer zal Jordy zijn eigen plekje krijgen. Een mooi plekje, waar ik in alle rust kan mijmeren over wat is geweest, herinneringen kan ophalen, mij verbonden kan blijven voelen met mijn Jordy.
Maar de belangrijkste plaats heeft Jordy al, want die is vastgelegd in mijn hart.

Precies vandaag ook is het alweer tien maanden geleden, zo las ik ook op de verschillende hyvespagina's van enkele vriendinnen. Wat gaat de tijd snel, wat gaat de tijd langzaam...
10 maanden, 10 jaar, het zal voor mij geen verschil maken. Het gemis blijft, dat zal nooit vervagen.