In de vroege ochtend, meestal heel erg vroeg, is het eerste wat ik altijd doe een pot thee zetten, de kaarsjes bij Jordy aandoen en dan installeer ik me bij de computer. Op internet lees ik graag het laatste nieuws en beantwoord ik dan gelijk ook de noodzakelijke mailtjes.
Gistermorgen ging dat niet door, ziggo liet het weer eens afweten en dus zaten we hier zonder internet, radio, tv en telefoon. Het blijft jammer dat zij nog steeds de monopolypositie hebben in dit gebied, wat zou ik graag overstappen. Het enigste alternatief zou digitenne zijn maar daar beginnen we al helemaal niet meer aan. Jaren terug hebben we die wel gehad, met slechte resultaten. De monteur die op ons verzoek toen is gekomen raadde ons aan om een kabel te trekken want het kastje moest, gezien de zendmast die ergens in de buurt schijnt te staan, bij het achterraam staan. Niet echt een geslaagd idee, uiteindelijk gaat het juist om het draadloze geheel en zit je niet op allerlei kabels in je huiskamer te wachten.
Dus blijft het noodgedwongen toch maar ziggo.
Mijn ochtend begon dus niet goed, ik was gelijk uit mijn ritme. Dan maar de krant, want dat alternatief is er gelukkig ook. Op het moment dat ik die opensloeg en de voorpagina zag, wist ik dat deze dag met heel slecht nieuws begon.
Afschuw, afgrijzen, ontsteltenis, al deze gevoelens wisselen elkaar in hoog tempo af. Maar ook het intense verdriet dat de ouders en broer en zus van Milly moeten voelen. Het is bijna alsof ik die pijn zelf voel, hoewel dat natuurlijk onmogelijk is.
Ruim tien maanden lang heb ik in de waan geleefd dat ons het allerergste is overkomen wat er in je leven maar kan gebeuren. En natuurlijk heb ik dat gevoel nog steeds, ik heb het allergrootste verdriet dat er bestaat maar het kan blijkbaar nog erger. Het is zo vreselijk wat deze mensen is overkomen.
De wetenschap dat je kind al die tijd vlakbij is geweest, het is niet te bevatten.
Net als bij alle ouders die een kind verliezen moet ook hun verdriet ontroostbaar en onmetelijk zijn.
En in het gezin zal nu voor altijd een zusje worden gemist.
Het enige wat je als buitenstaander kan doen is je medeleven betuigen. Ik hoop maar dat deze mensen veel steun zullen krijgen, ook straks, als de eerste dagen en weken voorbij zijn. Dat niet iedereen dat alleen maar zegt en beloofd, maar ook echt doet. Als geen ander weet ik hoe hard je dat nodig hebt, hoe belangrijk het is om daadwerkelijk te weten dat je kind niet vergeten wordt.
Dat je mag uithuilen, en telkens weer je verhaal mag vertellen.
Ik huil met deze mensen mee….
Ongetwijfeld zullen velen met mij zich afvragen hoeveel gestoorden zielen er in onze maatschappij rondlopen. Niet alleen hier, maar over de hele wereld. Maar als ik me dan even beperk tot ons eigen landje vraag ik me toch af hoelang we dit nog tolereren. Okee, dit had waarschijnlijk niemand kunnen voorzien. De vraag die je je echter direct kan stellen is wanneer dit monster weer op vrije voeten is en opnieuw slachtoffers kan gaan maken. Want zo gaat dat hier, slechts heel weinigen zitten echt voor altijd vast. We willen niet weten hoeveel recidieven er los lopen….hoeveel gevaar onze kinderen lopen.
Maar deze persoon, dit monster heeft nog veel meer gedaan. Het gevoel van veiligheid is ons ontnomen. Bij veel kinderen is dit weg. Want wie kan je nog vertrouwen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd