Het is en het blijft vreemd. Van buiten staat nu regelmatig mijn masker op, van binnen voelt het allemaal zo anders. Maar ook met deze voetbalavonden doe ik gewoon gezellig mee. Ik trek een oranje hemdje aan, doe oranje oorbellen in en ga mee naar welke lokatie dan ook die is uitgekozen om de wedstrijd te gaan bekijken. Ik zit vooraan, ik kijk mee, ik lach, ik juich bij elk doelpunt. Het is net of ik echt heel veel plezier heb. Maar schijn bedriegt. Nu is het me al voor de tweede keer overkomen dat ik na de wedstrijd een traantje moest laten. Gelukkig heeft nu niemand het gemerkt (of ze hebben mij in die waan gelaten) maar het is niet te bevatten hoeveel pijn het gemis steeds opnieuw weer voelt. Maar van buiten lach ik, kijk ik mee, juich ik mee en zal ik ook zondag weer vol enthousiasme meedoen. Met Jordy zichtbaar bij me, want zijn shirt van de WK2006 zal mijn outfit zijn.
Voetbal geeft een saamhorigheidsgevoel, zeggen ze. Ik denk dat dit wel klopt, als je ziet dat wildvreemde mensen elkaar zomaar in de armen vallen als er gescoord is. Maar het gekke is dat het ook op een andere manier de mensen blijkbaar losser maakt. Sinds 16 mei, de herdenkingsdag, is het hier heel stil geweest. Zoals al was voorspeld als het eerste jaar voorbij zou zijn. Maar het is opvallend dat er mensen zijn die tijdens deze voetbalavonden nu wel durven te vragen hoe het met ons is. Die belangstellend zijn en met wie je, al is soms maar heel eventjes, over Jordy kan praten. Of die je zomaar even een schouderklopje geven. Of simpelweg voor slechts een klein moment even een arm om je heen slaan. Hoe zou dat toch komen? Door de euforie van het tot nu toe behaalde succes van oranje? Of door de alcoholroes wegens het vele bier dat er op die avonden doorheen gaat? Of zou dat saamhorigheidsgevoel toch verder strekken dan je zou vermoeden op grond van de door ons ervaren stilte?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd