Deze week had in het teken moeten staan van een hoop gezelligheid en feest. Voor de goede orde; ik heb het nu even niet over oranje. Nee, drie jaar geleden heb ik ontdekt dat het vieren van een 18e verjaardag mooi is. Een afsluiting van een periode, de start van een nieuw tijdsperk, zeker in de ogen van de jarige. Want zeg nu zelf, iedere jongere die deze leeftijd bereikt voelt zich gelijk en plotseling volwassen. Ik zeg voelen, want of dat ook daadwerkelijk zo is waag ik door sommige uitgevoerde acties enigszins in twijfel te trekken.
Dus nam ik me toen al voor om de 21e verjaardag van de jongens groots te vieren. Het is toch een leeftijd die er toe doet, waarmee je op alle fronten volwassen wordt geacht waarbij we allemaal hopen dat ze zich er ook naar zullen gedragen. Ze staan dan aan de start van een zelfstandig, gelukkig en gezond leven waarin hopelijk hun toekomstdromen verwezenlijkt zullen worden.
Het is allemaal anders gelopen. De 18e verjaardag vorig jaar van Jeroen was al speciaal met die grote lege plek.
En nu, in de week dat ik me had willen voorbereiden op een groots verjaardagsfeest, voel ik me alleen maar triester worden. Voor ons geen oudste zoon die over een paar dagen deze leeftijd zal bereiken. Geen party, geen volwassen kerel die ik mag feliciteren. Geen toekomstdromen meer, geen gezond leven. Geen presentjes, geen huis vol vrienden en lawaai, slechts de stilte.
Met als enige cadeau dat ik nog kan geven het opnieuw gevulde bloemenhart welke wederom een mooi plaatsje zal krijgen.
Wat rest is een gedenkplaats, een plek waar ik af en toe in stilte met Jordy kan praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd