Eigenlijk is het wel grappig. Er woont nog maar één van de kinderen thuis en die is nu op vakantie. Aan het genieten van de zon, zee en strand op Rhodos, samen met zijn vrienden. Met de nodige drankjes en het stappen en uitgaan, neem ik aan.
Hier in huis is het daardoor stiller dan anders en ik heb gewoon minder te doen. De wasmand is deze week voor de verandering een keer niet volledig overgelopen en er was geen galmende stem in huis die vroeg wanneer het eten klaar was. Zelfs met de boodschappen kon ik het al merken. Ik had gewoonweg veel minder nodig dan anders. Ongelooflijk, één persoon minder in huis en wat scheelt dat dan toch. Ik sta er zelf verbaasd van. Er zijn geen rennende voetstappen op de trap, de douche is telkens opnieuw vrij als ik er gebruik van wil maken. Geen roepende stem die iets aan mij vraagt, het liefst vanaf een andere verdieping. De stapel met strijkgoed is aanzienlijk kleiner dan ik gewend ben. Al een week lang zijn er geen speurtochten in huis geweest omdat er iets kwijt was. En al helemaal geen geplaag, als hij me probeert in de maling te nemen (waar ik overigens nog steeds te vaak intrap).
Elke ochtend, voor we naar het werk vertrekken en ik rustig aan mijn kopje thee zit, wordt de stilte doorbroken doordat hij naar beneden komt en meteen begint te kletsen. Over van alles en nog wat. In de vroege ochtenduurtjes worden er vaak allerlei dingen besproken. Zelf zit ik dan nog met een wat slaperig hoofd, verdiept in het nieuws en denk dan vaak of het eventjes iets rustiger mag.
We zijn nu op de helft van zijn vakantie. Nog een weekje en dan is hij weer thuis. En begint het ritueel van wassen, galmende stem, rennende voetstappen, strijken van overhemden, wachten op een vrije douche, zoeken naar spullen en zijn lieve geplaag weer van voren af aan.
Dan zal ik nog vast nog wel eens aan deze twee rustige weken terugdenken.
Maar tegelijkertijd kijk ik er enorm naar uit en wat zal ik dan van al die drukke dingen genieten. Ik zal blij zijn als hij er weer is!
