31 december 2012. De laatste dag van weer een moeilijk jaar dat achter de rug ligt.
Een jaar waarin er van zoveel dingen afscheid genomen is.
Mijn moeder mis ik steeds meer, dat klinkt misschien gek, maar steeds vaker en vaker dwalen mijn gedachten af naar de jaren dat het nog goed met haar was. Dat we konden praten, leuke gesprekken konden hebben, gezellige avondjes met de familie compleet hadden, zelfs de woorden die wij samen ook best wel eens hadden. Voorgoed is het allemaal weg. Af en toe eens om raad vragen is er al jaren niet meer bij, terwijl ik het nog steeds zo nodig heb. Klinkt waarschijnlijk belachelijk als volwassen vrouw van inmiddels 53, maar toch, gezien de gebeurtenissen van de laatste jaren zou dat zo fijn zijn geweest.
Het is ook weer een jaar zonder Jordy geweest. Aangezien ik deze blog begonnen ben n.a.v. zijn dood, kan en mag ik er in mijn ogen op deze blog ook best iets over zeggen. Verder is het me de afgelopen maanden vanuit meerdere kanten wel duidelijk gemaakt dat ik mijn mond er maar over moet gaan houden. Zelfs mensen die wat dichterbij je staan vinden het nu wel genoeg. Maar door mij het zwijgen op te leggen, krijgen jullie mijn Jordy echt niet uit mijn gedachten! No way!
Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze boodschappen doorkrijg, maar, zo is mij verzekerd, anders raak ik (bijna) iedereen kwijt die om me heen staat, want 'men' is het zat. Aan mij de keus...
Gelukkig is Peter er niet doof voor, evenals mijn naaste familie, maar ja, het is voor mij niet altijd genoeg.
Geen moeder die ook een kind is verloren die ik dit verder hoef uit te leggen.
Het boek dat ik heb geschreven is behoorlijk verkocht. Meer dan waar ik op had durven hopen. Waarmee mijn droom van een mooi eerbetoon voor Jordy is uitgekomen. Stiekem hoop ik nu op nog meer, want dat zou de opbrengst voor mijn bestemde goede doel nog mooier maken.
Maar er is ook nog wel iets positiefs te zeggen. Ik ben er erg blij mee dat het met mijn vader redelijk wel gaat. De druk voor de zorg van mijn moeder is van hem af en dat maakt zijn leven nu iets makkelijker, ondanks het enorme verdriet wat hij nog heeft. De boodschap van de oncoloog die we twee weken terug kregen, was gelukkig ook goed. De hypofysetumor groeit zo langzaam dat hij daar geen last (meer) van heeft. Hopelijk blijft dat de komende jaren zo en heeft hij nog een paar leuke jaren voor zich liggen. Met zijn ondernemende karakter en plannen die hij heeft ontwikkeld voor het komende jaar zal dat vast gaan lukken.
Morgen leven we dan in 2013. Hopelijk een jaar waarin alles een beetje in rustig vaarwater zal blijven.
Ik wens iedereen heel veel gezondheid en geluk toe!
