Teleurstelling

Nog steeds zijn sommige dagen zwaarder dan andere dagen. Hoe zou dat toch komen? Wat is dat voor een proces dat zich afspeelt? Niemand die daar een juist antwoord op heeft. En dat kan ook niet, want elke situatie is weer anders en elk mens is weer anders.
Maar ik durf nu wel hardop te zeggen dat ik zo moe ben van al die dingen die gewoon zomaar op je afkomen. Daar vraag je niet om, die krijg je gewoon. Niets loopt zoals het zou horen, op elk antwoord moet je maanden wachten, op elk verzoek moet je maanden wachten, op sommige spullen moet je maanden wachten. Misschien krijgen we de antwoorden of spullen wel nooit, dat hele nare gevoel begint me nu toch wel te bekruipen.
De teleurstelling die je moet verwerken door sommige reacties die je krijgt. Uit de meest onverwachte hoeken kan dat zomaar komen, geheel uit het niets. En wij hier, het gezin wat er nog is, maar denken dat we het allemaal zo open hadden gehouden. Al die dagen dat iedereen hier welkom was. Al die dagen dat er honderden voetstappen door die vele, zeer vele vrienden, familieleden, soldaten, oud-collega's, oud-schoolgenoten, buren, en wie er verder nog was naar de zolder zijn afgelegd. Die allemaal de kans hebben gekregen om afscheid te kunnen nemen van Jordy in zijn eigen omgeving, wat door de meesten toch als heel fijn werd ervaren. Voor jullie allemaal hebben wij ons huis opengesteld, met jullie allemaal hebben wij ons verdriet van die dagen gedeeld.
En wij maar denken dat iedereen hierdoor wel wist dat het hier allemaal erg laagdrempelig ligt en, zoals wij achteraf hebben beseft, onbewust daaraan gekoppeld onze stille hoop voor de periode die daarna voor ons zou gaan komen.

Hoe fijn was het niet dat we met elkaar de zaterdagmorgen, voor we Jordy weg moesten brengen, hebben doorgebracht. Een ieder die daarbij aanwezig was, is dit voor sommigen onder jullie maar heel gewoon geweest? Was het niet heel bijzonder zoals wij jullie allemaal de kans hebben gegeven om een goed afscheid te nemen? Gelukkig hebben de meesten van jullie wel goed begrepen wat dit heeft ingehouden, maar jammer genoeg niet allemaal. En ik kan jullie nooit vertellen of duidelijk maken hoe zeer dat doet, hoeveel pijn ik daar van heb. Want ik zeg het toch nog maar een keer, ik weet dat er heel veel mensen zijn die een onmens verdriet hebben, die er wellicht geen raad mee weten, die er moeilijk mee om kunnen gaan...maar Jeroen is en blijft wel Jordy's broer, voor Peter is en blijft Jordy als een eigen zoon, en ik ben en blijf wel Jordy's moeder!

Maar ook al die zijn instanties die ons gewoon compleet negeren, maar ach, daar staan verzekeringsmaatschappijen om bekend zullen we maar zeggen. De bureaucratie, het is om soms echt wanhopig van te worden. Ook bij defensie, al die schijven waarlangs iets moet, het is te gek voor woorden.
Zodra je met personen te maken hebt is het prima geregeld, dat hebben we in de week van Jordy wel gezien. De drie heren die hier constant aanwezig waren hadden alles goed voor elkaar en hebben ons uitstekend geholpen. Maar daarna, dan kom je in de mallemolen van bureaucratie terecht en dat is zo ongelooflijk frustrerend!
En dan durf ik het niet eens te hebben over nog andere dingen die mij na aan het hart liggen en niet alleen van mij, maar ook van mijn naaste omgeving ontzettend veel energie opslurpen.
Rust, zonder confronterende problemen uit je omgeving, zonder onbeantwoorde vragen over alles wat betrekking heeft op Jordy, wat zou dat toch fijn zijn. Gewoon, als je het tenminste gewoon kan of mag noemen...in alle rust herinneringen ophalen, verhalen vertellen, aan Jordy denken, aan wat allemaal is geweest, aan alles wat nooit meer zal komen, verdrietig kunnen zijn op die momenten dat het mij (soms letterlijk) overvalt, kunnen en mogen huilen zonder rekening te hoeven houden met andermans gevoelens, kunnen en mogen huilen als ik daar behoefte aan heb, kunnen en mogen huilen met wie wel heeft begrepen wat het allemaal heeft betekend.

Zou die dag ooit nog komen?