Bijzonder

Steeds vaker komen er herinneringen aan vorig jaar terug, gebeurtenissen waarvan ik niet meer wist dat het was voorgevallen. Neem die eerste avond dat wij in Tunesië zaten en de terugreis moesten gaan regelen. Daar zaten we dan, in de voyer van een prachtig hotel, middenin de woestijn. En pas kort geleden besefte ik mij dat die avond vele voor ons vreemde mensen naar ons toekwamen om ons te condoleren. Gek, je weet amper wat er aan de hand is, je beseft het allemaal nog niet, maar op de automatische piloot en zonder nadenken hebben we keurig al die mensen een hand gegeven en bedankt voor hun uiting van steun. Als ik daaraan terugdenk snap ik niet dat ik daar zo rustig op heb kunnen reageren. Nu, achteraf, bedenk ik me dat ik het uit had moeten gillen. Al die mensen, wat deden ze eigenlijk? Ons condoleren met onze zoon, terwijl ik helemaal niet wilde geloven dat die boodschap die uit nederland was gekomen ook maar enigszins waar was!
Natuurlijk weet ik dat het voor al die medereizigers ook niet anders kon, dat ze iets wilden zeggen, dat ook hun waren geschokt. En eigenlijk was het gewoon heel lief van iedereen dat ze naar ons toekwamen. Waarschijnlijk was het makkelijker geweest om ons stilletjes langs ons heen te sluipen. Gelukkig hadden zij de moed om wel naar ons toe te komen, hoe onwerkelijk de situatie ook was.
Eén echtpaar is die avond bij ons gebleven. Dat was heel bijzonder, we kenden elkaar helemaal niet, we hadden ook geen contact gehad die dag. Dat was naar alle waarschijnlijkheid ook zo gebleven als er niets was gebeurd, want voor hun zou de vakantie er de volgende dag alweer opzitten terwijl het voor ons nog maar net begonnen was.
De steun die Joyce en Fred ons die avond hebben geboden heeft zich nu voortgezet in verdere ontmoetingen. Pas terug nog zijn we een avond bij hen geweest en het was een zeer gezellige avond. Niet alleen hebben we over vorig jaar gesproken, niet alleen hebben we het over Jordy gehad, het bleek dat er nog vele andere onderwerpen waren waar wij het met zijn vieren goed in konden vinden. Heel bijzonder hoe een ontmoeting die door dramatische omstandigheden plaatsvond, zich verder kan ontwikkelen.
Nooit zal ik vergeten hoe ik samen met Joyce later op de avond naar buiten ben gegaan. Daar zagen wij boven de woestijn die heldere donkere hemel, met vele schitterende sterren. Er was één ster die meer schitterde dan de anderen. Dat was onze ster, die verbond mij op dat moment met Jordy, via die ster heb ik met hem gepraat.
Soms kan ik dat nog wel eens doen. Het gebeurt ook hier in ons landje heel soms dat we een heldere avond hebben en dat de sterren dan schitteren. Altijd is er wel eentje die daar bovenuit steekt. Dan weet ik zeker dat het 'onze' ster is en voel ik me opgelucht dat hij er af en toe nog even is. In stilte kan ik dan hele gesprekken hebben en voel ik dat ik daaruit weer even de kracht kan halen om door te gaan.