We zijn weer een week verder en inmiddels is de tweede verjaardag van Syl zonder Jordy gevierd.
Met elkaar maken we er een gezellige avond van, in tegenstelling tot vorig jaar kletsen we weer volop en doen alsof het allemaal heel gewoon is. De buitenkant ziet niets, merkt weinig, allerlei onderwerpen komen aan de orde, ook Jordy, maar de binnenkant schreeuwt het soms uit. Niet alleen bij mij, ik weet zeker dat dit ook bij Syl zo was. En ook bij anderen, maar niemand spreekt het natuurlijk uit, we zitten immers op een verjaardag.
De week is weer beladen geweest. Vele nare herinneringen hebben we moeten ophalen, in dit geval verplicht omdat wij als gezin (Peter, Jeroen en ik) hebben besloten om verdere stappen te gaan ondernemen naar bepaalde instanties toe die hun werk omtrent Jordy en zijn graf nog steeds niet goed hebben uitgevoerd.
Tot nu toe hebben wij steeds gehoopt dat alles in den minne opgelost zou worden, dat we gewoon antwoord zouden krijgen op onze vragen, dat er een oplossing zou komen voor de problemen die er zijn en inmiddels ook zijn erkend door de tegenpartij.
Het is in en in triest en bijna niet te geloven dat we het nu toch verderop moeten gaan zoeken. Toch is het de bittere waarheid.
Van onszelf vergt het opnieuw weer zoveel energie, alles moet hardop opnieuw worden opgerakeld, alles wat er is gebeurd sinds 11 mei 2009 moeten we chronologisch op papier zien te krijgen. Het slokt ons op, en we zijn moe, zo moe. Maar toch gaan we door. Deze strijd geven we niet op. Gelukkig voor ons dat we overal aantekeningen van hebben bijgehouden.
Zoals Jeroen al eens heeft gezegd; 'Bij leven liet Jordy niet over zich heen lopen. Nu zijn wij degenen die ervoor moeten zorgen dat het ook nu niet zal gebeuren'.
En die strijd zullen we leveren, net zolang totdat Jordy heeft waar hij en wij recht op hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd