Nog maar een paar dagen en dan zal ik voor de tweede keer mijn verjaardag meemaken zonder Jordy. Ik zie er nu alweer tegenop. Toch valt het ook niet tegen te houden, het klokje tikt gewoon door.
Wel heb ik besloten om het dit keer gewoon niet te vieren. Vorig jaar viel er eigenlijk niet aan te ontkomen, mijn omgeving vond dat ik het toen echt niet kon overslaan. 'Dat zou Jordy nooit gewild hebben', zo kreeg ik steeds te horen. Zo kreeg mijn 50e op een zondagmiddag op een rustige, ingetogen manier toch enige aandacht. Gelukkig had wel iedereen mijn wens had gerespecteerd dat er geen gekke dingen mochten gebeuren, zoals je vaak ziet als iemand deze leeftijd bereikt.
Dit jaar is het anders. Niemand die mij vraagt waarom ik het niet vier, het is immers geen speciale leeftijd. Gelukkig maar, nu heb ik zelf mijn beslissing hierin kunnen nemen. Dus geen bijzondere dag, gewoon een normale maandag staat me te wachten. Behalve dat de kinderen er in de avond wel zullen zijn en gezellig komen eten. Daar kijk ik wel naar uit, zulke avondjes hebben we meer gehad en die zijn altijd leuk.
Met zijn zessen kunnen we dan na het eten nog uren aan tafel zitten en gezellig kletsen. Met de foto van Jordy natuurlijk vlakbij en zijn kaarsje aan. Voor mijn gevoel zullen we als vanouds gewoon weer met zijn zevenen zijn, alleen zal één stemgeluid ontbreken. Er is altijd één stoel die leeg zal blijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hier kan worden gereageerd