De maand mei. Kunnen we die niet gewoon eens gaan overslaan? Zo afgrijselijk die maand voor mij en ons al sinds drie jaar geworden was, zoveel erger is het nu nog meer geworden.
'De week van Jordy', opnieuw beleefde ik in gedachten alles wat er is gebeurd, wat er is voorgevallen. Maar nu met een dubbel gevoel van verdriet, want nu is mijn moeder er echt niet meer bij. Wat was ze ziek, al jaren natuurlijk, maar de laatste maanden zagen we haar ook lichamelijk zo hard achteruit gaan. Van de vlotte, modieuze verschijning die ze altijd was geweest, veranderde ze in een rap tempo in een trieste, zieke, intens verdrietige vrouw, die steeds minder kon, maar zelf dacht dat ze wel alles nog kon.
Afgelopen kerst was ze nog hier. Met volle kracht kon ze met haar vuist op tafel slaan, uit pure machteloosheid omdat ze ons niet meer duidelijk kon maken wat ze wilde, maar ook omdat ze zelf vond alles nog te kunnen. Met smaak kon ze nog heerlijk zitten eten en kon ze op haar eigen manier genieten van haar kinderen en kleinkinderen om zich heen. Ze was sterk, ook al was dit niet aan haar bouw te zien, en ze kon nog steeds heel snel zijn. Binnen enkele maanden was ze veranderd naar een ook lichamelijk zieke vrouw, die zich slechts nog kon voortbewegen in een tripplerolstoel. Mede ook voor haar eigen veiligheid, want door de medicatie die noodzakelijk was, was ze valgevaarlijk geworden.
Jarenlang hebben we dit proces van aftakeling moeten meemaken. Heel lang is het gelukkig nog redelijk goed gegaan, maar de laatste paar jaar ging het snel, veel te snel. Samen praten kon niet meer, over alles wat er met en rondom Jordy is gebeurd konden we slechts elkaars verdriet voelen, 'echt' erover praten was geen optie meer.
Het verdriet in de ogen van mijn vader te zien, waar je zo onmachtig tegenover stond. De ontdekking dit voorjaar dat ook hij ernstig ziek is, dat er in zijn hoofd een tumor zit die zich als een inktvis met tentakels door zijn hoofd heeft verspreid. Die gelukkig nu met medicatie onder controle is te houden, want opereren is eigenlijk geen optie doordat de tumor vlakbij vitale delen zit.
De maand mei, een maand vol tegenstellingen. Een maand waarin we de dood van Jordy en het afscheid van mijn moeder altijd zullen blijven herdenken, maar waarin we ook verjaardagen en onze trouwdag hebben te vieren.
Alzheimer, hersentumor, verkeersongeval, het beheerst ons leven.
