Afgelopen pinksterweekend hebben we van het mooie weer genoten. Op zondag samen met mijn vader en Joke en Herman (zus en zwager van mijn vader) een prachtige tocht met de boot gemaakt. We zijn van Vinkeveen naar Leimuiden gevaren en hebben op die tocht veel rust gehad en veel natuur gezien. Natuurlijk kon het niet uitblijven dat we die dag ook veel over Jordy en mijn moeder hebben gesproken. Van beiden hadden we een foto in de stuurhut staan, zodat ze er voor ons idee toch een beetje bij waren. Rustig voortkabbelend over het water hebben we het er veel over gehad. Over de recente gebeurtenissen, maar ook over de mooie herinneringen die we hebben. Het was prettig om dit op deze manier te ervaren, zeker met Joke en Herman erbij. De afgelopen jaren hebben zij tenslotte steeds heel veel klaar gestaan voor mijn ouders en mij, waardoor de band heel nauw is. Met elkaar was het een mooie dag, waarbij we (gelukkig) ook veel gelachen hebben.
Op maandag zijn Peter en ik weer samen teruggevaren naar Vinkeveen, waar we de boot weer in de haven hebben gelegd waar hij mag wachten op onze volgende tocht. Het waren twee ontspannen dagen, die me goed hebben gedaan. Maar ook dagen waarin ik, doordat de druk van alles even is weggevallen, ben gaan nadenken over waar ik allemaal mee bezig ben. Als je echt een keertje rust hebt merk je pas hoe moe je eigenlijk bent, hoeveel impact alle gebeurtenissen hebben gehad. Zonder een enkele vrije dag, want zelfs als ik die wilde en had gevraagd kon of mocht ik hem niet opnemen, ben ik de afgelopen maanden maar doorgestoomd en daar betaal ik nu toch de prijs voor. Ik heb ook veel nagedacht over de inhoud van mijn werk, ondanks dat het nu vrije dagen waren. Wat wil ik, waar ben ik mee bezig? Het zijn gedachtenspinsels die me momenteel erg bezig houden. Dat de afgelopen maanden gekkenwerk zijn geweest, zowel in het werk als privé, werd me meer dan duidelijk. Ik vermoed dat ik keuzes moet gaan maken, het is allemaal teveel aan het worden. De komende dagen/weken zal ik daar veel aandacht aan gaan schenken en mijn keuzes ook gaan maken, voordat anderen of de omstandigheden dit voor me gaan doen.
Maar eerst ga ik nu op naar donderdag. Samen met Syl en mijn vader ga ik dan naar Arnhem, naar de officiële herdenking van defensie waar we elk jaar weer een uitnodiging voor krijgen. Dat is emotioneel en mooi tegelijk. Ik hoop maar dat ik mijn gemoedstoestand dan iets beter onder controle zal hebben dan dat ik het momenteel heb.
