Verwonderlijk vind ik het. Zolang heb ik geen nieuwe blog geschreven en nu ik weer iets heb geplaatst, blijkt het erg veel gelezen te worden. Dat is wel een mooie gedachte.
De afgelopen weken zijn tijden geweest van heel veel nadenken en herinneringen ophalen. Onveranderd aan Jordy, maar nu ook aan mijn moeder. Waarbij ik vooral probeer om de leuke dingen te herinneren, hoewel dat soms best moeilijk is. Vaak moet ik denken aan de laatste keer dat ik met mijn moeder op pad ben geweest. Ik kon onverwachts wat uurtjes vrij krijgen van mijn werk en regelde met mijn vader een ontmoetingsplek waar ik mijn moeder zou ophalen. Ze stapte over in mijn auto en we gingen samen op pad. Nog steeds vraag ik me af hoe het in mijn moeders hoofd heeft gewerkt. Soms dacht je dat ze echt weer van alles wist, maar het volgende moment merkte je gelijk dat er toch het e.e.a. niet klopte. Bij het viaduct waar we onderdoor moesten, bukte ze. 'Zo', zei ze, nadat we er voorbij waren. 'Dat ging maar net goed'. Ik had echt moeite om niet te gaan lachen. Ook wees ze op vrachtwagens die we tegenkwamen. 'Dat die grote dingen toch kunnen rijden. Dat vind ik zo knap', zei ze dan.
Tijdens het winkelen wilde ik koffie met haar gaan drinken. Voorheen wilde ze er wel eens wat hartigs bij, maar nu stond ze verlekkerd naar het gebak te kijken. Een grote slagroompunt werd besteld. Binnen de kortse keren had ze hem op en twijfelde ze of ze er nog eentje wilde. Voor mij erg verrassend, vroeger kreeg ze amper één stukje op. Maar nu, we konden haar voorzetten wat we wilden, alles ging er op dat moment met heel veel smaak en zonder enige gêne in.
Het uitzoeken van kleding was enigszins lastig. Pashokjes zijn nu eenmaal klein en we moesten er wel samen in, met nieuwe kleding. Ik kan me nu nog verbazen over de manier waarop ze ermee omging en er weinig van snapte. Het was zeker niet de moeder die ik graag in herinnering wil houden.
Thuisgekomen heb ik lekker haar haren mogen wassen en in de krulspelden mogen zetten. Ze vond het prachtig allemaal. Met een grote lach zat ze nadien tegenover me aan tafel. 'Zou Henny (mijn vader) het mooi vinden', vroeg ze iedere keer weer. Ik verzekerde haar dat dit zeker het geval zou zijn, maar de vraag bleef ze stellen. Net als de vraag wanneer hij zou komen om haar op te halen. De grote lach die ze tevoorschijn toverde op deze middag heb ik vastgelegd op de camera. Ze ging er echt voor zitten. Het zijn foto's geworden die we nu koesteren. Dat mijn vader voor mijn moeder zo verschrikkelijk belangrijk was in haar leven, dat is ons allemaal in de laatste jaren wel duidelijk geworden. Ondanks dat ze zoveel van elkaar hebben gehouden, zat ze maar te mopperen op hem waar ze niets aan kon doen, want het werd haar door de Alzheimer ingegeven. Het was mooi te merken dat ze nog steeds zo gek op elkaar waren, vooral voor mijn vader moet dit een fijne herinnering en gedachte zijn.
De maand mei is erg moeilijk geweest. Met alle herinneringen en herdenkingen. Met alle sterfgevallen die er hebben plaatsgevonden, ook dit jaar weer. Voor Jeroen ook nog eens zijn andere oma die in deze maand dit jaar is gestorven. Het lijkt soms of het nooit ophoudt.
De laatste dag, 31 mei, ben ik met mijn vader naar de jaarlijkse herdenking van defensie geweest, waar Jordy voor mij weer even op de voorgrond stond. Dat blijft onveranderd emotioneel en mooi.
