In gedachten.....

Nog vier nachten, dan is het kerst. Een tijd voor bezinning, dagen die de meeste mensen met hun gezin, of soms hele families, doorbrengen. Met elkaar hoop je dan altijd op een fijn samenzijn met elkaar.
Heel vaak hoor je mensen verzuchten dat het elk jaar weer zo'n verplichting is. En oh wee als je bent behept met meerdere families. Ook dat overkomt velen doordat er scheidingen hebben plaatsgevonden. De verdeling, dat niemand iets tekort komt, dat niemand zich tekort voelt gedaan.
Zelf heb ik me daar in het verleden ook schuldig aan gemaakt. Er waren jaren dat ik gewoon geen zin had in die verplichtingen. Maar ja, het is lastig om dit kenbaar te maken, om uit te leggen waarom je er geen zin in hebt. Het is vaak zo dat anderen zich dan miskend voelen, of het als een belediging opvatten. En dat wil je niet, want dat zijn allemaal redenen die er totaal geen rol inspelen. Dus doe je datgene wat van je wordt verwacht en gelukkig was het vaak gewoon gezellig en leuk. Maar het is soms gewoon lekker als je een dag met je eigen gezin hebt. Vaak zijn de kinderen (in ons geval) de andere dag dan weg, naar anderen toe. Die luie dag die je dan samen kan hebben, dat is toch heerlijk? Vorig jaar hebben wij dat voor het eerst ook echt gedaan. Een derde dag hadden we er nog aan vastgeplakt, zodat niemand van ons kleine kringetje zich in allerlei bochten hoefde te wenden en wij, op wens van iedereen, toch een dag met allevier de kinderen hadden.

Nu, een jaar later, moet ik daar veel aan terugdenken. Had ik toen maar niet voor die ene dag voor mezelf gekozen. Had ik maar gewoon gedaan zoals de meeste mensen doen. Een andere dag voor jezelf kiezen en de kerst doorbrengen zoals van je wordt verwacht. Zoals het al jaren ging, zoals het nog jaren had moeten blijven.
Nu kan het niet meer. Nooit meer zal een kerst zijn zoals we graag zouden willen. Nooit meer zijn we met zijn allen echt bij elkaar. Alleen in gedachten en in ons hart.