Met het verschijnen van mijn nieuwe website ga ik voortaan mijn blogs daar plaatsen. Dat betekent dat de site http://angelamollers.blogspot.nl/ niet meer verder zal worden aangevuld met nieuwe blogs. Het blijft wel mogelijk om berichten terug te lezen voor wie dat zou willen.
Jullie zullen het met me eens zijn dat het een beetje teveel van het goede zou zijn als ik de blogs op twee sites zou gaan plaatsen.
4,5 jaar heb ik met regelmaat geschreven over het leven dat nu verder gaat zonder Jordy. Leuke en minder leuke verslagen wisselden elkaar af, maar liefst 162 berichten zijn er in die tijd verschenen. Ongetwijfeld zal die afwisseling op deze site ook plaatsvinden en blijf ik doorschrijven. Het adres is http://www.angelamollers.nl/blog/.
De vaste lezersgroep die er op deze site was, wil ik hierbij bedanken. Jullie respons en fijne reacties hebben mij steeds goed gedaan. Van harte hoop ik dat jullie met me meegaan naar de nieuwe site en mijn berichten zullen blijven volgen. In je favorieten is er vast nog wel een plekje voor.
Als je graag op de hoogte gehouden wil worden als er een nieuwe blog verschijnt, nodig ik jullie uit om je aan te melden op twitter. Het adres is Dagmam@AngMollers. Ook zullen hierop mededelingen worden gedaan als er belangrijk nieuws valt te melden over mijn boek Dag mam...
Lieve groet, Angela
Ik blijf toch een beetje stadsmens
Heerlijk een paar dagen Amsterdam gehad.
Op 2e kerstdag een aparte en mooie voorstelling, maar als ik meer info van tevoren had gehad, was ik op deze specifieke dag beslist niet geweest. We zijn naar ‘Hij gelooft in mij’ geweest, met diner vooraf (heerlijk), maar de confrontatie met een rouwcentrum in de scène, een ware doodskist vol bloemen en trieste (bekende) afloop, op de wijze zoals deze werd geacteerd, was niet zoals ik deze avond in had willen vullen. De acteurs waren geweldig, dat moet gezegd, maar ik ben daarna best wel van slag geweest. Het heeft even geduurd voor ik weer bij zinnen was, het was niet wat we ons bij deze avond hadden bedacht. Elk liedje kreeg een betekenis die ik deze avond liever anders had willen zien.
De volgende dag togen we naar het rijksmuseum. Daar wilde ik al langere tijd zo ontzettend graag heen en daar hadden we al tickets voor gekocht. Een rij met wachtenden voor ons die een uurtje of twee in beslag nam, in de stromende regen, heeft ons naar het Leidse Plein terug gelokt, waar we een (verwarmd) terrasje hebben opgezocht. Gelukkig zijn onze kaarten nog 363 dagen geldig, dus we zoeken het komende jaar nog wel een gelegenheid uit.
Dan maar op zaterdag naar madame Tussauds. De rij wachtenden stond tot voorbij de hoek van de Kalverstraat! Is dus ook niet doorgegaan, want dan gaan we wel een andere keer.
Bleef over de Nieuwe Kerk en het Paleis, daar wilden we ook wel even naar binnen. We kregen de mededeling dat er even een stop was ingelast wegens de enorme drukte. Of we op een later tijdstip terug wilden komen. Dat doen we ongetwijfeld, maar dat latere tijdstip zal later in dit jaar liggen, ook daar zijn we niet in de rij blijven wachten.
Onze verbazing was groot, zo enorm druk het was. Crisis? De rij wachtenden voor de kassa bij de Bijenkorf was niet te overzien! Ik zag een leuke handtas (ben een beetje tassengek), kostte 'maar' 995,00 euro. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt, maar anderen (lees: buitenlandse toeristen) zagen we het kopen! Maar wel super gezellig, zo’n drukke stad.
Het Damrak, P.C. Hooftstraat, Kalverstraat, het Leidse Plein, Museumplein, de grachten, je kon over de hoofden heen lopen. De mensenmassa die vandaag het centraal station uitkwam was overweldigend.
Langs alles heen lopen was onmogelijk, je kon alleen maar schuifelen. Een beetje erg moe zijn we dus wel, maar ook voldaan.
Het gaf me weer even het gevoel van het stadsmens, heerlijk. Ik mag dan nu al jaren in een dorp(je) wonen, de stad blijft trekken en ik heb van de drukte genoten! En omdat we door de enorme toeloop nu niet alles hebben gezien waar we wel voor kwamen, weet ik zeker dat ik in het komende jaar weer een weekend heerlijk in een drukke stad kan vertoeven.
Ik kijk er nu al naar uit!!!
Op 2e kerstdag een aparte en mooie voorstelling, maar als ik meer info van tevoren had gehad, was ik op deze specifieke dag beslist niet geweest. We zijn naar ‘Hij gelooft in mij’ geweest, met diner vooraf (heerlijk), maar de confrontatie met een rouwcentrum in de scène, een ware doodskist vol bloemen en trieste (bekende) afloop, op de wijze zoals deze werd geacteerd, was niet zoals ik deze avond in had willen vullen. De acteurs waren geweldig, dat moet gezegd, maar ik ben daarna best wel van slag geweest. Het heeft even geduurd voor ik weer bij zinnen was, het was niet wat we ons bij deze avond hadden bedacht. Elk liedje kreeg een betekenis die ik deze avond liever anders had willen zien.
De volgende dag togen we naar het rijksmuseum. Daar wilde ik al langere tijd zo ontzettend graag heen en daar hadden we al tickets voor gekocht. Een rij met wachtenden voor ons die een uurtje of twee in beslag nam, in de stromende regen, heeft ons naar het Leidse Plein terug gelokt, waar we een (verwarmd) terrasje hebben opgezocht. Gelukkig zijn onze kaarten nog 363 dagen geldig, dus we zoeken het komende jaar nog wel een gelegenheid uit.
Dan maar op zaterdag naar madame Tussauds. De rij wachtenden stond tot voorbij de hoek van de Kalverstraat! Is dus ook niet doorgegaan, want dan gaan we wel een andere keer.
Bleef over de Nieuwe Kerk en het Paleis, daar wilden we ook wel even naar binnen. We kregen de mededeling dat er even een stop was ingelast wegens de enorme drukte. Of we op een later tijdstip terug wilden komen. Dat doen we ongetwijfeld, maar dat latere tijdstip zal later in dit jaar liggen, ook daar zijn we niet in de rij blijven wachten.
Onze verbazing was groot, zo enorm druk het was. Crisis? De rij wachtenden voor de kassa bij de Bijenkorf was niet te overzien! Ik zag een leuke handtas (ben een beetje tassengek), kostte 'maar' 995,00 euro. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt, maar anderen (lees: buitenlandse toeristen) zagen we het kopen! Maar wel super gezellig, zo’n drukke stad.
Het Damrak, P.C. Hooftstraat, Kalverstraat, het Leidse Plein, Museumplein, de grachten, je kon over de hoofden heen lopen. De mensenmassa die vandaag het centraal station uitkwam was overweldigend.
Langs alles heen lopen was onmogelijk, je kon alleen maar schuifelen. Een beetje erg moe zijn we dus wel, maar ook voldaan.
Het gaf me weer even het gevoel van het stadsmens, heerlijk. Ik mag dan nu al jaren in een dorp(je) wonen, de stad blijft trekken en ik heb van de drukte genoten! En omdat we door de enorme toeloop nu niet alles hebben gezien waar we wel voor kwamen, weet ik zeker dat ik in het komende jaar weer een weekend heerlijk in een drukke stad kan vertoeven.
Ik kijk er nu al naar uit!!!
Overdenkingen
Acht december, nog twee weken en de kortste dag van het jaar is er dan alweer. De regen, hagel en storm van de laatste tijd hebben ook
het mooie plekje van Jordy niet onberoerd gelaten.
Sinterklaasavond is voorbij, een avond met veel terugdenken
en verdriet om wat is geweest en niet meer terugkomt. Een groot
nostalgiegevoel, met herinneringen die ik niet kon delen, omdat Peter en ik
immers die jaren van pakjesavond met de kinderen nooit samen hebben meegemaakt.
Het denken aan de mooie en leuke avonden die gezinnen en families met elkaar
hebben doorgebracht, gaven mij een erg emotioneel gevoel. Maar ik heb me
getroost met de gedachten dat er nog veel ergere dingen kunnen zijn, vooral
gingen mijn gedachten uit naar al die kinderen die deze avond, om wat voor
reden dan ook, moeten missen en helaas niets in hun schoentje hebben gevonden.
Inmiddels zie je de kerstversieringen overal tevoorschijn schieten, kerstboomverkooppunten zie je overal, de ene kerstshow na de andere worden door bekende winkelketens nog weer grootster opgezet dan andere jaren, zo lijkt het althans in mijn beleving.
Inmiddels zie je de kerstversieringen overal tevoorschijn schieten, kerstboomverkooppunten zie je overal, de ene kerstshow na de andere worden door bekende winkelketens nog weer grootster opgezet dan andere jaren, zo lijkt het althans in mijn beleving.
Dit jaar lijkt het voor mij of het nog zwaarder voelt
dan voorgaande jaren om de feestdagen te zien naderen. Daar zijn allerlei
redenen voor, maar het meeste is toch wel dat het nu voor het eerst ook een
triest lustrum is. Vijf jaar geleden gingen de feestdagen allemaal nog als in een waas
voorbij, nu ben ik me er maar al te goed van bewust hoeveel er wel niet is
veranderd. Nooit had ik kunnen bedenken dat we een lustrumjaar
aangaande deze decembermaand op de manier zouden gaan doorbrengen zoals deze nu in
het verschiet liggen. Hopelijk zal het echte lustrum, in mei 2014, toch enige
verandering in de situatie van tegenwoordig hebben gebracht.
Maar nu, in deze maand, rest mij vaak de overdenkingen en
gedachten aan wat was en niet meer is. Teveel tijd om na te denken en teveel
tijd om herinneringen op te halen. Dat krijg je als je aan huis gebonden bent.
Wat zou ik graag willen weten hoe het leven eruit had gezien als alles nog
normaal was geweest. Zou Jordy nog steeds in dienst hebben gezeten? Verkering,
samenwonend, of meer? Een leuk huisje voor zichzelf, net zoals zijn broer dit
nu heeft? Bij hem op visite kunnen komen en hij bij ons? Vol met
toekomstplannen? Het blijven de rest van mijn leven open vragen.
Vanavond zet ik ook mijn kaarsje neer om 19.00 uur i.v.m.
wereld lichtjes dag. Ik heb besloten om thuis te blijven en niet naar een
samenkomst te gaan. Ik blijf thuis en heb mijn eigen overpeinzingen. Een tweede kaars zal ik neerzetten voor de 12-jarige zoon van
Tilly, een mede-moeder uit onze groep van moeders, die vorige week bij een
noodlottige brand is omgekomen, nadat ze vorig jaar haar oudste zoon door zijn eigen keus al is verloren. Tilly zelf vecht nog steeds voor haar leven. Mijn
gedachten gaan zeker ook naar haar en haar zoons uit.
Ik ga mijn eigen weg
Soms moet mij wel eens even iets van het hart.
Opnieuw krijg ik vanuit verschillende kanalen de vraag of
ik niet teveel blijf hangen in mijn verdriet. Beste mensen, het antwoord is een duidelijk NEE! Maar ik ga wel mijn eigen weg en ik doe zoals ik denk dat goed voor mij is.
Ik kan jullie verklappen dat er inmiddels een site is waar wij moeders van overleden kinderen in dezelfde leeftijdsgroep ons hebben verzameld. Jullie hoeven er niet naar te zoeken, want we hebben deze stevig afgegrendeld en is voor niemand zonder uitnodiging te vinden of te lezen. In tijd van een week zaten we al op bijna 30 leden! Het is voor ons een medium waar we ons, zonder oordeel van die buitenwereld, begrepen voelen en waar we onze frustraties en gevoelens heerlijk kunnen uiten. Tegelijkertijd is het ook een manier om je eigen gevoel te relativeren, iets wat ik dan ook zeker doe. Het is mij wel gebleken dat vrijwel elke moeder er anders mee omgaat, ondanks dat onze gevoelens van heimwee en verdriet hetzelfde zijn. Of het nu 2, 3, 5, 10 jaar of nog langer geleden is, het blijkt niet uit te maken.
Nog heel recent sprak ik een moeder uit mijn eigen woonomgeving in Kaag en Braassem, voor haar is het al wat jaartjes langer geleden. En toch ook weer diezelfde gevoelens en het gevoel van onbegrip vanuit je sociale omgeving. Wij maken wat dat betreft allemaal hetzelfde mee.
Waar je met een ander verlies na verloop van tijd weer verder kan, op welke manier dan ook, is dat hiermee onmogelijk. Ons kind is onvervangbaar en de moederliefde die je nog voor je kind had zal altijd in je lijf blijven hangen, dat is op geen enkele manier meer weg te geven, ook niet aan je andere kinderen want die zouden daarmee worden overvoerd en dat is ook niet goed.
Wat het voor onszelf nu, na 4,5 jaar, lastiger en moeilijker maakt om deze tijden door te komen, is het gegeven dat we nog steeds strijd voeren. Onze pogingen om de dader zijn verantwoording te moeten laten afleggen voor ons rechtssysteem, blijft onverminderd voortduren. Het kost ons meer in verschillende opzichten dan menigeen zich kan voorstellen. Voor de meesten zal na zo’n lange tijd de periode van herdenken, gedenken en verwerken zijn aangebroken, voor zover je dit verdriet ooit kan verwerken. Gezien onze strijd ziet het ernaar uit dat die tijd voor ons nog lang wegblijft, want de huidige strijd is hard en lang, veel te lang. Na alle strijd die al gestreden is!
Het enige wat ik mezelf nu heb gegund is enige tijd van rust en bezinning, ik geef eerlijk toe dat dit nodig was. Noodgedwongen begonnen door lichamelijke problemen, maar de bijkomstigheid van rust krijgen is zeker in deze maand wel even lekker.
De decembermaand komen we op onze eigen manier wel door, maar eerlijk is eerlijk, we zijn blij als het weer januari zal zijn. De feestelijkheden mogen wat ons betreft snel voorbij vliegen. Niettemin maken we er op onze manier toch fijne dagen van, zonder somberheid maar wel met een fijn gezins- en vrienden gevoel voor wie dat wil.
Maar voor wie nog steeds twijfelt of ik niet teveel blijf hangen, ik kan jullie zeggen dat wij het verder goed hebben. We zijn beiden nog steeds gezegend met werk, hebben het samen naar ons zin, als we uit willen gaan dan doen we dat, we lachen veel, we weten dat het met onze andere kinderen goed gaat, we hebben een paar goede vrienden en we maken zelfs alweer toekomstplannen. Wordt er nog meer van ons verlangt?
Lieve mensen, sluit voor een paar momenten je ogen en probeer je voor te stellen dat je je kind al zolang niet meer hebt kunnen zien of omhelzen. Voel je het? Kan je je er iets, heel ietsje bij voorstellen? Dan benader je heel misschien een heel klein beetje het gevoel wat wij moeders van overleden kinderen constant voelen.
En dat is geen hangen in je verdriet, dat is gewoon hebben van verdriet dat nooit meer over zal gaan.
Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist!
Vijftig
Afgelopen maand was het zover dat ik mijn zus eindelijk
ook tot de 50 plussers mag rekenen. Heerlijk, eindelijk kan ze mij met het 5je voor
de leeftijd niet meer plagen, zij heeft hem er nu ook staan.
Syl heeft het gevierd door een feest te geven, wat werkelijk een knalfeest is geworden. Echt super!
Veel mensen, toffe muziek met terugkeer naar vroegere jaren, lekkere drank en hapjes en ouderwets late uurtjes.
Met toch heel even dat momentje…een hartelijk woordje van Syl voor iedereen die er was waar ze op een of andere manier een lijntje mee heeft, een (terechte) hulde aan haar mooie gezin, een lief woordje voor mijn vader en mijzelf. Maar ook noemde ze even onze moeder, die op het laatst zo ziek was en er nu niet meer is. Als laatste ook nog even mijn zoons, die voor het gevoel meer zijn dan neven, op een manier zoals haar zoons dat ook altijd voor mij zijn. Jeroen begint dan zo heerlijk te glimmen, net zoals Jordy dat altijd kon als hij een lief complimentje kreeg. Met als afsluiting een muzieknummer speciaal voor Jordy. Want zoals Syl terecht opmerkte, zijn dood op 19- jarige leeftijd heeft zo’n enorm gat geslagen…hij zal er dan ook altijd bij horen en binnen ons gezin en onze familie worden genoemd en herinnerd. Bij speciale gelegenheden wordt dit nog steeds gedeeld met alle aanwezigen.
Syl heeft het gevierd door een feest te geven, wat werkelijk een knalfeest is geworden. Echt super!
Veel mensen, toffe muziek met terugkeer naar vroegere jaren, lekkere drank en hapjes en ouderwets late uurtjes.
Met toch heel even dat momentje…een hartelijk woordje van Syl voor iedereen die er was waar ze op een of andere manier een lijntje mee heeft, een (terechte) hulde aan haar mooie gezin, een lief woordje voor mijn vader en mijzelf. Maar ook noemde ze even onze moeder, die op het laatst zo ziek was en er nu niet meer is. Als laatste ook nog even mijn zoons, die voor het gevoel meer zijn dan neven, op een manier zoals haar zoons dat ook altijd voor mij zijn. Jeroen begint dan zo heerlijk te glimmen, net zoals Jordy dat altijd kon als hij een lief complimentje kreeg. Met als afsluiting een muzieknummer speciaal voor Jordy. Want zoals Syl terecht opmerkte, zijn dood op 19- jarige leeftijd heeft zo’n enorm gat geslagen…hij zal er dan ook altijd bij horen en binnen ons gezin en onze familie worden genoemd en herinnerd. Bij speciale gelegenheden wordt dit nog steeds gedeeld met alle aanwezigen.
En dan nu nog maar één dag en dan ben ik alweer voor
de vijfde keer jarig sinds Jordy er niet meer is. Ik weet de eerste keer dat
dit gebeurde nog maar al te goed. Slechts drie maanden na zijn dood werd ik 50
jaar. Wat bij iedereen toch een bijzondere leeftijd is en waarbij iedereen het
op zijn eigen manier viert. Voor ons was het een herinneringsdag aan Jordy.
Dit jaar zal het de eerste keer zijn dat ik het weer een ‘beetje’
zal vieren, maar wel op mijn eigen manier. Eenvoudig doordat ik me meer rustig voel sinds
onze terugreis naar Tunesië waar ik me opnieuw zo verbonden heb gevoeld met
Jordy. Het is gewoon tijd om alles weer op te pakken en het leven door te laten
gaan. Nooit meer voor 100%, dat kan gewoonweg niet met dit enorme gemis. Maar
wel zo goed en vrolijk mogelijk met altijd Jordy in mijn hart en hoofd. Hij zal
er altijd bij zijn!
Emotionele terugreis naar Tunesië
In februari 2013 hebben we de beslissing genomen om terug te gaan naar Tunesië!
Met een dubbel gevoel heb ik de reis geboekt. Eigenlijk hadden we in een eerder stadium al het plan opgepakt om in mei van dit jaar met anderen naar Turkije te gaan, maar door omstandigheden was dit geannuleerd.
Vorig jaar al zaten we steeds te twijfelen over Tunesië,
maar nu besloten we om echt te gaan, we hadden immers de tijd aan onszelf. Wel
heb ik meerdere keren aan Jeroen gevraagd of hij het echt niet erg vond als ik
in ‘de week van Jordy’ niet thuis zou zijn, ik vond het zelf erg lastig en had er moeite mee dat ik dan voor hem niet thuis zou zijn. Hoewel, sinds hij op zichzelf woont is dat eigenlijk toch allemaal al veranderd. Maar
keer op keer verzekerde hij me dat het geen probleem was, sterker, hij vond het
juist erg goed en moedig als we zouden gaan en hoopte erop dat het ons goed zou
doen. In dat laatste heeft hij helemaal gelijk gekregen.Met een dubbel gevoel heb ik de reis geboekt. Eigenlijk hadden we in een eerder stadium al het plan opgepakt om in mei van dit jaar met anderen naar Turkije te gaan, maar door omstandigheden was dit geannuleerd.
De afgelopen jaren heb ik steeds contact gehouden met Mo, de reisleider van toen uit Tunesië, en via hem hebben we een hotel uitgezocht die ons volgens Mo wel zou bevallen. Het is een goede keus geweest. Gelukkig hebben we, achteraf, niet het hotel geboekt waar we in 2009 zaten, het zou te heftig zijn geweest. De twijfel hierover hebben we wel gehad, maar we durfden dat toch niet aan.
Op 7 mei 2013 was het zover. Op twee dagen na in dezelfde
periode als in 2009 en met buikpijn heb ik de koffers gepakt. Was het wel een
goede beslissing geweest om deze reis te gaan ondernemen? De twijfel bleef bij mij
bestaan, ondanks dat ik er ook wel weer achter kon staan. Voor Peter was die
twijfel er helemaal niet. Al heel vroeg na de dood van Jordy had hij aangegeven
terug te willen omdat dit voor zijn gevoel nodig was, maar voor mij was daar toen geen sprake van. Nog steeds bleef
hij dit in de tijden daarna zeggen en nu kon ik er dan wel achter staan.
Eenmaal daar waren er rustige dagen bij, maar ook dagen vol emoties.
Uiteraard hebben we er ook Peter zijn verjaardag gevierd. Aan het feit dat we
in deze week ook 5 jaar waren getrouwd, hebben we op onze eigen manier aandacht
besteed. We zijn in gedachten, herinneringen en emoties door mooie, maar ook best wel heel zware tijden gegaan. De terugkeer naar het hotel waar we toen hebben gelogeerd om daar rond te kijken, was nodig om het plaatje compleet te maken, maar was wel een heel moeilijke gang.
De ontmoeting met Mo was geweldig. Vier jaar lang is er contact geweest via social media, nu konden we elkaar weer in het echt spreken. Ook hij had zijn herinneringen aan vier jaar terug en het voelde heel goed om elkaar te zien. Uiteraard heb ik hem een boek gegeven.
Er zijn zeker ook fijne dagen geweest. We hebben genoten
van het mooie weer, de geweldige omgeving en de verwennerij in het hotel. Er
waren ontmoetingen met leuke mensen en een lekker drankje en genieten in de zon
maakten sommige dagen heel ontspannen.11 mei stond in het teken van Jordy. 13 mei hebben we samen Peter zijn verjaardag en onze vijfde trouwdag gevierd. 16 mei blijft voor mij een speciale, emotionele dag die dit jaar wel heel erg bijzonder is geweest.
Het vertrek haalde gelijk de eerste herinneringen al op. We
moesten in hal één zijn, bij transavia. Hetzelfde als toen. Danny, een vriend
van Jordy, heeft ons in het holst van de nacht weggebracht. Dat was wel erg
lief. Met een half uurtje vertraging zijn we vertrokken en kwamen na een
tussenlanding op Djerba rond 08.30 uur aan op Enfidha. Het vliegveld gaf
herkenningen, ondanks dat we toen op Monastir zijn geland en vertrokken. Dit
vliegveld is geheel nieuw, maar in precies dezelfde stijl gebouwd. We hadden geluk,
want we werden als eerste bij ons hotel gebracht, waardoor we voor 10.00 uur
nog aan het ontbijt konden aanschuiven.
Die eerste dagen hebben we doorgebracht met ontspannen
aan zee of het zwembad, lekker eten en drinken en het bekijken van de omgeving.
Op woensdag, 8 mei, kwam Mo naar ons hotel, het was een emotionele
(her)ontmoeting. Later die avond stelde hij ons voor aan twee echtparen uit
Volendam die voor het eerst in Tunesië op vakantie waren. Regina, Ben, Ingrid
en Floor. Zij waren met elkaar bevriend en gezamenlijk op reis. Toch was dit
geen belemmering om met elkaar twee heel leuke dagen te hebben, als
vanzelfsprekend namen ze ons op binnen hun kringetje. Met elkaar hebben we een
heel leuke avond uit gehad en zijn er heel wat verhalen aan elkaar verteld onder het
genot van een borrel. Veel te snel moesten zij alweer terugkeren naar Nederland.
11 mei was een beladen dag. Vanuit Nederland ontvingen we
smsjes en er was telefonisch contact met Jeroen. Op FB zag ik verschillende
berichten langskomen. We voelden ons verdrietig en wisten eigenlijk met deze
dag niet goed raad. Al snel besloten we om naar Sousse te gaan, dan waren we in elk geval met iets bezig. Daar hebben we rondgeslenterd in de Medina, op een terrasje gezeten en zelfs een
koetstocht gemaakt door de stad. Een beetje sippe avond volgde. De borrel
smaakte niet zoals anders, het eten viel minder goed dan andere dagen. Al vrij
op tijd hebben we ons bed opgezocht. Die avond had ik voor het eerst in de vakantie last van
buikkrampen. Kwam het door de emoties die de hele dag door mijn lijf hadden
gegierd?
Uiteraard hadden we de hele dag Jordy in gedachten bij
ons en heeft ook vandaag zijn kaarsje weer gebrand, zoals de gehele vakantie zijn foto met kaarsje op mijn nachtkastje heeft gestaan.
De volgende dag zijn we uitgebreid behandeld in de
hammam, geen toeristische, maar eentje waar ook de lokale bevolking gebruik van
maakt. Voldaan kwamen we terug in het hotel en toen bleek onze kamer helemaal
veranderd te zijn in een soort bruidssuite. Dat was een leuke verrassing,
ondanks dat het hotel zich had vergist in de datum. Dat was helemaal niet erg,
we vonden het erg leuk. De volgende morgen, op de dertiende, kregen we
roomservice en ontbijt op de kamer geserveerd. Een prachtige bos bloemen werd
nog gebracht. Kortom, het was een mooie trouwdag en een leuke verjaardag voor
Peter. Ondanks al die driedubbele gevoelens, het was tenslotte ook de dag dat
Jordy vier jaar geleden voor het laatst thuiskwam, hebben we er toch van
genoten.
Ik wilde toch heel graag terug naar het hotel van vier
jaar geleden. We besloten om dit op 14 mei te gaan doen. Met de taxi bleek het
ruim een half uur rijden wat ons maar vijf euro kostte. Een schijntje voor onze
begrippen. Toen we aankwamen gierden de zenuwen toch door mijn keel. Zodra we
bij de ingang uit de taxi stapten, wisten we dat we een heel goed besluit
hadden genomen om dit jaar voor een ander hotel te kiezen. Een onbestemd gevoel
manifesteerde zich in mijn buik en ik voelde me absoluut niet prettig. Met een
hoofd vol herinneringen zijn we naar binnen gegaan en hebben we van alles
bekeken. Foto's van toen hadden we niet, daar is de kans niet voor geweest, dus
legden we nu wel zoveel mogelijk op de camera vast. Zodat de herinnering die we
nu hebben niet in de loop van de tijd zal gaan vervormen.
Het hoogtepunt van de reis begon op 16 mei. Een
emotionele dag, de dag waarop we vier jaar geleden Jordy moesten wegbrengen, maar waarop we dit jaar de Saharatocht opnieuw gingen doen. We hadden er al
dagen naar uitgekeken en gingen die dag toch enigszins gespannen naar de bus
waarmee we zouden reizen. Wat we die eerste dag allemaal hebben gezien, bracht
zoveel herinneringen naar boven. Er zijn momenten geweest dat ik het echt niet
droog kon houden, vooral toen we in Matmata waren waar opnieuw de shish (de
noodzakelijke doek om je hoofd als je de woestijn in gaat vanwege het
voortdurende stuivende zand) werd aangeschaft. Ik realiseerde me dat wij hier vier jaar
geleden waren toen Jordy het ongeluk moet hebben gekregen.
De enige aanwijzing toen dat er iets ergs gebeurd moest
zijn, is af te leiden uit de buikpijn met gevolgen (op een verschrikkelijk supervies
toilet) die ik hier had en ik me helemaal niet lekker voelde. Maar ja, daar heb
ik wel vaker last van, dus op zich zegt dat eigenlijk niets.
De medereizigers wisten niets van ons verhaal af, Mo
vertelde alleen met regelmaat dat wij voor de tweede keer mee waren en wij
hadden zelf besloten om niets te vertellen. Wij wilden dit samen beleven,
zonder dat vreemden iets van onze situatie af wisten.
In El Jem zagen wij opnieuw het amfitheater, in Mahrés
dronken we opnieuw koffie. Het tafeltje waar we 4 jaar geleden aan zaten, stond
er ook nu nog. We kwamen weer door de slachtstraat bij Gabès. De rotswoestijn
bij Matmata, Tamezret met haar berberbewoners waar we ook een lunch kregen en
de ongelooflijke vele olijfboomvelden zagen we wederom voorbij komen. Daarna
volgde de rit richting Douz, met als hoogtepunt van die dag de tocht op de
kamelen door de Sahara vanuit Zaafrane.Daar aankomend leek het wel of alle herinneringen in één klap terugkeerden. Het was heel heftig en ik voelde van alles. Ik kreeg buikpijn, hartkloppingen en had moeite met slikken. Gelukkig werd dit na korte tijd minder en hebben we daar een tijdje kunnen rondlopen en rustig wat kunnen drinken. Tegen de tijd dat we op de kamelen gingen klimmen om een rit door de woestijn te gaan maken, was ik alweer wat kalmer geworden.
Nadat we na een half uur rijden in de woestijn van de kamelen waren gestapt, vroeg Mo alle toeristen uit onze bus om op een zandduin te gaan staan of zitten. Peter was net klaar met het vullen van een flesje met Saharazand, dat we mee naar huis wilden nemen. Toen iedereen was verzameld ging Mo, voor ons totaal onverwachts, ons verhaal van vier jaar geleden vertellen, waarbij de stilte die in de groep viel bijna voelbaar werd. Op het moment dat hij zijn verhaal begon, stokte echt de adem in mijn keel en was het bij mij niet meer te houden. De hele kamelenrit had ik me goed kunnen houden, maar nu ik hem ons verhaal hoorde vertellen, was het tranendal niet meer te stoppen. Mo verzocht tot slot aan iedereen om een minuut stilte speciaal voor Jordy, terwijl de zon als een gloeiende oranje bal langzaam achter de horizon in de Sahara verdween. Het zijn momenten waar we nog steeds kippenvel van kunnen krijgen en die nooit vergeten zullen worden.
De stilte, rust en ondergaande zon maakten een bijzonder diepe indruk.
’s Avonds hebben we een bezoek aan het hotel gebracht waar we vier jaar geleden in het hoekje van de hal zaten en waar we ons enige mogelijke contact konden hebben met het thuisfront en de alarmcentrale. Net als vier jaar geleden ben ik daar naar buiten gegaan en heb ik in de wolkeloze hemel de sterren bekeken en zag ik ook weer die ene speciale ster. Voor mijn gevoel heb ik via die ster nog één keertje met Jordy kunnen praten.
Die dag heb ik veel gehuild, maar gek genoeg ook kunnen genieten. Het voelde goed om terug te zijn.
De dag erna was heel ontspannen. Na een zeer korte
nachtrust stonden we in alle vroegte alweer bij de bus om naar het grootste
zoutmeer van Noord-Afrika te gaan, waar we nu de zonsopgang gingen meemaken. We
waren erg benieuwd naar deze dag, want die hadden we uiteindelijk nog niet
eerder meegemaakt. Veel medereizigers kwamen even naar ons toe of sloegen
eventjes een arm om ons heen. Het voelde goed, vooral ook omdat het de stemming
totaal niet beïnvloedde. Iedereen was gewoon vrolijk, wij ook. Er was een enorm
stuk spanning van ons afgevallen.
Daarna ging het richting Tozeur en werden we met een koets
door de grootste oase van Tunesië vervoerd. Ik voelde me uitgelaten en opgewekt,
hoe vreemd sommigen dat misschien ook zullen vinden. Ik deed dingen die ik
anders misschien niet gedaan zou hebben, zoals het beklimmen van een
dadelpalmboom. Een tocht met de jeep volgde naar Chébika, een bergoase aan de rand van de woestijn en het begin van het Atlasgebergte dat zich tot aan Marokko uitstrekt. Om de prachtige natuur en watervallen te zien moesten we behoorlijk klimmen over veel rotsen en nauwe doorgangen, maar het was de moeite waard. Vervolgens ging het richting Tamerza en Midés, waar de ‘verdronken’ stad van Tunesië ligt. We waren de grens van Algerije op slechts acht kilometer genaderd. In Gafsa hebben we de lunch gebruikt, waarna we naar Kairouan zijn gereden, waar de grootste moskee van het land staat en die ook wel de heilige stad wordt genoemd. Het was de laatste stop van die dag en rond 19.30 uur waren we terug in ons hotel. Ongelooflijk moe, maar wel voldaan.
Helaas moesten we op 18 mei alweer afscheid nemen van dit
mooie veelzijdige land. Maar wel met de overtuiging dat we ooit nog eens terug
zullen komen.
Terug in Nederland blikken we terug op een geslaagde
reis. Vanuit mijn omgeving hoor ik nu met regelmaat dat ik iets positiefs
uitstraal. Sommigen vragen me of ik het heb kunnen afsluiten, maar dat vind ik een
domme vraag. Dat kan uiteraard nooit, het verlies van Jordy met het intense
gemis zal ik de rest van mijn leven bij mij blijven dragen.
Toch is er wel degelijk iets gebeurd, het voelt of ik meer
rust in mijn hoofd heb gekregen. Peter zegt me nu af en toe dat ik weer een
beetje ‘de oude’ begin te worden. Mijn omgeving merkt het ook op, ik krijg veel
positieve opmerkingen. Zelf heb ik het gevoel dat ik hier niet veel voor doe,
het gaat eigenlijk een beetje als vanzelf. Wel merk ik dat ik weer meer energie
heb en steeds meer dingen ga ondernemen. Zo heeft Jeroen dus gelijk gekregen, met zijn hoop dat het ons goed zou doen om terug te keren.
We zijn vanuit het diepste dal gekomen waarin een mens
maar kan verkeren, maar kunnen nu, ondanks het blijvende gemis, ook weer van de mooie dingen van het leven
genieten!
Zonsondergang in de Sahara
Mo vertelde ons verhaal
Het hoekje in Hotel Douz, waar we vier jaar geleden de avond van 11 mei doorbrachten.
Ik zat die hele avond op het plekje naast Peter.
Weer een jaar voorbij
31 december 2012. De laatste dag van weer een moeilijk jaar dat achter de rug ligt.
Een jaar waarin er van zoveel dingen afscheid genomen is.
Mijn moeder mis ik steeds meer, dat klinkt misschien gek, maar steeds vaker en vaker dwalen mijn gedachten af naar de jaren dat het nog goed met haar was. Dat we konden praten, leuke gesprekken konden hebben, gezellige avondjes met de familie compleet hadden, zelfs de woorden die wij samen ook best wel eens hadden. Voorgoed is het allemaal weg. Af en toe eens om raad vragen is er al jaren niet meer bij, terwijl ik het nog steeds zo nodig heb. Klinkt waarschijnlijk belachelijk als volwassen vrouw van inmiddels 53, maar toch, gezien de gebeurtenissen van de laatste jaren zou dat zo fijn zijn geweest.
Het is ook weer een jaar zonder Jordy geweest. Aangezien ik deze blog begonnen ben n.a.v. zijn dood, kan en mag ik er in mijn ogen op deze blog ook best iets over zeggen. Verder is het me de afgelopen maanden vanuit meerdere kanten wel duidelijk gemaakt dat ik mijn mond er maar over moet gaan houden. Zelfs mensen die wat dichterbij je staan vinden het nu wel genoeg. Maar door mij het zwijgen op te leggen, krijgen jullie mijn Jordy echt niet uit mijn gedachten! No way!
Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze boodschappen doorkrijg, maar, zo is mij verzekerd, anders raak ik (bijna) iedereen kwijt die om me heen staat, want 'men' is het zat. Aan mij de keus...
Gelukkig is Peter er niet doof voor, evenals mijn naaste familie, maar ja, het is voor mij niet altijd genoeg.
Geen moeder die ook een kind is verloren die ik dit verder hoef uit te leggen.
Het boek dat ik heb geschreven is behoorlijk verkocht. Meer dan waar ik op had durven hopen. Waarmee mijn droom van een mooi eerbetoon voor Jordy is uitgekomen. Stiekem hoop ik nu op nog meer, want dat zou de opbrengst voor mijn bestemde goede doel nog mooier maken.
Maar er is ook nog wel iets positiefs te zeggen. Ik ben er erg blij mee dat het met mijn vader redelijk wel gaat. De druk voor de zorg van mijn moeder is van hem af en dat maakt zijn leven nu iets makkelijker, ondanks het enorme verdriet wat hij nog heeft. De boodschap van de oncoloog die we twee weken terug kregen, was gelukkig ook goed. De hypofysetumor groeit zo langzaam dat hij daar geen last (meer) van heeft. Hopelijk blijft dat de komende jaren zo en heeft hij nog een paar leuke jaren voor zich liggen. Met zijn ondernemende karakter en plannen die hij heeft ontwikkeld voor het komende jaar zal dat vast gaan lukken.
Morgen leven we dan in 2013. Hopelijk een jaar waarin alles een beetje in rustig vaarwater zal blijven.
Ik wens iedereen heel veel gezondheid en geluk toe!
Een jaar waarin er van zoveel dingen afscheid genomen is.
Mijn moeder mis ik steeds meer, dat klinkt misschien gek, maar steeds vaker en vaker dwalen mijn gedachten af naar de jaren dat het nog goed met haar was. Dat we konden praten, leuke gesprekken konden hebben, gezellige avondjes met de familie compleet hadden, zelfs de woorden die wij samen ook best wel eens hadden. Voorgoed is het allemaal weg. Af en toe eens om raad vragen is er al jaren niet meer bij, terwijl ik het nog steeds zo nodig heb. Klinkt waarschijnlijk belachelijk als volwassen vrouw van inmiddels 53, maar toch, gezien de gebeurtenissen van de laatste jaren zou dat zo fijn zijn geweest.
Het is ook weer een jaar zonder Jordy geweest. Aangezien ik deze blog begonnen ben n.a.v. zijn dood, kan en mag ik er in mijn ogen op deze blog ook best iets over zeggen. Verder is het me de afgelopen maanden vanuit meerdere kanten wel duidelijk gemaakt dat ik mijn mond er maar over moet gaan houden. Zelfs mensen die wat dichterbij je staan vinden het nu wel genoeg. Maar door mij het zwijgen op te leggen, krijgen jullie mijn Jordy echt niet uit mijn gedachten! No way!
Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze boodschappen doorkrijg, maar, zo is mij verzekerd, anders raak ik (bijna) iedereen kwijt die om me heen staat, want 'men' is het zat. Aan mij de keus...
Gelukkig is Peter er niet doof voor, evenals mijn naaste familie, maar ja, het is voor mij niet altijd genoeg.
Geen moeder die ook een kind is verloren die ik dit verder hoef uit te leggen.
Het boek dat ik heb geschreven is behoorlijk verkocht. Meer dan waar ik op had durven hopen. Waarmee mijn droom van een mooi eerbetoon voor Jordy is uitgekomen. Stiekem hoop ik nu op nog meer, want dat zou de opbrengst voor mijn bestemde goede doel nog mooier maken.
Maar er is ook nog wel iets positiefs te zeggen. Ik ben er erg blij mee dat het met mijn vader redelijk wel gaat. De druk voor de zorg van mijn moeder is van hem af en dat maakt zijn leven nu iets makkelijker, ondanks het enorme verdriet wat hij nog heeft. De boodschap van de oncoloog die we twee weken terug kregen, was gelukkig ook goed. De hypofysetumor groeit zo langzaam dat hij daar geen last (meer) van heeft. Hopelijk blijft dat de komende jaren zo en heeft hij nog een paar leuke jaren voor zich liggen. Met zijn ondernemende karakter en plannen die hij heeft ontwikkeld voor het komende jaar zal dat vast gaan lukken.
Morgen leven we dan in 2013. Hopelijk een jaar waarin alles een beetje in rustig vaarwater zal blijven.
Ik wens iedereen heel veel gezondheid en geluk toe!
Verwennerij met beestjes
Heel lange tijd keken we uit naar onze vakantie. Welverdiend, dachten we zo, er was immers hard genoeg gewerkt en veel rust en verwennerij zou nu wel op zijn plaats zijn. Na onze dramatische terugkomst van 3,5 jaar geleden na slechts twee dagen vakantie mocht een luxe verblijf ons nu wel een keer toekomen.
Dus besloten we onszelf te trakteren op een hotel met vijf sterren, waarbij ons werd beloofd dat we 24 uur per dag op onze wenken bediend zouden worden. Het informeren vooraf en bekijken van alle mooie plaatjes deden ons watertanden. Dit zou het helemaal gaan worden.
Thuis was alles geregeld en met ingepakte koffers vertrokken we middenin de nacht naar het vliegveld. Tot aan de aankomst in het hotel is alles perfect verlopen, er kon zo niets meer mis gaan, dachten we. Maar toen begon het! De kamer viel tegen, behalve het uitzicht, die was magnifiek te noemen. Inmiddels was de lunchtijd aangebroken, dus togen we naar het restaurant. Oei, waar waren al die mooie buffetten die zo schitterend waren aangeprezen? En zoveel keus was er ook niet. Vast een missertje, dachten we nog. Maar in de avond bleek hetzelfde, alles droop van het vet en zelfs kleine beestjes op de gerechten onder het afdekplastic, zo uit de keuken aangevoerd, ontbraken niet. Op onze hoede hebben we gerechten gekozen die er nog enigszins veilig uitzagen, want we hadden honger. Een beetje rijst en witte brood durfden we nog wel aan. De volgende dag al moesten we de tol betalen voor onze buitenissige maaltijd van die vorige dag. Om beurten hebben we de badkamer met regelmaat uitgebreid kunnen bekijken en namen we ons voor om niets meer in dit hotel te nemen. Maar het was al te laat. Onze honger naar rust en verwennerij hebben we moeten afdoen met maar liefst tien dagen ziek zijn. Gebracht door een ambulance met gillende sirenes hebben we twee Turkse ziekenhuizen van binnen mogen bekijken, we weten nu zelfs hoe de nachtdienst daar zijn werk doet. Het hele scala hebben we mogen meemaken, van infusen, medicatie, echo’s, een scopie en CT-scans aan toe. Er waren gesprekken in het Turks inclusief een tolk met verschillende specialisten. Ik moest heel erg oppassen, want het liefst hadden ze me en passant ook nog maar even op de operatietafel gelegd.
Maar, het moet toch even worden gezegd, we werden verwend en er was een hoop luxe, want we lagen in een privékliniek. Er was een balzaal van een kamer op de intensive-care afdeling voor ons alleen, een jacuzzi en een ploeg verpleegsters die onmiddellijk kwamen aanrennen zodra we op het belletje drukten. Ons eten werd keurig geserveerd, zonder beestjes en vet, maar helaas wel enkel bestaand uit droog brood, een banaan en een ondefinieerbaar soepje waar we tot op heden nog steeds geen naam voor hebben kunnen verzinnen. Tussen de opnames door waren we nog een paar dagen in het hotel. Daar konden we met lede ogen toezien hoe het hotel vast in wintertijd werd gebracht. Lege terrassen zonder tafels en stoelen, geen personeel waardoor je zelf maar je drinken achter de bar moest zoeken, een zwembad dat niet werd schoongemaakt, nog slechter eten en nog veel meer ellende. Als wij denken aan luxe en verwennerij hebben we er toch een andere voorstelling bij. Nu, inmiddels zes weken verder, zijn we beiden nog steeds onder huisartscontrole en zijn we nog niet van de medicatie af.
Bij thuiskomst wachtte ons nog een tegenvaller. Ondanks alles bleken we geen gram te zijn afgevallen!
Gelukkig hadden we vooraf al besloten om ter plekke een tandarts te bezoeken en daar reeds afspraken voor gemaakt. Een voorcontrole in Nederland met afspraken om in Turkije onder behandeling te gaan heeft ons slechts twee middagen aldaar gekost en we zijn beiden een stralend gebit verder voor een fractie van wat we hier aan euro's hadden moeten neerleggen. Heeft de vakantie tenminste toch nog iets opgeleverd!
PS Reacties en tips voor hotels ZONDER beestjes zijn van harte welkom! Iets minder verwennerij nemen we desnoods op de koop toe.
Dus besloten we onszelf te trakteren op een hotel met vijf sterren, waarbij ons werd beloofd dat we 24 uur per dag op onze wenken bediend zouden worden. Het informeren vooraf en bekijken van alle mooie plaatjes deden ons watertanden. Dit zou het helemaal gaan worden.
Thuis was alles geregeld en met ingepakte koffers vertrokken we middenin de nacht naar het vliegveld. Tot aan de aankomst in het hotel is alles perfect verlopen, er kon zo niets meer mis gaan, dachten we. Maar toen begon het! De kamer viel tegen, behalve het uitzicht, die was magnifiek te noemen. Inmiddels was de lunchtijd aangebroken, dus togen we naar het restaurant. Oei, waar waren al die mooie buffetten die zo schitterend waren aangeprezen? En zoveel keus was er ook niet. Vast een missertje, dachten we nog. Maar in de avond bleek hetzelfde, alles droop van het vet en zelfs kleine beestjes op de gerechten onder het afdekplastic, zo uit de keuken aangevoerd, ontbraken niet. Op onze hoede hebben we gerechten gekozen die er nog enigszins veilig uitzagen, want we hadden honger. Een beetje rijst en witte brood durfden we nog wel aan. De volgende dag al moesten we de tol betalen voor onze buitenissige maaltijd van die vorige dag. Om beurten hebben we de badkamer met regelmaat uitgebreid kunnen bekijken en namen we ons voor om niets meer in dit hotel te nemen. Maar het was al te laat. Onze honger naar rust en verwennerij hebben we moeten afdoen met maar liefst tien dagen ziek zijn. Gebracht door een ambulance met gillende sirenes hebben we twee Turkse ziekenhuizen van binnen mogen bekijken, we weten nu zelfs hoe de nachtdienst daar zijn werk doet. Het hele scala hebben we mogen meemaken, van infusen, medicatie, echo’s, een scopie en CT-scans aan toe. Er waren gesprekken in het Turks inclusief een tolk met verschillende specialisten. Ik moest heel erg oppassen, want het liefst hadden ze me en passant ook nog maar even op de operatietafel gelegd.
Maar, het moet toch even worden gezegd, we werden verwend en er was een hoop luxe, want we lagen in een privékliniek. Er was een balzaal van een kamer op de intensive-care afdeling voor ons alleen, een jacuzzi en een ploeg verpleegsters die onmiddellijk kwamen aanrennen zodra we op het belletje drukten. Ons eten werd keurig geserveerd, zonder beestjes en vet, maar helaas wel enkel bestaand uit droog brood, een banaan en een ondefinieerbaar soepje waar we tot op heden nog steeds geen naam voor hebben kunnen verzinnen. Tussen de opnames door waren we nog een paar dagen in het hotel. Daar konden we met lede ogen toezien hoe het hotel vast in wintertijd werd gebracht. Lege terrassen zonder tafels en stoelen, geen personeel waardoor je zelf maar je drinken achter de bar moest zoeken, een zwembad dat niet werd schoongemaakt, nog slechter eten en nog veel meer ellende. Als wij denken aan luxe en verwennerij hebben we er toch een andere voorstelling bij. Nu, inmiddels zes weken verder, zijn we beiden nog steeds onder huisartscontrole en zijn we nog niet van de medicatie af.
Bij thuiskomst wachtte ons nog een tegenvaller. Ondanks alles bleken we geen gram te zijn afgevallen!
Gelukkig hadden we vooraf al besloten om ter plekke een tandarts te bezoeken en daar reeds afspraken voor gemaakt. Een voorcontrole in Nederland met afspraken om in Turkije onder behandeling te gaan heeft ons slechts twee middagen aldaar gekost en we zijn beiden een stralend gebit verder voor een fractie van wat we hier aan euro's hadden moeten neerleggen. Heeft de vakantie tenminste toch nog iets opgeleverd!
PS Reacties en tips voor hotels ZONDER beestjes zijn van harte welkom! Iets minder verwennerij nemen we desnoods op de koop toe.
Verlanglijst van een moeder in rouw
• Ik zou willen, dat mijn kind niet gestorven was. Ik zou willen, dat ik hem terug had.
• Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van mijn kind uit te spreken. Het is belangrijk voor me om zijn naam te horen, dat hij voor jou ook belangrijk was.
• Als ik huil of emotioneel word als je over mijn kind spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat je me pijn hebt gedaan. De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen. Je hebt over mijn kind gesproken en daardoor heb je me de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!
• Ik zou willen, dat je mijn kind niet opnieuw laat sterven, door zijn foto’s uit je huis te verwijderen.
• Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zou ik willen dat je me niet uit de weg gaat. Ik heb je nú en nog steeds meer dan ooit nodig.
• Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is; maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is.
• Het zou kunnen, dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen, maar ik zou willen, dat je me over mijn kind laat praten. Het is elke dag mijn favoriete onderwerp.
• Ik weet dat je veel aan me denkt; ik weet dat de dood van mijn kind je verdriet doet. Ik zou willen dat je me die dingen zou laten weten door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om mijn schouder te slaan.
• Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet niet na 6 maanden of 1 jaar over is. Die eerste maanden, dat eerste jaar was traumatisch voor me, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan. Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zelf zal sterven.
• Ik werk erg hard om te herstellen, maar ik zou willen dat je begrijpt dat ik nooit helemaal zal herstellen. Ik zal mijn kind altijd missen en ik zal altijd rouwen om zijn dood.
• Ik zou willen, dat je niet van me verwacht “er niet aan te denken” of om “gelukkig” te zijn. Het zal nog lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
• Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn. Ik moet door het verdriet heen.
• Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is. Ik weet dat het vervelend voor je is om bij me te zijn als ik me beroerd voel. Wees alsjeblieft geduldig met me, net zoals ik geduld heb met jou.
• Als ik zeg “het gaat goed”, dan zou ik willen dat je begrijpt dat ik me niet goed voel en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven.
• Ik zou willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben of prikkelbaar en humeurig.
• Je advies om “van dag tot dag” te leven is een uitstekend advies, alleen op het ogenblik is een dag me zelfs teveel. Ik zou willen, dat je kon begrijpen, dat het al heel wat is, als ik “van uur tot uur” probeer te leven.
• Vergeef het me als ik onbeleefd ben. Het is absoluut niet mijn bedoeling. Soms wordt alles me teveel en moet ik even alleen zijn. Als ik wegloop zou ik willen dat je me helpt een rustig plekje te vinden, zodat ik even alleen kan zijn.
• Ik zou willen, dat je begrijpt, dat verdriet mensen veranderd. Toen mijn zoon stierf, stierf een groot deel van mij met hem. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.
• Ik zou heel graag willen, dat je me zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn, maar tegelijkertijd hoop ik dagelijks en voor altijd dat je het nooit zal begrijpen…..
• Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van mijn kind uit te spreken. Het is belangrijk voor me om zijn naam te horen, dat hij voor jou ook belangrijk was.
• Als ik huil of emotioneel word als je over mijn kind spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat je me pijn hebt gedaan. De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen. Je hebt over mijn kind gesproken en daardoor heb je me de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!
• Ik zou willen, dat je mijn kind niet opnieuw laat sterven, door zijn foto’s uit je huis te verwijderen.
• Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zou ik willen dat je me niet uit de weg gaat. Ik heb je nú en nog steeds meer dan ooit nodig.
• Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is; maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is.
• Het zou kunnen, dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen, maar ik zou willen, dat je me over mijn kind laat praten. Het is elke dag mijn favoriete onderwerp.
• Ik weet dat je veel aan me denkt; ik weet dat de dood van mijn kind je verdriet doet. Ik zou willen dat je me die dingen zou laten weten door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om mijn schouder te slaan.
• Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet niet na 6 maanden of 1 jaar over is. Die eerste maanden, dat eerste jaar was traumatisch voor me, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan. Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zelf zal sterven.
• Ik werk erg hard om te herstellen, maar ik zou willen dat je begrijpt dat ik nooit helemaal zal herstellen. Ik zal mijn kind altijd missen en ik zal altijd rouwen om zijn dood.
• Ik zou willen, dat je niet van me verwacht “er niet aan te denken” of om “gelukkig” te zijn. Het zal nog lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
• Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn. Ik moet door het verdriet heen.
• Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is. Ik weet dat het vervelend voor je is om bij me te zijn als ik me beroerd voel. Wees alsjeblieft geduldig met me, net zoals ik geduld heb met jou.
• Als ik zeg “het gaat goed”, dan zou ik willen dat je begrijpt dat ik me niet goed voel en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven.
• Ik zou willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben of prikkelbaar en humeurig.
• Je advies om “van dag tot dag” te leven is een uitstekend advies, alleen op het ogenblik is een dag me zelfs teveel. Ik zou willen, dat je kon begrijpen, dat het al heel wat is, als ik “van uur tot uur” probeer te leven.
• Vergeef het me als ik onbeleefd ben. Het is absoluut niet mijn bedoeling. Soms wordt alles me teveel en moet ik even alleen zijn. Als ik wegloop zou ik willen dat je me helpt een rustig plekje te vinden, zodat ik even alleen kan zijn.
• Ik zou willen, dat je begrijpt, dat verdriet mensen veranderd. Toen mijn zoon stierf, stierf een groot deel van mij met hem. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.
• Ik zou heel graag willen, dat je me zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn, maar tegelijkertijd hoop ik dagelijks en voor altijd dat je het nooit zal begrijpen…..
Abonneren op:
Posts (Atom)